΄Εγραψε ένα άρθρο η βουλευτής του Ποταμιού κ. Ταχιάου, με αφορμή τον κακό χαμό και τα αρνητικά σχόλια που προκλήθηκαν από την ενασχόληση κάποιων βουλευτών με selfies την ημέρα της ορκωμοσίας , με πρώτους και καλύτερους τους βουλευτές του Ποταμιού. Γράφει η κυρία Ταχιάου:
«΄Aκουσα ότι «την ώρα που η χώρα μας έδινε μάχη με τον Σόιμπλε, κάποιοι έβγαζαν selfie». Να επαναλάβω –αν και το νιώθω λίγο γελοίο ως επιχείρημα, αλλά ντέφι να γίνει- ότι εκείνη την ώρα η χώρα μας δεν έδινε μάχη με τον Σόιμπλε κι ότι η «επίμαχη» selfie ελήφθη μισή ώρα πριν αρχίσει η ορκωμοσία. Έχετε, μήπως, την εντύπωση, ότι οι βουλευτές της συμπολίτευσης έκαναν όλη την ώρα δεήσεις υπέρ του Αρχιοικονόμου Ημών Βαρουφάκη; Ότι δε χαίρονταν, δε γελούσαν, δε μιλούσαν, δεν αστειεύονταν, δε γνωρίζονταν με τους άλλους, δε ρωτούσαν σε ποιο γραφείο της Βουλής πρέπει να δηλωθούν, δεν πήγαιναν στην Τράπεζα, δε χαμογελούσαν σε γνωστούς και αγνώστους και δε φωτογραφίζονταν;»
Γλαφυρή περιφραφή. Σαν να περιγράφεται σχολικός αγιασμός. Το θέμα κυρία Ταχιάου μου είναι πως όταν είσαι κάπου για να κάνεις μια δουλειά πρέπει να δείχνεις και το αντίστοιχο κύρος.
Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον μοντερνισμό αλλά με το πόσο προσηλωμένος είσαι στην εργασία καθώς και το πόσο στα σοβαρά παίρνεις τον χώρο στον οποίο βρίσκεσαι.
Γιατί από κάτι τέτοια παίρνεις μίαν ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Ο ασόβαρος είναι ασόβαρος παντού.
«Και τα γράφω εγώ που, προσωπικά, τις έχω διακωμωδήσει στο facebook, λόγω της selfieμανίας που έχει καταλάβει την υφήλιο» λέει η κυρία Ταχιάου επίσης.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, για κάποιο, λόγο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να διακωμωδήσει, ούτε καν την ανάγκη να χαμογελάσει σιωπηλά. Αντίθετα, αισθάνθηκε την ανάγκη να αμυνθεί, αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί , κάνοντας το η ίδια θέμα, μπαίνοντας στον κόπο να γράψει ολόκληρο κείμενο. Χαλαρώστε λίγο, εκτίθεστε.
