Ακούγοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και την νεοεκλεγείσα αριστερή κυβέρνηση του, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η επανάσταση έχει αναβληθεί, δεν έχει ακυρωθεί.
Αυτό αναφέρει σε άρθρο του το Reuters, επισημαίνοντας ότι αυτό κάνει δύσκολη την απάντηση στο ερώτημα που βρίσκεται σε εκατομμύρια υπεύθυνους πολιτικής χάραξης και επενδυτές στην Ευρώπη, αλλά και σε σε άλλους: Έχει τελικά η Ελλάδα ανακάμψει μετά από έξι χρόνια οικονομικής και πολιτικής κρίσης ή είναι και αυτό μια ακόμη ψευδαίσθηση;
Ο Τσίπρας έχει αποχωριστεί σε μεγάλο βαθμό την ρητορική κατά της λιτότητας, με βάση την οποία το κόμμα του ΣΥΡIZA ανήλθε στην εξουσία τον Ιανουάριο για να οδηγήσει μόλις σε έξι μήνες μέσα την Ελλάδα στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και ένα βήμα πριν την έξοδο της από την ευρωζώνη.
Τώρα ο κ. Τσίπρας λέει ότι η Ελλάδα θα πρέπει όσο το δυνατόν γρηγορότερα να κάνει επώδυνες οικονομικές αλλαγές, να περικόψει δαπάνες και να αυξήσει τους φόρους όπως προβλέπεται στο πρόγραμμα διάσωσης που τελικά αποδέχτηκε τον περασμένο Αύγουστο, ώστε να μπορεί να επιστρέψει σε μια ριζοσπαστική κοινωνική ατζέντα στο δεύτερο μισό της τετραετούς θητείας του.
Διπλωμάτες και Έλληνες αναλυτές αναμένουν ένα “μήνα του μέλιτος” για μέχρι τέλος του έτους, διάστημα στο οποίο η κυβέρνηση θα περάσει ένα “ορθόδοξο” προϋπολογισμό και ένα τεράστιο πακέτο μεταρρυθμίσεων προκειμένου να εξασφαλίσει την επόμενη δόση των 3 δις ευρώ, καθώς και τα κεφάλαια για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ελάφρυνση του χρέους.
Το πρόβλημα πάντως κρύβεται μέσα στο επόμενο έτος όταν θα πρέπει να περάσουν επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά και στις δημόσιες παροχές, οι οποίες θα πρέπει να εφαρμοστούν από μια αδύναμη και χαμηλού ηθικού διοίκηση.
Με δεδομένη την απροθυμία της Γερμανίας και των άλλων βόρειο-ευρωπαίων δανειστών, η αναδιάρθρωση του χρέους φαίνεται ότι θα είναι περιορισμένη, σταδιακή και με κανόνες, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η λαϊκή υποστήριξη στον Τσίπρα.
Από την άλλη εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες για την ικανότητα ορισμένων υπουργών και λόγω της απουσίας ορισμένων έμπειρων τεχνοκρατών να υλοποιήσουν τα γραφειοκρατικά των απαιτούμενων νέων πολιτικών.
