Για όσους δεν την γνωρίζουν, είναι ηθοποιός και TV περσόνα.
Η Ματθίλδη Μαγγίρα είναι γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ξάνθη. Είναι αδερφή της, επίσης, ηθοποιού – παρουσιάστριας Μπέτυς Μαγγίρα.
Έλαβε μέρος το 1991 – 1992 στην τηλεοπτική σειρά του Mega Channel «Οι Μικρομεσαίοι», ενώ χαρακτηριστικός υπήρξε ο ρόλος της, ως λαϊκής τραγουδίστριας, στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» στο πλευρό του Λάκη Λαζόπουλου. Το 2007 έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά του Mega, «Μαρία η Άσχημη» στο ρόλο της Ελεωνόρας Στεφανέλλη. Ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής της εκπομπής ταλέντων «Ελλάδα έχεις ταλέντο», επίσης το 2007 καθώς και το 2009.
Στο θέατρο γνώρισε επιτυχία στην πρώτη σεζόν της παράστασης Σεσουάρ για δολοφόνους, ενώ εμφανίστηκε και στην ταινία Εφάπαξ. Το 2008 και 2009, η Ματθίλδη μαζί με την αδερφή της Μπέττυ, παρουσίασαν τον ελληνικό τελικό για την Eurovision του 2008 και του 2009, ενώ ανέλαβαν και την παρουσίαση του διαγωνισμού για την Ελλάδα. Το 2010 έλαβε μέρος στο Dancing With The Stars καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση. Από το 2010 έως το 2012 δίδασκε devised theatre στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής “Tabula Rasa”. To 2012 έβγαλε τη δική της σειρά ρούχων M&M.
Μια συνέντευξη με την Ματθίλδη Μαγγίρα έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα, αφού το ανήσυχο πνεύμα της, σε πάει πολύ πιο μακριά από την παρουσία της.
Η κ. Μαγγίρα βρέθηκε στη Ρόδο για την παράσταση «The Maggirians» που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στο ξενοδοχείο «Ρόδος Πάρκ».
• Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση. Πώς προέκυψε;
Καλλιτεχνικά αλλά και σαν άνθρωπο, με απασχολεί ένα θέμα εδώ και πολλά χρόνια. Αυτή η ξενομανία του Έλληνα προς τη Δύση. Αυτό το στραμμένο βλέμμα προς τη Δύση που μας θέλει να έχουμε λάιφ στάιλ (life style), να είμαστε Ευρωπαίοι, να ζούμε σαν δυτικοί, να ζούμε το αμέρικαν ντριμ (american dream) σαν ιδανικό μοντέλο, αλλά τι τα θές; Τελικά πάλι στα μπουζούκια καταλήγει ο Έλληνας. Τελικά, τι θέλει; Τι είναι ο ίδιος και ποια είναι η ταυτότητά του; Εμείς παραθέτουμε στοιχεία σ’ αυτή την παράσταση με τις επιρροές του Έλληνα από τη Δύση, περνώντας μέσα από τα μουσικά δυτικά είδη, καταλήγοντας στην κλασική μουσική (μέσα από σάτιρα, φυσικά).
Η κατάληξη είναι ότι ο Έλληνας παλινδρομεί ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, χωρίς να έχει ταυτότητα. Αυτό θεωρώ ότι είναι επικίνδυνο. Αν ένας λαός δεν έχει ταυτότητα, γίνεται έρμαιο εύκολα, παραπαίει.
• Οι Έλληνες, όμως έχουν ταυτότητα. Θα έπρεπε να την επικαλούμεθα σε τέτοιους καιρούς…
Ποια είναι όμως; Έχουμε αποφασίσει ποια είναι; Είμαστε Δυτικοί; Είμαστε Ανατολίτες; Πού ανήκουμε τελικά; Με τον τρόπο που ζούμε με τις επιλογές μας, είμαστε ‘Ευρωπαίοι’ τελικά; Είμαστε wanna be Ευρωπαίοι, με ανατολίτικη νοοτροπία και συμπεριφορά. Άρα, δεν είμαστε πραγματικά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η άποψή μου είναι ότι ο Έλληνας, είναι το “φίλτρο” που παίρνει την Ανατολή, την “φιλτράρει” και τη δίνει στη Δύση. Άρα εμείς δίνουμε και δεν παίρνουμε από τη Δύση.
• Άρα, μέσα από τις παραστάσεις σας, θέλετε να περάσετε κάποια μηνύματα περισσότερο ουσιαστικά.
