Το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να κάνεις σ’ έναν Έλληνα είναι να ασκήσεις κριτική στον ίδιο ή στη δουλειά του. Ο οργανισμός του δεν έχει αναπτύξει αντισώματα στην κριτική, ακόμα κι αν είναι εποικοδομητική, ακόμα κι αν προέρχεται από κάποιον που λόγω θέσης και γνώσεων έχει αναμφίβολα το δικαίωμα ή και την υποχρέωση να διατυπώσει την εξειδικευμένη γνώμη του. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι τα πληγωμένα αισθήματα και η «αδικία» που έχει υποστεί ο κρινόμενος. Θυμώνει, αρνείται να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη, στρέφεται κατά αυτών που τον κρίνουν, απειλεί, καταφεύγει σε θεωρίες συνωμοσίας. Ελληνες βέβαια είναι και οι πολιτικοί μας και δεν θα μπορούσαν να διαφεύγουν αυτών τωΝ χαρακτηριστικών. Το βλέπουμε στα δελτία τύπου που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι…αντίπαλοι. Ειρωνείες αντί για επιχειρήματα, εξυπνακιδισμοί και ατάκες, όλα καλά γινομένα, εσείς καταστρέφετε εμείς σώζουμε και φυσικά έχουν όλοι το απόλυτο δίκιο, το απόλυτο σχέδιο, στο οποίο τίποτε άλλο δεν χωρά. Αλλεργία, όχι μόνον στην κριτική, αλλά και στην συζήτηση. Η Δημοκρατία δεν επιτάσσει την απόλυτη επιβολή μιας άποψης και την συντριβή της άλλης. Για να ευδοκιμήσει, θέλει όλες τις απόψεις. Και μετά μέσα από μία συγκροτημένη διαδικασία, επιλέγει κάποιες από αυτές και πορεύεται. Με διάλογο και επιχειρήματα. Αυτή είναι η διαδικασία, αυτή αναζητούμε, όλοι όσοι θέλουμε να εκπαιδεύουμε το νου μας την κρίση μας-τουλάχιστον όσοι δεν ανήκουμε στους οπαδούς των ωσαννά.
Αλλεργία
