Σε απόσταση περίπου 8 χιλιομέτρων από την πόλη της Ρόδου, στο επονομαζόμενο ακρωτήριο Βόδι, βρίσκονται οι γνωστές από την αρχαιότητα ακόμα Ιαματικές Πηγές της Καλλιθέας. Από την πηγή αναβλύζει κόκκινο νερό και χαρακτηρίζεται ως χλωρονατριούχος με την θερμοκρασία να φτάνει τους 17 – 18 βαθμούς Κελσίου.
Η μνημειακή αρχιτεκτονική και μεγαλοπρέπεια του χώρου, με τα μοναδικά μωσαϊκά, την αίθουσα της Ροτόντας όπου κάποτε ανάβλυζαν τα ιαματικά νερά, το Αίθριο, σε συνδυασμό με τη φύση και τους γραφικούς κολπίσκους της περιοχής συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο, το οποίο «κουβαλά» πολλά χρόνια ιστορίας.
Η λουτρόπολη της Καλλιθέας υπήρξε πόλος έλξης πλήθους ασθενών καθώς και επιστημόνων από όλο τον κόσμο. Τα νερά της Καλλιθέας εγκρίνονταν για θεραπεία των παθήσεων της αρθρίτιδας, τις δερματοπάθειες, την παχυσαρκία, το διαβήτη, τις τροπικές ασθένειες, τη δυσεντερία, την ελονοσία, τις αλλεργίες, το άσθμα, τις κυστίτιδες, τη διάρροια και τις παθήσεις των εντέρων. Άνθρωποι από τα γύρω νησιά, αλλά και όλη την ανατολική Μεσόγειο, πήγαιναν εκεί διακοπές και να επωφεληθούν από τις ιδιότητες του ιαματικού νερού που πλουσιοπάροχα ανάβλυζε….
Στο «Τσιλλόνερο», όπως αποκαλούσαν οι ντόπιοι την περιοχή από τις καθαρτικές ιδιότητες του νερού, έφτασε το 1927 ο πολιτικός διοικητής των Δωδεκανήσων, Μάριο Λάγκο. Θέλοντας να συνδέσει το όνομά του με την απόλυτη υποδούλωση των νησιών και τη διείσδυση του ιταλικού στοιχείου, σχεδίασε την δημιουργία μια λουτρόπολης στα πρότυπα των λουτροπόλεων του εξωτερικού.
Μαζί με τον Σμυρνιό γιατρό Αινεία Μπρουνέττη το καλοκαίρι του ίδιου έτους ξεκίνησαν τα πειράματα ώστε να επικυρωθεί και επιστημονικά η ύπαρξη ιαματικών ιδιοτήτων στο νερό της Καλλιθέας. Τον Δεκεμβρίου 1928, ξεκίνησε η άμεση κατασκευή εγκαταστάσεων. Το έργο ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Πέτριο Λομπάρντι και τα σχέδια κατετάγησαν μεταξύ των καλύτερων αρχιτεκτονικών συνθέσεων της εποχής εκείνης….
Την 1η Ιουλίου 1929 έγιναν τα εγκαίνια από τον Μάριο Λάγκο, ο οποίος κήρυξε την έναρξη των Θερμών Καλλιθέας εξ ονόματος του Βασιλιά και του Ντούτσε, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Βασιλικές Θέρμες. Πριν από τα εγκαίνια είχε διενεργηθεί το Α΄ Υδρολογικό Περιφερειακό Συνέδριο Γιατρών των Νήσων, παρουσία πολλών σημαντικών ονομάτων του χώρου.
Για την επιτυχία του συνεδρίου, η οποία άλλωστε θα αποτελούσε διαφήμιση των Πηγών και θα συνέβαλε στη διεθνή προβολή της Ρόδου, κινητοποιήθηκε όλος ο ιταλικός κρατικός μηχανισμός. Μάλιστα, κυκλοφόρησε και σειρά γραμματοσήμων αφιερωμένη σε αυτό, η οποία θεωρείται εξαιρετικά σπάνια σήμερα. Όλη την περίοδο του μεσοπολέμου, από το Αύγουστο έως τον Σεπτέμβριο, πλήθος κόσμου από την Ανατολική μεσόγειο συνέρρεε στην περιοχή για να ευεργετηθεί από τα ιαματικά νερά των πηγών. Με την έναρξη όμως του ελληνοϊταλικού πολέμου οι πηγές σταμάτησαν να λειτουργούν και το προσωπικό αντικαταστάθηκε από στρατιώτες.
Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, οι Γερμανοί έκλεισαν το χώρο με συρματόπλεγμα και το μετέτρεψαν σε στρατόπεδο συγκέντρωση Ιταλών αιχμαλώτων. Οι εγκαταστάσεις λεηλατήθηκαν και η περιοχή ερειπώθηκε.
Μετά την απελευθέρωση οι ιαματικές πηγές είχαν καταστραφεί και έμειναν ανεκμετάλλευτες για αρκετό χρονικό διάστημα. Το 1948 δόθηκε ένα κονδύλι για την εκτέλεση τουριστικών έργων στην ευρύτερη περιοχή της Ρόδου κι έτσι ξανάρχισε διστακτικά η λειτουργία τους. Ωστόσο το 1967 έκλεισαν οριστικά. Από το 2008, η παλιά τους αίγλη αναβιώνει δυναμικά.
Σήμερα ο χώρος έχει ανακαινιστεί και φιλοξενεί εκθέσεις και διάφορες άλλες διοργανώσεις, ενώ η παραλία της περιοχής αποτελεί τουριστικό θέρετρο και προσελκύει πολλούς επισκέπτες κάθε χρόνο.