Ναι, αυτό είναι που με απασχολεί στις παραστάσεις μου. Θέλω να πω κάτι, κάτι που με απασχολεί. Στήνω μια παράσταση πάνω σε αυτό και με σατιρικό, χιουμοριστικό τρόπο περνάω το μήνυμα που θέλω. Εμείς οι καλλιτέχνες, έχουμε μια ευθύνη. Η ευθύνη μας είναι να αφυπνίζουμε -κατά κάποιο τρόπο. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, κυριαρχεί ο “ηθικός κορεσμός” και έχουν ισοπεδωθεί όλα.
Ο Έλληνας θέλει να κυκλοφορεί με την Μερσεντές ή την BMW, να δείχνει το νεοπλουτισμό του, έχει φτιάξει ένα high design πανάκριβο σπίτι και θέλει να ζει ως Δυτικός στα πρότυπα της Δύσης. Τι να το κάνεις; Στο σκυλάδικο θα πάει πάλι! Στο πανηγύρι θα πάει!
Μην λέμε λοιπόν ό,τι θέλουμε. Ας συνειδητοποιήσουμε πρώτα τι είμαστε και ας αποκτήσουμε τελικά ταυτότητα.
Διότι οι “Δυτικοί” γνωρίζοντας τα κουσούρια μας και τις αδυναμίες μας, μας κρατούν σε “καταστολή”, αφού βλέπουν ότι κυριαρχεί η διχόνοια ανάμεσά μας. Εάν οι Έλληνες ήταν ενωμένοι δεν θα βρισκόμασταν στην κατάσταση που είμαστε τώρα. Βλέπουμε να κυριαρχεί μια παθητικότητα είτε στην πολιτική είτε σε καθέναν από εμάς. Κι αυτή την παθητικότητα, την πληρώνουμε ακριβά.
• Τι είναι για εσάς η κρίση;
Η κρίση ξεκινάει από το πνευματικό έλλειμμα. Ακόμη και στην Τέχνη έχουμε διανύσει έναν υλικό κορεσμό που μας κάνει κακό.
Βεβαίως, η κρίση μάς έχει χτυπήσει όλους. Αλλά πιστεύω ότι για να είναι κάποιος ευτυχής δεν είναι απαραίτητο να έχει πάρα πολλά υλικά αγαθά ή χρήματα. Πρέπει να δούμε το πνευματικό μας κομμάτι κι όλα τ’ άλλα γίνονται.
• Ποια είναι τα σχέδιά σας για τον χειμώνα;
Συνεχίζουμε το ‘Τοκ – Τοκ’, poy παιζόταν όλο τον περασμένο χειμώνα στο Θέατρο ‘Ήβη’, του Γάλλου συγγραφέα Λορέν Μπαφί. Εργο που σκηνοθετεί ο Κώστας Σπυρόπουλος και ασχολείται με τις ψυχαναγκαστικές διαταραχές ανθρώπων, συγκεκριμένα έξι διαφορετικών χαρακτήρων.
Το έργο ΤΟC TOC του πολυτάλαντου Laurent Baffie (όπου ΤΟC είναι η συντομογραφία της έκφρασης «Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή» στα γαλλικά, Τrouble Obsessionnel Compulsif,) ανέβηκε για πρώτη φορά το 2005. Γνώρισε τεράστια επιτυχία για τρία χρόνια στο théâtre du Palais Royal à Paris, αλλά και όπου αλλού ανέβηκε: στον Καναδά, στο Βέλγιο, στην Ισπανία, στην Αργεντινή.
Έξι άτομα περιμένουν στο σαλονάκι ενός διάσημου ψυχολόγου, όλοι τους με ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές:
Ο Φώτης, ένας ηλικιωμένος κύριος που βωμολοχεί ασύστολα κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, γιατί πάσχει από το σύνδρομο Gilles de la Tourette (κοπρολαλία).
Ο Βασίλης, ένας ταξιτζής που πάσχει από αριθμομανία και μανία συγκέντρωσης αντικειμένων.
Η Νίτσα, που πάσχει από μικροβιοφοβία και τρέμει όλες τις ασθένειες.
Η Μαρία, πολύ του Θεού, με συμπτώματα πολλαπλής προσωπικότητας και τικ της επαλήθευσης.
Η Λίλι, που επαναλαμβάνει κάθε της έκφραση δυο φορές. Ή και τρεις!
Ο Μπάμπης: εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Η ώρα περνάει, ο γιατρός καθυστερεί γιατί λείπει εκτός Αθηνών, και οι ασθενείς γνωρίζονται λίγο λίγο και αποφασίζουν να κάνουν μόνοι τους group therapy! Το τι γίνεται από κει και μετά, δεν περιγράφεται.
