Κάθονται στο διπλανό τραπέζι στο παραλιακό καφέ, πέντε κορίτσια στην εφηβεία. Έχουν μπροστά τους καφέδες και κρατάνε στα χέρια τα κινητά τους. Δεν έχουν ανταλλάξει λέξη μεταξύ τους, μόνο κατά διαστήματα ακούγεται από το στόμα τους κάποιο αμήχανο γελάκι. Μια παρέα αγόρια πιο κάτω κάθονται επίσης με τα κινητά τους ανά χείρας. Ούτε λέξη, ούτε κίνηση. Κάποτε αιφνιδίως κάποιο από τα κορίτσια ή τα αγόρια, χαμογελώντας τάχα, αυτοφωτογραφίζεται φιλάρεσκα και σε κλάσματα δευτερολέπτου επιστρέφει χαμένο πάλι στον ψηφιακό βυθό. Τα ακροδάχτυλά τους συνεχίζουν να χτυπάνε απαλά τις οθόνες των κινητών, ερωτοτροπώντας με το τίποτα… Αν μπορούσαν για λίγο μόνο να σηκώσουν το κεφάλι, θα βλέπανε τα φλογερά χρώματα της δύσης… Ισως να ακούγανε και το ψιθύρισμα της θάλασσας μπορεί και το τραγούδι των κυμάτων… Την ίδια ώρα, διαβάζω στις εφημερίδες, την έρευνα ψυχιάτρων του King’s College του Λονδίνου, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση BMC Psychiatry: Οι νέοι ασχολούνται επί τόσο πολύ χρόνο με τα κινητά τους τηλέφωνα, ώστε η συμπεριφορά τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εθισμός. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε. Οι Βρετανοί ερευνητές επισημαίνουν ότι η εξάρτηση από τα κινητά σημαίνει ότι τα παιδιά «πανικοβάλλονται» ή «ταράζονται» όταν κάποιος τους αρνηθεί διαρκή πρόσβαση σε αυτά. Επίσης, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι τα παιδιά αδυνατούν να ελέγξουν τον χρόνο που δαπανούν στα κινητά τους και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι τέτοιου είδους εθιστικές συμπεριφορές μπορεί να έχουν εξαιρετικά σοβαρές συνέπειες.
Χαμένοι στον ψηφιακό βυθό
