Κυκλοφόρησε το Μεγάλο Σάββατο το καινούργιο βιβλίο του συγγραφέα Κώστα Ε. Σκανδαλίδη, με τον τίτλο “Παπά-Στέργος Μανώλακας: Το πορτρέτο ενός ταπεινού και χαρισματικού λευίτη” με την ευγενική χορηγία του γνωστού οφθαλμίατρου και γιου του ιερέα, Γιάννη Μανώλακα.
Πρόκειται για μια βιογραφική προσέγγιση, γραμμένη με απεριόριστη προσωπική αγάπη στον αιωνόβιο παπά-Στέργο, για τον οποίο ο συγγραφέας γράφει στο οπισθόφυλλο:
2018. Παπά-Στέργος (Σέργιος) Μανώλακας του Ιωάννου, ετών 97. Ευθυτενής ως αυτή την ηλικία, λιπόσαρκος και αεικίνητος με ένα βλέμμα που διαπερνά τους πάντες και τα πάντα και χώνεται ως μέσα στη σκέψη και τα σπλάχνα σου για να σε πείσει με όσα σου πει κι εσύ να παραδοθείς σ’ ένα θεάνθρωπο αμαχητί. Ένας ολόκληρος παπαδιαμάντιος παπάς απέναντί σου. Ένας ανθρώπινος παπάς που γεννήθηκε στις Καλυθιές ένα χρόνο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, μεσούσης της ιταλικής κατοχής, κάτω από τα βαριά σύννεφα της σκλαβιάς και της ανελευθερίας, όπου η δυστυχία ήταν εκείνη που έκανε κουμάντο στα σπίτια των ανθρώπων. Μόλις στα τρία του χρόνια, προτού καν ξεκινήσει τη ζωή του, έμεινε ορφανός από τον πατέρα του.
Είναι ένας χαρισματικός και γοητευτικός αφηγητής που ξέρει να πλέκει τις ιστορίες με τα υλικά που εκείνος γνωρίζει, έτσι ώστε να μπορεί να συναρπάζει τους γύρω του. Και πέραν αυτής της δεξιότητας, είναι επίσης μια κινητή ιστορική εγκυκλοπαίδεια με ένα σκληρό δίσκο γεμάτο με γεγονότα της τοπικής ιστορίας που έχουν να κάνουν τόσο με την ιταλική περίοδο όσο και με τα μεταπελευθερωτικά χρόνια της Ρόδου και του χωριού του. Ο λόγος του είναι ευθυτενής όπως είναι μέχρι και σήμερα στα 97 του χρόνια του το ίδιο το σώμα του, ευθυτενές. Λεβέντης ο ίδιος, λεβέντικος και ο λόγος και τα πιστεύω του. Αλλά και ευγνώμων προς όσους φρόντισαν την πατρίδα και ιδιαίτερα την παιδεία. Δεν έχει λησμονήσει ποτέ του, πως η Εκκλησία ήταν εκείνη που του αγόραζε τα βιβλία και τα τετράδια για να διδαχθεί στα κατοχικά χρόνια τα ελληνικά γράμματα. Και πάντα προσθέτει: Α δεν ήταν η εκκλησία, εμείς θα ‘μαστο γενίτσαροι…
Το βιβλίο προλογίζει ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρόδου κ.κ. Κύριλλος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τον Νοέμβριο του 2016 ο πατέρας Στέργος Μανώλακας, άνοιξε το σπίτι του στη «δημοκρατική» και παραχώρησε συνέντευξη, μιλώντας με σεμνότητα, για το σπουδαίο έργο που επιτέλεσε ως ιερέας.
Μάλιστα, στη συνέντευξη είχε αποκαλύψει πώς έγινε ιερέας μιλώντας με νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια που οι άνθρωποι ήταν φτωχοί αλλά είχαν πλούσια συναισθήματα: “Παντρεύτηκα, έκανα μια ενάρετη οικογένεια και ασχολούμουν με την γεωργία. Κάποτε έπεσε ένας κεραυνός και σκότωσε έναν από τους επιτρόπους της εκκλησίας και τότε με κάλεσαν στο γραφείο για να τον αντικαταστήσω. Δεν είχα καιρό να χάνω διότι έπρεπε να συντηρώ επτά άτομα στο σπίτι, αλλά επειδή δεν ξέχασα την χάρη που μου έκανε η εκκλησία, αποδέχθηκα την πρόσκληση. Το 1962, που έκλεισε ένας χρόνος, πήρα τα βιβλία για έλεγχο. Τότε Πρωτοσύγκελος ήταν ένας καλότατος άνθρωπος, ο Αλέξανδρος Θεοδωρακόπουλος που ήταν και μουσικοδιδάσκαλος. Μου λέει, «Αφησε τα βιβλία και ανέβα στην βεράντα που σε θέλει ο Δεσπότης». Δεσπότης ήταν τότε ο Σπυρίδων Συνοδινός. Βγαίνω πάνω, η ώρα ήταν 11:40. Με ρωτά, «τι γνώσεις έχεις;». Του απαντώ «Σεβασμιότατε τελείωσα το δημοτικό». Μου λέει τότε «είσαι καλός, ετοιμάσου θα σε κάνω παππά». «Μα τι θα λέω, γράμματα δεν ξέρω, ψάλτης δεν έκαμα… Τι θα λέω;». Και μου απαντά: «εσύ δεν θα λες τίποτα, ο Χριστός θα σε φωτίζει κι εσύ θα μιλάς». Εγώ του είπα «Δεσπότη μου θα γίνουμε ρεζίλι, παππάς αγράμματος πού ξανακούστηκε;» και μου λέει ότι και ο Χριστός ως άνθρωπος, δεν προτίμησε τους μορφωμένους Φαρισαίους, Τελώνες και Εβραίους να κάμει μαθητές αλλά μάζεψε τους αγράμματους ψαράδες επειδή ήταν αναμάρτητοι και με την φώτιση του Θεού, έγιναν κήρυκες της Οικουμένης. Το συζήτησα με την μακαριστή πρεσβυτέρα μου, την μακαριστή μητέρα μου και με τον πεθερό μου… Ξαναπήγα στην Μητρόπολη για δουλειές της επιτροπής, ο Δεσπότης επέμενε… Τότε μου είπε να αφήσω γενειάδα και εγώ του ζήτησα αν είναι με κάμει παππά, να με κάμει στο χωριό μου γιατί εγώ ζούσα από τα κτήματα και ήθελα να συνεχίσω να εργάζομαι για να συντηρώ την οικογένειά μου. Ετσι άφησα την γενειάδα και τον Απρίλιο του 63, στον Αγιο Νικόλαο στη Ρόδο χειροτονήθηκα διάκονος και 15 Αυγούστου ημέρα Πέμπτη, χειροτονήθηκα ιερέας στα Τριάντα, παρουσία του Ι. Ζίγδη. Την Κυριακή 18 Αυγούστου, τέλεσα το πρώτο μου μυστήριο και στεφάνωσα την κόρη μου”.
“Παπά-Στέργος Μανώλακας: Το πορτρέτο ενός ταπεινού και χαρισματικού λευίτη”
