Θα πρέπει να βγει και ένας κατάλογος, σε ποια σχολεία να το πούμε αυτό. Γιατί καλή χρονιά δεν την λες στο πρωτάκι (τα μεγαλύτερα έχουν συνηθίσει πια από τις προηγούμενες χρονιές) που με αγωνία πήγε χθες να γνωρίσει τον δάσκαλό ή την δασκάλα του, που θα το ταξιδέψει στον καινούργιο θαυμαστό κόσμο που ανοίγεται μπροστά του, αλλά δεν τους βρήκε… Οσο και λιγότερα να είναι, δάσκαλος να λείπει δεν νοείται (και δεν τα λες και λίγα 4.000 κενά). Κι ενώ εκείνο θα ψάχνει, η εθνική συζήτηση για τα κενά στελέχωσης της Παιδείας θα επιστρέφει ως αγαπημένη αίσθησις. Πολιτικοί θα τσακώνονται για το ποιο κόμμα όταν κυβερνούσε είχε τα λιγότερα κενά, γιατί κάποιος τους είπε ότι τα κενά είναι θεσμός κι ότι το πρόβλημα είναι ποιος έχει τα λιγότερα. Σεβάσμιοι σχολιαστές θα ανακυκλώνουν το γνωμικό «όλα είναι ζήτημα Παιδείας» και θα μιλούν για το αγαθό της μάθησης. Ας είναι… Μακάρι το σχολείο να καταφέρει κάποτε να βγει έξω από τα τέσσερα ντουβάρια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και να αποτελεί πηγή δημιουργίας για τους δασκάλους και έμπνευσης, ελεύθερης έκφρασης και χαράς για τους μαθητές. Απέχουμε όμως, πλην ελάχιστων μεμονωμένων περιπτώσεων, πολύ ακόμη από αυτό και το λέω με αγάπη και σεβασμό προς όλους όσοι προσπαθούν για το καλύτερο. Είθε να είναι το φετινό ταξίδι τους γεμάτο από τα χρώματα της γνώσης. Καλή χρονιά πρωτάκι. «Κουράγιο χρειάζεται. Ανάμεσα στον δείκτη του χεριού σου και την άκρη του τετραδίου σου απλώνεται τεραστίου μήκους έκταση που έχεις να διανύσεις» έλεγε κάποιος απ’ τους σπουδαίους που θα γνωρίσεις, σ’αυτό το ταξίδι. Τον λένε Ελύτη. Υ.Γ. Και κάποτε, θα πρέπει να απαγορευθεί η παρουσία πολιτικών, πολιτευτών και παντός είδους ασχέτων με την σχολική κοινότητα, στον αγιασμό των σχολείων.
Καλή χρονιά (;)
