Πώλησε 2.438 κιλά χρυσού στην ελεύθερη αγορά

Με την υπ’ αρίθμ. 1056/2016 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς απορρίφθηκε η αίτηση ενός κατοίκου της Ρόδου,  ο οποίος ταλαιπωρείται από το έτος 1980 με τη δικαιοσύνη όταν κατελήφθη να έχει πωλήσει χρυσό στην ελεύθερη αγορά, για τη συμμόρφωση της διοίκησης σε δύο αποφάσεις που εξέδωσε το ίδιο δικαστήριο το έτος 2001, δικαιώνοντας τον.
Το ιστορικό της υπόθεσης έχει ως εξής:
Με την από 26-2-1980 απόφαση του Υπουργού Εργασίας επιβλήθηκε σε βάρος του αιτούντος εισφορά ποσού 65.000.000 δραχμών, με την αιτιολογία ότι, κατά παράβαση των κειμένων περί εισαγωγών διατάξεων, αυτός διέθεσε κατά τα έτη 1973 και 1974 μέρος του εισαχθέντος, κατόπιν αδείας, χρυσού βάρους 2.438 κιλών, στην ελεύθερη αγορά και όχι σε επαγγελματίες χρυσοχόους ή εργαστήρια χρυσοχοΐας. Ακολούθως, βάσει της ως άνω καταλογιστικής πράξης και μετά την καταβολή μέρους της επιβληθείσας εισφοράς, βεβαιώθηκε το υπόλοιπο αυτής, ποσού 55.999.433 δραχμών, ως δημόσιο έσοδο.
Για την είσπραξη του εν λόγω ποσού επιβλήθηκαν, με δύο εκθέσεις που εκδόθηκαν την 16-5-1994, αναγκαστικές κατασχέσεις σε ακίνητα ιδιοκτησίας του.  Κατά των εν λόγω εκθέσεων αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτων άσκησε ανακοπές ζητώντας την ακύρωση αυτών.
Επί των ανακοπών αυτών εκδόθηκαν το 1997 δύο αποφάσεις του Μονομελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς, με τις οποίες ο νόμιμος τίτλος κηρύχθηκε ανενεργός κατά το μέρος που υπερέβαινε το ποσό των 62.960.529 δραχμών και απορρίφθηκε το αίτημα περί ακύρωσης των προσβληθεισών εκθέσεων αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτων.
Κατόπιν ρυθμίσεως του εν λόγω χρέους που έγινε την 2-11-1999 με απόφαση της Δ.Ο.Υ. Ρόδου, ο αιτών κατέβαλε ολόκληρη την ρυθμισθείσα οφειλή.
Κατά των πρωτόδικων αποφάσεων ασκήθηκαν εφέσεις και επ’ αυτών εκδόθηκαν το 2001 δύο αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς. Με τις αποφάσεις αυτές απορρίφθηκαν οι εφέσεις του Δημοσίου, έγιναν δεκτές οι εφέσεις του αιτούντος, μεταρρυθμίσθηκαν οι πρωτόδικες αποφάσεις, προσδιορίσθηκε η εις βάρος του εισφορά στο ποσό των 31.480.265 δραχμών και τροποποιήθηκαν αναλόγως οι από 16-5-1994 εκθέσεις αναγκαστικής κατάσχεσης ακινήτων και η από 26-2-1980 απόφαση του Υπουργού Εμπορίου.
Στην 1-8-2002 ο αιτών υπέβαλε αίτηση με την οποία ζήτησε να του αποδοθούν το ποσό των 33.519.735 δραχμών, το οποίο αποτελεί τη διαφορά μεταξύ του ποσού των 65.000.000 δραχμών και του ανωτέρω ποσού των 31.480.265 δραχμών καθώς και το ποσό των προσαυξήσεων επί του ποσού το οποίο ο ίδιος είχε καταβάλει αχρεωστήτως, αφού οι προσαυξήσεις αυτές υπολογισθούν κατά τη διαδικασία της ρύθμισης στην οποία υπήχθη η οφειλή του και ληφθούν υπόψη τα ποσά τα οποία είχε καταβάλει προτού υπαχθεί στη ρύθμιση, των 9.006.567 δραχμών για κεφάλαιο και των 7.786.308 δραχμών για προσαυξήσεις.
Ακολούθως απορρίφθηκαν οι ασκηθείσες και από τις δύο πλευρές αιτήσεις αναίρεσης κατά των δύο εφετειακών αποφάσεων, με την έκδοση 4 αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας το 2013.
Στις 6-8-2014 ο αιτών υπέβαλε αίτηση με την οποία επανήλθε στο αρχικό αίτημα που είχε υποβάλει και ζήτησε επιπλέον την καταβολή των τόκων του οφειλόμενου ανωτέρω κεφαλαίου των 98.370,46 ευρώ, ποσού 125.000 ευρώ για το χρονικό διάστημα που είχε περάσει από την έκδοση των αποφάσεων του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά έως σήμερα.
Η Δ.Ο.Υ Ρόδου, διαβίβασε τα έγγραφα στη Διεύθυνση Καθεστώτων Εισαγωγών – Εξαγωγών και Μέτρων Εμπορικής Αμυνας του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας προκειμένου να ενεργήσει κατά το διατακτικό των ανωτέρω αποφάσεων. Εκδόθηκε ακολούθως Ατομικό Φύλλο Έκπτωσης (ΑΦΕΚ), το οποίο διαβιβάσθηκε στο Τμήμα Εσόδων της Δ.Ο.Υ. Ρόδου προκειμένου να διεκπεραιωθεί η υπόθεση. Η Δ.Ο.Υ. Ρόδου καθώς και λοιπές υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών δεν ικανοποίησαν το ανωτέρω αίτημα του αιτούντος. Τελικά επί του επίμαχου αιτήματος του αιτούντος παρασχέθηκε από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους Ατομική Γνωμοδότηση, με την οποία διατυπώθηκε η γνώμη ότι η επίμαχη αξίωση του αιτούντος έχει παραγραφεί.
Με την αίτηση του ο αιτών προέβαλλε ότι το Ελληνικό Δημόσιο αρνείται να συμμορφωθεί προς το διατακτικό των αποφάσεων του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά και να του επιστρέψει το μέρος της εισφοράς που κατέβαλε αχρεωστήτως.
Το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά έκρινε ότι το δεδικασμένο των εν λόγω δικαστικών αποφάσεων δεν καλύπτει το επίμαχο ζήτημα της επιστροφής στον αιτούντα του αχρεωστήτως καταβληθέντος ποσού της εν λόγω εισφοράς, καθόσον δεν κρίθηκε το ζήτημα αυτό με τις ανωτέρω δικαστικές αποφάσεις, το οποίο είναι δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο νέας δικαστικής κρίσης.