Μια συζήτηση που έπρεπε ήδη να έχει αρχίσει

Ο νέος όρος «υπερ-τουρισμός» που απασχολεί τον κόσμο του τουρισμού , έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει και τη δική μας πόρτα. Κάθε προορισμός έχει μια φέρουσα ικανότητα. Τι σημαίνει αυτός ο νέος όρος; Πως υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο η εμπειρία σε αυτόν υποβαθμίζεται.  Στην Ελλάδα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του υπερτουρισμού βιώνεται στη Σαντορίνη, η οποία όπως όλα δείχνουν, έχει πέσει θύμα της ίδιας της γοητείας της αλλά και της έλλειψης τουριστικού σχεδίου. Υπερβολικά πυκνή δόμηση, υπερκατανάλωση νερού, συσσώρευση σκουπιδιών, κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η Σαντορίνη λόγω του τουριστικού «τσουνάμι». Ο δήμαρχος του νησιού  έστειλε και  φέτος σήμα κινδύνου σε διεθνή κι εγχώρια μέσα και συνέδρια, προειδοποιώντας ότι η Σαντορίνη θα καταρρεύσει τουριστικά αν δεν ληφθούν μέτρα για τη διαχείριση της υπερβάλλουσας κίνησης, με την κατανάλωση νερού αλλά και τη δόμηση να έχουν ξεπεράσει τη φέρουσα ικανότητα. Αραγε, τι σχέδιο υπάρχει για να αποφύγουμε τέτοιες καταστάσεις που θα οδηγήσουν -εάν δεν έχουν αρχίσει να οδηγούν- στην υποβάθμιση του τόπου μας ως προορισμού αλλά και στην υποβάθμιση της ζωής των μόνιμων κατοίκων ; Είναι άραγε αρχές φαινομένου υπερ-τουρισμού η έλλειψη νερού για παράδειγμα; Πριν  αρχίσουμε να στέλνουμε σήματα κινδύνου σαν τον Δήμαρχο Σαντορίνης, μήπως αυτή η συζήτηση πρέπει να αρχίσει για να μην πούμε πως έπρεπε ήδη να έχει αρχίσει;