Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο της κατάληψης και της εκμετάλλευσης του παραλιακού μετώπου της πόλης της Ρόδου έχει εξαπλωθεί ως πανδημία σχεδόν σε όλες τις παραλίες του νησιού που παρουσιάζουν τουριστικό και οικονομικό ενδιαφέρον. Μάλιστα σε πολλά σημεία του βορειοανατολικού παραλιακού μετώπου της πόλης έχουν γίνει επεμβάσεις με φυτεύσεις και λοιπές κατασκευές με αποτέλεσμα οι χώροι αυτοί να είναι περίκλειστοι και να έχουν απολέσει τον κοινόχρηστο χαρακτήρα τους. Επί πλέον, οι κατασκευές και οι λοιπές παρεμβάσεις στερούν στους διερχόμενους, ντόπιους και ξένους, να έχουν οπτική επαφή αλλά και ελεύθερη πρόσβαση στην παραλιακή ζώνη.
Με τον αποκλεισμό του παραλιακού μετώπου δεν θίγεται μόνο το δικαίωμα των πολιτών να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στην παραλία και να αγναντεύουν το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας , αλλά δημιουργούνται και συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού σε ομοειδείς επιχειρήσεις που βρίσκονται λίγα μέτρα πιο πέρα και καταβάλλουν υψηλά ενοίκια για τη στέγασή τους.
Πέραν των παραθαλάσσιων περιοχών, σημαντική επιχειρηματική επιβάρυνση δέχονται τα πεζοδρόμια και οι λεγόμενοι πεζόδρομοι που δυστυχώς είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από πεζοδρόμια και πεζόδρομοι. Στο κέντρο της πόλης της Ρόδου, αλλά και στα κεντρικά σημεία πολλών χωριών τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι έχουν καταληφθεί από παρακείμενες επιχειρήσεις μ’ αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η διέλευση των πεζών, πόσο μάλλον των συνανθρώπων μας που είναι αναγκασμένοι είτε να μετακινηθούν με αναπηρικό καρότσι είτε να μεταφέρουν το παιδί ή τα δίδυμα παιδιά τους με παιδικό καρότσι.
Αναντίρρητα επιβάλλεται περισσότερη αυστηρότητα στην αντιμετώπιση των παραπάνω φαινομένων και άμεση προάσπιση και αποκατάσταση του δημόσιου χαρακτήρα των κοινόχρηστων χώρων. Δεν είναι δυνατό να καταλαμβάνονται πεζοδρόμια με σταθερές κατασκευές και να μην αντιδρά κανείς απ’ όσους έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να το πράξουν. Αν δεν απελευθερωθούν τα πεζοδρόμια και οι λοιποί κοινόχρηστοι χώροι , τότε είναι βέβαιο ότι η Πόλη και οι κωμοπόλεις της Ρόδου θα μετατραπούν σε ένα απέραντο υπαίθριο καφενείο σε βάρος των υπολοίπων εμπορικών δραστηριοτήτων, αλλά και της απρόσκοπτης διέλευσης για όσους θέλουν να επισκεφτούν τα αξιοθέατα της πόλης ή να απολαύσουν τον περίπατό τους.
Η ανατροπή αυτής της κατάστασης, πρέπει να γίνει άμεσα προτού παγιωθεί και γενικευτεί από άκρη σε άκρη σε όλη τη Ρόδο. Η απελευθέρωση των πεζοδρομίων και των λοιπών κοινοχρήστων χώρων εναπόκειται στην αποφασιστικότητα και στην πολιτική βούληση των υπευθύνων του Δήμου, και των όποιων άλλων έχουν αρμοδιότητα, να εφαρμοστεί η νομοθεσία περί πεζοδρομίων και κοινοχρήστων χώρων.
Σίγουρα η Ρόδος έχει ανάγκη από κοινόχρηστους χώρους, αλλά και από χώρους στάθμευσης. Είναι φανερό ότι η κατασκευή του ξύλινου πεζόδρομου από την Πύλη του Αγίου Παύλου μέχρι το λιμάνι της Ακαντιάς υπηρετεί αυτή την αναγκαιότητα. Ο ξύλινος αυτός πεζόδρομος με πρόβολο επί της ακτής δίνει τη δυνατότητα στους πεζούς να κινηθούν με ασφάλεια και συγχρόνως να απολαύσουν τη θέα του θαλασσινού ορίζοντα αλλά και τα επιβλητικά και μοναδικά τείχη της Μεσαιωνικής Πόλης και όχι μόνο.
Σε αντίθεση με την ασφαλή κίνηση των πεζών στον παραπάνω πεζόδρομο, η κυκλοφορία των πεζών στην οδό Παπαλουκά, η οποία, ως γνωστό, στερείται πεζοδρομίου και από τις δύο πλευρές, η κίνηση των πεζών και των οχημάτων σε ένα τόσο κομβικό δρόμο προς την Ακτή Μιαούλη και την Μεσαιωνική Πόλη είναι άκρως επικίνδυνη, ιδιαίτερα δε κατά τις νυκτερινές ώρες για ευνόητους λόγους.
Η ασφαλής κίνηση των πεζών επ’ αυτής της οδού είναι δυνατό να επιτευχθεί με τη μονοδρόμηση της και ασφαλώς με την κατασκευή πεζοδρομίων εκατέρωθεν αυτής.
