Περάσαμε μια οικονομικά καταστροφική δεκαετία που άλλαξε δραματικά τη ζωή μας, Πάνω που πήγαμε, λέμε τώρα, να ορθοποδήσουμε ψυχολογικά, έσκασε μια πανδημία μετατρέποντας την απώλεια της ανθρώπινης ζωής σε ένα νούμερο που ξεπέρασε το 26.000. Και μόλις, ξαναλέμε τώρα, είδαμε λίγο φως και σε αυτό το τούνελ ήρθε πόλεμος. Όχι εκεί που κάνουμε πως δεν βλέπουμε, σε μακρινές χώρες με εξωτικά ονόματα, αλλά στην ευρύτερη «γειτονιά» μας. Μπορεί να πιστεύαμε ότι σε ευρωπαϊκό έδαφος δε θα ζούσαμε εισβολή σαν τη ρωσική στην Ουκρανία, αλλά εδώ και δέκα πέντε ημέρες, συζητάμε -έστω και για να το αποκλείσουμε- το ενδεχόμενο ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η εποχή μας είναι συναρπαστική, σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από την εποχή που ζούσαμε στο συννεφάκι μας. Όμως παράγει περισσότερο άγχος από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε. Με κυριότερο: Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος; Αν κρίνουμε από τους προηγούμενους των τελευταίων 76 χρόνων, σύμφωνα με το Center for Strategic & International Studies, το 26% τελειώνουν σε λιγότερο από 30 ημέρες και ένα άλλο 25% σε λιγότερο από έναν χρόνο. Ένας πληθωρισμός εκτιμήσεων. Το πρόβλημα είναι ότι ο πληθωρισμός συνοδεύεται από υποτίμηση. Υποτιμούν την πολυπλοκότητα του κόσμου και υπερτιμούν τη δική τους στρατηγική, όσοι δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν. Πως το είπε ο Paul Valery; «Πόλεμος είναι όταν αλληλοσκοτώνονται άνθρωποι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, επειδή κάποιοι άλλοι, που γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν.»
Τι άλλο θα μας βρει;
