Απορρίφθηκαν οι αγωγές Τούρκων που διεκδικούν αποζημίωση «μαμούθ» για απαλλοτρίωση του ’40

Με την υπ’ αριθμ. 62/2024 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, που δημοσιεύθηκε χθες, απορρίφθηκαν και οι δύο αγωγές που άσκησαν 4 Τούρκοι διεκδικώντας αποζημίωση, που αφορά σε de facto απαλλοτρίωση και στην αναγνώριση ακυρότητας των από 13 Μαΐου 1940 διαταγμάτων του Ιταλού κυβερνήτη για την απαλλοτρίωση δύο κτηματομερίδων στο Νιοχώρι!!
Οι Τούρκοι, άσκησαν αγωγές ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου και ακολούθως ενώπιον και του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ως διάδοχου του Ιταλικού Δημοσίου.
Με τις υπ’ αριθμ. 465 και 466/2022 αποφάσεις του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, ανεστάλη η πρόοδος της δίκης αγωγών εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ως διαδόχου του Ιταλικού Δημοσίου που άσκησαν οι ίδιοι 4, μέχρις ότου δημοσιευθεί τελεσίδικη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου επί όμοιων αγωγών που άσκησαν κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Με την μία αγωγή ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου η πρώτη διεκδικεί 2.848.076,3 € και οι υπόλοιποι από 632.905,3 € έκαστος. Με την δεύτερη η πρώτη διεκδικεί μόνη αποζημίωση ύψους 949.358,3 ευρώ.
Το Ελληνικό Δημόσιο με τις προτάσεις που υπέβαλε ενώπιον του δικαστηρίου απέκρουσε τις αγωγές ως αβάσιμες, αναληθείς και καταχρηστικές. Μεταξύ άλλων το Ελληνικό Δημόσιο εκθέτει ότι πως με το με αριθμ. 116/13-5-1940 Διάταγμα του Ιταλού Κυβερνήτη απαλλοτριώθηκαν μεταξύ άλλων οι προαναφερόμενες κτηματομερίδες με προσφερόμενη αποζημίωση για το ακίνητο με KM V 292 οικοδομών Ρόδου το ποσό των 45.964 ιταλικών λιρών και για το ακίνητο με KM V 293 οικοδομών Ρόδου με προσφερόμενη αποζημίωση το ποσό των 51.270 ευρώ.
Οι αποζημιώσεις αυτές μεταβιβάσθηκαν από την Τράπεζα της Ιταλίας στη Μικτή Επιτροπή που προέβλεπε το άρθρο 52 της μετά της Ιταλίας Οικονομικής Συνεργασίας και από την Επιτροπή εκείνη δια του Υπουργείου των Εξωτερικών κατατέθηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδος προς απόδοση στους δικαιούχους, πλην όμως μετά την πάροδο 80 και πλέον ετών από την απαλλοτρίωση δεν κατέστη δυνατή η ανεύρεση σήμερα της αποζημίωσης.
Επιπλέον εκθέτει ότι η απόκτηση της κυριότητας απαλλοτριωθέντος ακινήτου με τα προσόντα της έκτακτης χρησικτησίας ή της κτητικής παραγραφής, ακόμα και από τον υπέρ ου η απαλλοτρίωση λόγω κατάληψης χωρίς καταβολή ή κατάθεση της αποζημίωσης, είναι νόμιμη γιατί η κτήση της κυριότητας επέρχεται όχι ως συνέπεια της απαλλοτρίωσης αλλά κατά τις σχετικές διατάξεις λόγω χρησικτησίας ή κτητικής παραγραφής.
Έτσι, αν το ακίνητο που απαλλοτριώθηκε έχει καταληφθεί, από δε της καταλήψεως αυτού, από της οποίας γεννήθηκε η διεκδικητική αγωγή, χώρησε η συμπλήρωση της κτητικής παραγραφής.

Η απόκτηση της κυριότητας του απαλλοτριούμενου με έκτακτη χρησικτησία, λόγω κατάληψης χωρίς καταβολή ή κατάθεση της αποζημίωσης, κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο ως νόμιμη.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση το Ελληνικό Δημόσιο προέβαλε μάλιστα ένσταση ιδίας κυριότητας επί των απαλλοτριωθέντων ακινήτων, δεδομένου ότι από της απαλλοτριώσεως των ακινήτων με KM V 292 και V 293 οικοδομών Ρόδου, νομικής φύσεως μουλκ, το έτος 1940, τα ακίνητα αυτά κατελήφθησαν από το Ιταλικό και στη συνέχεια από το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο απέκτησε όλη την ακίνητη περιουσία του Ιταλικού κράτους στη Δωδεκάνησο με το άρθρο 1 του παραρτήματος XiV της από 10-2-1947 συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων μεταξύ των συνασπισμένων συμμαχικών δυνάμεων και της Ιταλίας, που κυρώθηκε με το ΝΔ 423/1947, παρέμειναν δε στη συνεχή και ειρηνική νομή αυτού δια των αρμοδίων οργάνων του για χρονικό διάστημα που απαιτεί η διάταξη του άρθρου 63 του Κτηματολογικού Κανονισμού και κατά συνέπεια, ακόμα και υπό την εκδοχή ότι δεν συντελέσθηκε η απαλλοτρίωση αυτών δυνάμει των από 13-5-1940 διαταγμάτων του Ιταλού Κυβερνήτη, το Δημόσιο κατέστη κύριος αυτών, με έκτακτη χρησικτησία.
Το δικαστήριο απέρριψε και τις δύο αγωγές ως απαράδεκτες ελλείψει εννόμου συμφέροντος των εναγόντων, γιατί οι ίδιοι οι ενάγοντες και στις δύο αγωγές συνομολογούν ότι η κατάληψη του απαλλοτριωθέντος ακινήτου έλαβε χώρα το έτος 1940, οι οποίες μερίδες απαλλοτριώθηκαν παράνομα («κατά το τότε ισχύον δίκαιο του έτους 1940 από το Ιταλικό Δημόσιο με τα από 13-05-1940 διατάγματα του Ιταλού Κυβερνήτη το 1940 υπέρ του Ιταλικού Δημοσίου», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν σε αμφότερες τις αγωγές) και ότι οι ίδιοι δεν έχουν κυριότητα και νομή έκτοτε, λαμβάνοντας συγχρόνως υπ’ όψιν ότι είναι δυνατή και η κτήση κυριότητας διά κτητικής παραγραφής, κατά τις διατάξεις των άρθρων 63 και 68 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου, καθώς και το ό,τι οι εκτάσεις που είχαν περιέλθει βάσει του Ν.2100/1952 στην κυριότητα του Οργανισμού Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου εν Δωδεκανήσω το έτος 1955, περιήλθαν αυτοδικαίως στο Ελληνικό Δημόσιο μετά την κατάργηση του προαναφερθέντος Οργανισμού με τον Ν.2100/1952.
Πάνω από 100 τουρκικές ΜΚΟ έχουν ξεκινήσει δικαστική κινητοποίηση για την επιστροφή περιουσιών, που όπως υποστηρίζουν ανήκαν σε Τούρκους, οι οποίοι ζούσαν στα Δωδεκάνησα, ειδικά σε Κω, Ρόδο, Δυτική Θράκη και Κρήτη.

Το θέμα, όπως προανήγγειλαν τουρκικά ΜΜΕ, θα μεταφερθεί μέσω των τουρκικών ενώσεων στα Ηνωμένα Έθνη, την ΕΕ, τον ΟΑΣΕ και το ΕΔΑΔ. Πρόκειται για ένα νέο δείγμα της τουρκικής προκλητικότητας που εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα.