Εγχειρίδιο για δημοσιογράφους δεν υπάρχει. Παρεξηγημένο εκ φύσεως επάγγελμα, αφού τα στεγανά έχουν από καιρό καταργηθεί και η πόρτα είναι ορθάνοιχτη. Μπαίνει αλλά και βγαίνει, όποιος θέλει.
Εξάλλου, στη χώρα που ό,τι δηλώσεις είσαι, ποιος θα ζητήσει… πιστοποιητικά από ποιον;
Τα κλισέ ότι καλοί και κακοί υπάρχουν σε κάθε επάγγελμα, είναι αυτονόητα και ως εκ τούτου παραλείπονται.
Σύμφωνα όμως με την ΕΣΗΕΑ ο δημοσιογράφος οφείλει:
-Να θεωρεί σοβαρότατη αντιεπαγγελματική πράξη κάθε λογοκλοπή.
-Να μην οικειοποιείται την εργασία συναδέλφων του. Να αναφέρει πάντοτε το όνομα του συντάκτη, του οποίου χρησιμοποιεί κείμενα ή αποσπάσματα κειμένων.
-Να μνημονεύει την πηγή των πληροφοριών, που έχουν ήδη δημοσιευθεί ή μεταδοθεί.
Στην περιφέρεια, όπου οι πηγές ειδήσεων είναι συγκεκριμένες και περιορισμένες, πολλές φορές μεταξύ μας οι συνάδελφοι πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον, σύνηθες φαινόμενο, καθημερινό και αναμενόμενο. Εξάλλου, όσοι εργαζόμαστε σε περιφερειακά μέσα, οφείλουμε να ξέρουμε καλά πολλά είδη ρεπορτάζ σε αντίθεση με τους συναδέλφους των Αθηνών, που έχουν την πολυτέλεια της εξειδίκευσης.
Στην περιφέρεια, πρέπει να μπορούμε να ανταποκριθούμε και στο πολιτικό και στο ελεύθερο και στο δικαστικό και στο αστυνομικό με την ίδια ευκολία και την ίδια ευελιξία.
Αγώνας δρόμου κάθε μέρα για την είδηση… Ψάξιμο, τρέξιμο, τηλεφωνήματα, ποδαρόδρομος, γραφεία, αντανακλαστικά και πολλά άλλα αγχωτικά στοιχεία που συνθέτουν μια τυπική ημέρα ενός δημοσιογράφου. Του δημοσιογράφου τουλάχιστον, που έχει μέσα του το «σαράκι» να βγάλει είδηση, να διαφοροποιηθεί, να κοιτάξει πίσω από τις γραμμές, να δει πέρα από τα εμφανή. Του δημοσιογράφου που ψάχνει, που αναδεικνύει, που ανακαλύπτει και που πολλές φορές αποκαλύπτει και δημοσιεύει. Ο καθένας εργάζεται όπως του υπαγορεύει η συνείδησή του.
Μαθήματα δημοσιογραφίας οπωσδήποτε δεν είμαι εκείνη που θα παραδώσω. Εξάλλου όποιος ασχολείται με το επάγγελμα, θα έπρεπε να τα γνωρίζει και να τα σέβεται.
Ο καθένας προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί και όλοι εμείς, δίνουμε εξετάσεις καθημερινά στους αναγνώστες μας, στους ακροατές μας, στους τηλεθεατές μας. Εκείνοι είναι που κρίνουν, επικρίνουν ή επικροτούν. Καθημερινά.
Η οικειοποίηση της προσωπικής μας εργασίας, από όσους δεν μπορούν, δεν θέλουν, δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρονται να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δυστυχώς, δεν μπορεί να αποτραπεί. Η γνωστή μέθοδος του «copy paste» έχει γίνει ιδιαιτέρως δημοφιλής. Με ένα κλικ, μπορεί πολύ εύκολα κανείς στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας, να αρπάξει την δουλειά σου και με δυο-τρεις αλλαγές, λίγο πασάλειμμα και λίγη στάχτη στα μάτια – ω του θαύματος- γεννιέται ρεπορτάζ! Ρεπορτάζ το οποίο οικειοποιείται κάποιος, που δεν έχει δουλέψει γι αυτό. Αρα οικειοποιείται την εργασία σου, τον κόπο σου, τους προβληματισμούς σου ακόμα και τον τρόπο σκέψης σου. Αυτή είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα σε συναδέλφους και αντιγραφείς.
Τα εν οίκω μη εν δήμω, λέει μια αρχαιοελληνική παροιμία. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ισχύει, τα εν οίκω και εν δήμω. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να ξανασυστηθούμε.
Α-τυπος και υπογραμμός: Τα εν οίκω και εν δήμω
