Βρίζει, προσβάλλει, χειροδικεί, παράγει μίσος, αναπαράγει νοσηρά στερεότυπα. Η βίαιη μαγκιά, που σήμερα περιγράφεται με τον ελαφρώς γραφικό όρο «τοξική αρρενωπότητα», δεν υπήρξε στην περίπτωση του Μπέου εμπόδιο, αλλά ασανσέρ. Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για τον πολιτικό άνδρα, δεν μπορεί να του προσάψει ότι παραπλάνησε κάποιον αποκρύπτοντας τον αληθινό του εαυτό. Ολοι ήξεραν. Και εκλέχθηκε με μεγάλο ποσοστό. Αντί να σχολιάζουμε επομένως έναν πολιτικό άνδρα που ασκεί με συνέπεια το μόνο είδος πολιτικής που θέλει και μπορεί, το αγοραίο, θα ήταν προτιμότερο και λιγότερο υποκριτικό να εστιάσουμε στους λαϊκούς εντολείς του: εκείνους που τον ψηφίζουν ξανά και ξανά, που γελούν με τα ομοφοβικά του ξεσπάσματα, αντί να ντραπούν όταν ακούνε εξυπνάδες για «φλώρους» και «λουλούδες» και πως οι άντρες «δεν φοράνε καλσόν» και λύνουν τους λογαριασμούς τους με χαστούκια ή πως οι γυναίκες είναι καλές για μακαρονάδες στο σπίτι κι όχι για τα κοινά. Ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας, είναι απλά το σύμπτωμα. Η νόσος της ελληνικής κοινωνίας είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η συντηρητική, γεμάτη αρρενο-τίποτα, νοσηρά πατριαρχική, χρόνια αρρώστια της ελληνικής κοινωνίας είναι αθεράπευτη. Εν τέλει η απάντηση γιατί ψηφίζονται μπέοι ( υπάρχουν κι άλλοι κι ονόματα δεν λέμε…) μήπως η απάντηση είναι πιο απλή από όσο μας βολεύει; Μήπως γιατί λέει αυτά που σκέφτεται ο μέσος ψηφοφόρος του; Άρα, είναι η προέκταση του μέσου ψηφοφόρου του;
Προεκτάσεις
