Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας:Έλλειψη διορατικότητας και κοντόφθαλμη κομματική σκοπιμότητα

Στις 29 Δεκεμβρίου, στη σημερινή σύνθεση της Βουλής, θα γίνει η τρίτη ψηφοφορία, για την εκλογή Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αν εκλεγεί Πρόεδρος, τότε το Κοινοβούλιο θα έχει την δυνατότητα, να ψηφίσει για τις αναθεωρητέες διατάξεις του Συντάγματος της χώρας μας και η επόμενη Βουλή θα είναι αναθεωρητική. Αν δεν εκλεγεί, τότε η Βουλή θα διαλυθεί και θα φθάσουμε στο 2020, χωρίς να έχει αναθεωρηθεί το Σύνταγμα !
Αυτό θ’ αποτελέσει αρνητική εξέλιξη – για τους θεσμούς της ελληνικής δημοκρατίας – και θα έχουν την ευθύνη τα κόμματα που διαθέτουν περισότερους από 50 βουλευτές (Ν.Δ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α), γιατί μόνο αυτά εδικαιούντο (σύμφωνα με το Σύνταγμα) να καταθέσουν γραπτές προτάσεις και να εκκινήσουν, προ μηνών, την διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος και δεν το έπραξαν.

Εδώ και μήνες έχει εμπλακεί η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, με την πολιτική επιδίωξη της αντιπολίτευσης, για πρόωρη διάλυση της Βουλής, ώστε να «πέσει» η κυβέρνηση Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ, που συγκροτήθηκε λόγω εθνικής ανάγκης :
• ενώ έχει νωπή την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου (μετά από πρόσφατη πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης, όπως ορίζει το Σύνταγμα).
• Χωρίς να έχει χάσει την «δεδηλωμένη» του ελληνικού λαού (που, πάλι κατά το Σύνταγμα, γίνεται μόνο με κοινοβουλευτικές εκλογές) και
• χωρίς να σταθμίζεται σοβαρά και πειστικά το πολύ πιθανό ενδεχόμενο : να γίνει η Ελλάδα (και οι πολίτες της) ο σύγχρονος Σίσυφος, αρχίζοντας πάλι από την αρχή, την αγωνιώδη προσπάθεια αποτροπής τρίτης απειλής ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, μετά από αυτές που απέφυγε το 2010 και το 2012.

Από τις οκτώ (8) φορές (από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, το 1974) που το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε, για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, μόνο σε μία προηγήθηκε διάλυση της Βουλής, του 1989, στην οποία, βέβαια, κανένα κόμμα δεν είχε αυτοδύναμη πλειοψηφία.
Από την πλειοψηφούσα, τότε, Ν.Δ δεν αναζητήθηκε συναίνεση, δεν κατατέθηκε καν όνομα υποψηφίου (!), ώστε να μπορεί να εκλεγεί (για δεύτερη φορά) ο Κ. Καραμανλής (με 151 ψήφους), μετά από εκλογές.
Αυτό, σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος, το οποίο απαιτεί πλειοψηφίες 200 βουλευτών (κατά την πρώτη και δεύτερη ψηφοφορία) και 180 βουλευτών (κατά την τρίτη ψηφοφορία), με σαφή επιδίωξη, να αναζητείται συναίνέση μεταξύ πολιτικών κομμάτων.
Άρα, η διάλυση της Βουλής, λόγω της μη εξασφάλισης 180 ψήφων, μόνο σε περίπτωση πολιτικής σκοπιμότητας και μη αναζήτηση συναίνεσης έχει εφαρμογή.

Η ανάγκη αποδέσμευσης του «βίου» του εκλεγμένου από τον λαό Κοινοβουλίου, από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, έχει αναδειχθεί και έχει υπερτονιστεί σε δύο αναθεωρητικές Βουλές. Το 2001 και το 2009, χωρίς να εξασφαλίσει ποτέ, κατά τις ψηφορίες αναθεώρησης του Συντάγματος, τις απαιτούμενες από το Σύνταγμα 180 φήφους. Και στις δύο αναθεωρήσεις, τις σχετικές προτάσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ, τις απέρριπτε η Ν.Δ :
• Το 2001, είχε προτείνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ, να απαλειφθεί από το Σύνταγμα η διάλυση της Βουλής, η οποία να ψηφίζει, όσες φορές χρειαστεί, για την εκλογή Προέδρου με 180 ψήφους. Ν’ αναζητείται συναίνεση περισσοτέρων κομμάτων, στο πρόσωπο υποψηφίου Προέδρου, που κατά τεκμήριο δεν θα είναι στενά κομματικός, αλλά προσωπικότητα ευρείας αποδοχής (όπως εκλέχθηκε στην Ιταλία ο διαπρεπής Πρόεδρος Σάντρο Περτίνι και τόσοι άλλοι ιταλοί πρόεδροι). Αφού δεν θα μπορούν να «παίζονται» πολιτικά «παιχνίδια», με επιδίωξη διάλυσης της Βουλής, η συναίνεση θα εξασφαλίζεται εύκολα.
Την πρόταση αυτή, τότε, την απέρριψε η Ν.Δ.
• Το 2009, είχε προτείνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ, να απαλειφθεί από το Σύνταγμα η διάλυση της Βουλής και εάν δεν εκλέγεται Πρόεδρος με την ψήφο του Κοινοβουλίου και μετά την τρίτη ψηφοφορία, τότε τα πρόσωπα, που θα είναι υποψήφιοι κατά την ψηφοφορία αυτή, να μπαίνουν στην κρίση του ελληνικού λαού, με κάλπες σε όλη την χώρα.
Και την πρόταση αυτή την απέρριψε, τότε, η Ν.Δ.

Την απόρριψη αυτή την «βρήκε μπροστά της» η Ν.Δ δύο φορές :
– Το 2009, όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ απειλούσε (κακώς) με διάλυση της Βουλής, εν όψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας το 2010 (όμως, αυτή η απειλή δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί προηγήθηκαν οι εκλογές τον Οκτώβρη του 2009) και
– «τώρα», που πρόκειται το Ελληνικό Κοινοβούλιο να εκλέξει το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 29 Δεκεμβρίου.

Συμπέρασμα : τα κόμματα και ιδιαίτερα οι πολιτικές τους ηγεσίες, που στερούνται πολιτικής διορατικότητας και βιάζονται – υποκινούμενα από κοντόφθαλμη κομματική σκοπιμότητα – γρήγορα το «πληρώνουν».
Αν οι επιπτώσεις αφορούν μόνο στα κόμματα και στις ηγεσίες τους, τότε λίγο το κακό.
Αρκεί, να μην το «πληρώνει πολύ ακριβά» η χώρα και βέβαια οι πολίτες της.

Κοσμάς Σφυρίου.