Σε μια σειρά από ενέργειες για την στήριξη των φοιτητών και των οικογενειών τους θα προχωρήσει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, έπειτα από το τραγικό περιστατικό με την δολοφονία της άτυχης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη, που συγκλόνισε όχι μόνο την φοιτητική κοινότητα και την τοπική κοινωνία αλλά ολόκληρη την Ελλάδα.
Η πρύτανις του Πανεπιστημίου Αιγαίου κυρία Χρυσή Βιτσιλάκη, με δηλώσεις της στη «δημοκρατική», πέρα από την ποινική και την κοινωνική διάσταση του θέματος, θέτει και την ανάγκη στήριξης των φοιτητών του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο.
Η πρύτανις του Πανεπιστημίου, επισημαίνει στη «δημοκρατική» την ανάγκη να ληφθούν μέτρα για να μην επαναληφθούν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον, όχι μόνο στη Ρόδο αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα και τονίζει ότι για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση η συνεργασία όλων αλλά και τα αυξημένα αντανακλαστικά της κοινωνίας και τα ευήκοα ώτα των σωμάτων ασφαλείας.
«Μπροστά στο εξαιρετικά τραγικό και επαίσχυντο αυτό εγκληματικό συμβάν, με την απώλεια της ζωής μιας νεαρής κοπέλας που μόλις ξεκινούσε τη ζωή της και την αβάσταχτη απώλεια που αντιμετωπίζει η οικογένεια που έχει χάσει το παιδί της, θα πρέπει ως Πανεπιστήμιο Νοτίου Αιγαίου να προσπαθήσουμε να στηρίξουμε όλα τα άτομα της πανεπιστημιακής κοινότητας και τις οικογένειές τους για να αντιμετωπίσουν αυτό το βαρύ πλήγμα και να το κατανοήσουν. Επικοινώνησα πολλές φορές και με τον πατέρα της άτυχης φοιτήτριας ενόσω ήταν στη Ρόδο, για να του μεταφέρω ότι το Πανεπιστήμιο είναι δίπλα του και το ίδιο θα κάνουμε και με μια σειρά από ενέργειες που θα αφορούν τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας εσωτερικά αλλά και με εξωτερικές δράσεις σε συνεργασία με άλλους φορείς», ανέφερε η κ. Χρ. Βιτσιλάκη.
«Να ευαισθητοποιήσουμε
την κοινωνία»
Αυτό στο οποίο δίνει ιδιαίτερη σημασία η πρύτανις του Πανεπιστημίου Αιγαίου, είναι η αλλαγή της «πατριαρχικής και σεξιστικής αντίληψης» που διέπει την κοινωνία, όπως λέει, και που καθιστά κάθε γυναίκα η οποία λέει «ΟΧΙ», δυνητικό θύμα ενός άνδρα.
«Το βασικότερο στο οποίο πρέπει να σταθούμε αυτή τη στιγμή είναι τα αίτια της πατριαρχικής και σεξιστικής αντίληψης που διέπουν την κοινωνία μας μέσα στην οποία όλες και όλοι από την μεριά μας, αντιμετωπίζουμε μια γυναίκα ως αυτονοήτως δυνητικό θύμα ενός άνδρα που μπορεί να ασκήσει πάνω της σωματική βία, μόνο και μόνο επειδή η γυναίκα θεωρείται κατώτερη, επειδή θεωρείται ότι πρέπει να ανταποκρίνεται “γιατί αυτή είναι η φύση της και ο ρόλος της” στις αρρωστημένες ορέξεις ενός άνδρα ο οποίος αιτιολογείται τελικά γι αυτό που κάνει, γιατί “προκλήθηκε”, γιατί η γυναίκα “φορούσε μίνι φούστα”, και όχι γιατί έτσι του αρέσει και γιατί θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο και θεωρεί δεδομένο ότι μια γυναίκα πρέπει να υποκύψει και ότι ο ίδιος δεν πρέπει να ακούσει το “ΟΧΙ”. Aυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μόνο αν ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία μας θα μπορέσουμε να μειώσουμε και ει δυνατόν να εξαλείψουμε στη συνέχεια συμβάντα αυτού του είδους. Η σεξουαλική κακοποίηση της κοπέλας εξελίχθηκε στον φρικτό θάνατό της, επειδή είπε “ΟΧΙ” στην απαίτηση δύο ανδρών, να συνευρεθεί μαζί τους, και επειδή μάλιστα τους εγκάλεσε, απ΄όσο γνωρίζουμε, ότι θα τους καταγγείλει και θα προσφύγει στη δικαιοσύνη γι΄αυτή την εγκληματική συμπεριφορά απέναντί της. Η αυτοχειρία για την αυτοπροστασία σε αυτό το επίπεδο, μετά από άσκηση εγκληματικής σεξουαλικής βίας είναι κάτι το οποίο δεν θα πρέπει να συμβαίνει στην κοινωνία, γι αυτό και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε όχι για να αναδείξουμε ποιος έκανε τι και πώς σε ποιον, αλλά ότι έστω και τα λίγα ή πολλά που γνωρίζουμε γι΄αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να μας οδηγήσουν να λάβουμε μέτρα για να μην συνεχίσει να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Ας θυμόμαστε αυτές τις γιορτές, ότι μια νεαρή κοπέλα η οποία δεν υπέκυψε και ίσως δεν υπέκυψε επειδή είχε και στο παρελθόν -όπως αναφέρεται- βιαστεί, δεν θα είναι μαζί μας. Τουλάχιστον το συμβάν της δικής της απουσίας με αυτόν τον φρικτό τρόπο, θα πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει ως κοινωνία. Ο καθένας και ατομικά από το μετερίζι του αλλά και συλλογικά δεν θα πρέπει να επιτρέπει να γίνονται τέτοια συμβάντα, θα πρέπει όλες και όλοι το παραμικρό στοιχείο που έχουμε να το καταγγέλλουμε. Θα πρέπει να συνεργαστούμε και με τα σώματα ασφαλείας, που από τη μεριά τους θα πρέπει να διερευνούν διεξοδικά ακόμα και την παραμικρή υπόνοια κακοποίησης η οποία έρχεται ως ενημέρωση ή ως καταγγελία. Τα νεαρά κορίτσια φοβούνται και ντρέπονται να καταγγείλουν σεξουαλική κακοποίηση, διότι αυτό τους έχουμε μάθει ως κοινωνία, να αισθάνονται. Τα σώματα ασφαλείας, οι εκπαιδευτικοί, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, όλα τα μέλη της κοινωνίας θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η σεξουαλική παρενόχληση –που είναι προοίμιο σεξουαλικής βίας- και η σεξουαλική βία, βασίζονται σε μια φαλλοκρατική αντίληψη περί του “δικαιώματος” των ανδρών να χρησιμοποιούν για τις ορέξεις τους τις γυναίκες».