Οι πεζοί και ιδιαίτερα οι επισκέπτες της Ρόδου πρέπει να προστατευτούν και να διευκολυνθούν στις καθημερινές τους μετακινήσεις μέσα στην πόλη και στις λοιπές κωμοπόλεις μας. Είναι ανεπίτρεπτο να γίνονται ατυχήματα , ενίοτε θανατηφόρα, λόγω έλλειψης ή και κατάληψης των πεζοδρομίων και των κοινόχρηστων χώρων.
Άλλοι σημαντικοί δημόσιοι χώροι σε μια Πόλη είναι τα Πάρκα. Η Ρόδος είναι προικισμένη με σημαντικά Πάρκα γύρω από την Μεσαιωνική Πόλη αλλά και σε πολλά άλλα σημεία. Τα περισσότερα πάρκα, αν όχι όλα, έχουν διαμορφωθεί εδώ και εκατό χρόνια κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας. Τα πάρκα της Ρόδου κοσμούν την πόλη και εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες. Όμως, τα τελευταία χρόνια τα Πάρκα της Ρόδου, όπως π.χ. το πάρκο του Ροδινιού, το οποίο αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση εγκατάλειψης και απαξίωσης, αλλά και αυτά που δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης ( πάρκο Ροδιακής Έπαυλης και πάρκο πέριξ της Μεσαιωνικής τάφρου) δεν είναι περιποιημένα και φροντισμένα όσο επιβάλλεται να είναι, γεγονός που έχει αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα της Πόλης .
Πέραν των προαναφερθέντων πάρκων, στη πόλη της Ρόδου υπάρχουν χώροι που έχουν δεσμευτεί να γίνουν πάρκα, σύμφωνα με το σχέδιο επέκτασης της πόλης. Στη συνέχεια αναφέρονται χώροι, που μολονότι προορίζονται για πάρκα μέχρι σήμερα δεν έχουν διαμορφωθεί ή και αν έχουν διαμορφωθεί έχουν εγκαταλειφθεί και μετατραπεί σε χώρους Parking . Ορισμένοι από τους παραπάνω χώρους – πάρκα βρίσκονται στις παρακάτω τοποθεσίες :
1. Εθνικής Αντίστασης και Μεγ. Κωνσταντίνου
2. Πλ. Ασκληπιού και Ατταβύρου
3. Λεωφ. Καλλιθέας και Σμύρνης
4. Γεωργίου Σεφέρη – ΜΗ.ΔΙΑ.
5. Παν. Τσαλδάρη και Εθνικής Αντίστασης
6. Δαμάγητου και Δελφών , περιοχή Κορακόνερο
7. Πλ. Δημογερόντων, στην οδό Καναδά , καθώς και πολλά άλλα μικρότερης επιφάνειας .
Από τα παραπάνω βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι πολίτες της Ρόδου, εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια δεκαετιών του Δήμου Ρόδου να διαμορφώσει τους χώρους αυτούς σε χώρους πράσινου και αναψυχής, έδωσαν λύση στο συνεχώς αυξανόμενο πρόβλημα στάθμευσης και εναπόθεσης των κάθε λογής οχημάτων τους μετατρέποντας τους χώρους αυτούς σε χώρους parking.
Στην παραπάνω επιλογή είναι πιθανό να συνέβαλε και το γεγονός ότι μικρότεροι χώροι που έχουν διαμορφωθεί σε περιφερειακά πάρκα παρουσιάζουν εικόνα ερήμωσης πλην κάποιων εξαιρέσεων.
Απ’ ότι φαίνεται οι εν λόγω χώροι θα συνεχίσουν να δίνουν λύση στο οξύ πρόβλημα της έλλειψης χώρων στάθμευσης και στο μέλλον. Τουλάχιστον ας γίνει αυτό με σωστή διαμόρφωση των χώρων αυτών σε parking, έτσι ώστε να δώσουν λύση στάθμευσης όσο γίνεται σε περισσότερα οχήματα.
Τέλος, τα πάρκα της Ρόδου, ιδιαίτερα αυτά που βρίσκονται περιμετρικά της Μεσαιωνικής τάφρου, τα οποία καταλαμβάνουν σημαντική έκταση και διαθέτουν πολλά δέντρα και θάμνους , θα πρέπει να έχουν συνεχή και καλύτερη φροντίδα. Μάλιστα ο Δήμος Ρόδου θα ήταν δυνατό να απελευθερώσει σημαντικό αριθμό ωδικών πτηνών των οποίων το κελάηδημα θα συντρόφευε τους επισκέπτες και τους περιπατητές στην Τάφρο νύχτα- μέρα. Επίσης το κελάηδημα των πουλιών ίσως θα ήταν κάποια λύση στο χρονίζον πρόβλημα της ερήμωσης και της αξιοποίησης του ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ.
Κλείνοντας θεωρώ ότι το σύνθημα για μια Ανθρώπινη Πόλη, που είχε επαγγελθεί στο πρόσφατο παρελθόν η Δημοτική Παράταξη του πρώην Δημάρχου Γιώργου Γιαννόπουλου, καθίσταται επίκαιρο και επιβεβλημένο όσο ποτέ άλλοτε.
Καιρός, λοιπόν, το παραπάνω σύνθημα να γίνει πράξη. Η Ρόδος πρέπει να υπερασπιστεί την ιστορική και επιχειρηματική της ταυτότητα απορρίπτοντας κάθε στοιχείο που είναι ξένο με τις παραδόσεις, τον πολιτισμό και την ιστορία της.
