Το παρακάτω κείμενο, είναι από έναν δάσκαλο, τον Ευθύμη Δημόπουλο και αναφέρεται στους δασκάλους/δασκάλες που από την πρώτη στιγμή που έκλεισαν τα σχολεία, βρίσκονται σε επαφή με τους μαθητές τους, κάνοντας μαθήματα μέσω skype, πολύ πιο πριν κινητοποιηθεί το υπουργείο με πλατφόρμες κλπ, που ακόμη δυστυχώς έχουν προβλήματα. Σε αντίθεση με την συνδικαλιστική τους ηγεσία και συναδέλφων τους που εναντιώνονται, προφανώς γιατί τους χάλαγαν την «σούπα» και τις… διακοπές. Αφιερωμένο το κείμενο στην δασκάλα – σε δημόσιο σχολείο-της εγγονής μου, μαθήτριας της Α’ Δημοτικού, η οποία από την επομένη κιόλας του λουκέτου στα σχολεία, επικοινώνησε με τους γονείς, οργανώθηκαν και ξεκίνησαν μαθήματα μέσω skype. Kάτι, για το οποίο της επιτέθηκαν συνάδελφοί της, όταν το πήραν χαμπάρι, με την δασκάλα να… απολογείται στην Διευθύντρια, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ της είπε πως δεν προβλέπεται και άλλα φαιδρά, αλλά με την με την στήριξη των γονιών οι οποίοι, συνέταξαν -με την βοήθεια νομικού- κείμενο πως άπαντες συμφωνούν με τον τρόπο αυτό διδασκαλίας, προκειμένου να διαφυλάξουν την δασκάλα, καθώς ακόμη δεν υπήρχε το «πράσινο φως» από το υπουργείο, το μάθημα εξακολούθησε να γίνεται κάτι σαν «κρυφό σχολειό».
Γράφει λοιπόν ο κ. Ευθύμης Δημόπουλος και με τίτλο: «Ολοι πλην Λακεδαιμονίων»
«Στο δημόσιο δημοτικό σχολείο που δουλεύω είμαστε κάπου 30, δάσκαλοι και ειδικότητες μαζί. Τον μέσο όρο ηλικίας δεν τον λες και μικρό. Οι περισσότεροι περιορισμένες γνώσεις έχουμε σχετικά με τους υπολογιστές, κανείς δεν είχε εμπειρία εξ αποστάσεως διδασκαλίας και αρκετοί έχουν έναν υπολογιστή σπίτι τους που συχνά τον χρειάζονται δύο άτομα για τηλεργασία. Όμως όλοι προσπαθούν, κανένας δεν κρύβεται, ούτε έφυγε για το χωριό του. Όλοι έχουμε καταφέρει με ξενύχτι, με βοήθειες άλλων, με αρκετή προσπάθεια και άγχος να ανοίξουμε έναν αγωγό εκπαιδευτικής επικοινωνίας με τα παιδιά και ετοιμαζόμαστε για επιπλέον βήματα. Και έχεις από την άλλη τους συνδικάλες των Συσπειρώσεων, αυτούς τους «φανατικούς υπερασπιστές της δημόσιας εκπαίδευσης», αυτούς τους «ούλτρα ανθρωπιστές» που αρνούνται : – να «καλωδιωθούν» όπως λένε – να στείλουν email στα παιδιά – να φτιάξουν ψηφιακές τάξεις – να συμμετέχουν σε διαδικτυακές συνεδριάσεις – -κάθε παράταση του σχολικού έτους αλλά «περιμένουν με ανυπομονησία να ανοίξει το σχολείο για να επικοινωνήσουν με τους μαθητές»… Εντάξει «συνάδελφοι», καταλάβαμε. Μην ανυπομονείτε τόσο και μην σπρώχνεστε. Το δημόσιο σχολείο και η ελληνική οικογένεια δεν θα ξεχάσουν ποτέ τη βοήθειά σας. Ούτε οι μαθητές σας.»
