“Οι κρισιμότερες εκλογές της Μεταπολίτευσης” του Μιχαήλ Θ. Παπαγεωργίου

Στις 25 Γενάρη θα διεξαχθούν οι πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων 40 χρόνων από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Ο διπλός λόγος διεξαγωγής των πρόωρων εκλογών αυτών εκλογών μας αποκαλύπτει το πως πρέπει να κινηθεί το εκλογικό σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Πρώτο λόγο προσφυγής στις κάλπες αποτελεί η ανάδειξη νέας σύνθεσης της Βουλής η οποία θα αναδείξει τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ρόλο συμβολικό, ρυθμιστικά ενωτικό για το πολίτευμα μας. Αν και προσωπικά θεωρώ πως ο Πρόεδρος πρέπει να εκλέγεται από το Λαό και να έχει περισσότερες αποφασιστικές αρμοδιότητες, το υφιστάμενο Σύνταγμα , μετά την αποτυχία επί τρεις φορές του εκλεκτορικού σώματος της Βουλής να αναδείξει Πρόεδρο με τη διευρυμένες πλειοψηφίες 2/3 (200 Βουλευτών ) και 3/5 (180 Βουλευτών) , μας οδηγεί σε εκλογές, ώστε οι Έλληνες πολίτες να είναι αυτοί που θα διαμορφώσουν και θα συμβάλλουν στην πιθανή νέα ευρύτερη συναίνεση εντός της Βουλής, καθώς η νέα πρώτη ψηφοφορία (τέταρτη από την αρχή της όλης διαδικασίας) επιβάλλει και πάλι ανάδειξη του Αρχηγού του Κράτος με ευρύτερη πλειοψηφία 3/5 (180 Βουλευτών) Μόνο σε περίπτωση εκ νέου αποτυχίας ενεργοποιείται η απόλυτη πλειοψηφία των 151 Βουλευτών ή ακόμα και η σχετική πλειοψηφία. Γίνεται λοιπόν κατανοητό , από το ίδιο το πνεύμα του θεμελιώδους οργανωτικού νόμου του κράτους , το Σύνταγμα μας , πως στόχος του αποτελεί η εκλογή του πρώτου πολίτη της Χώρας με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή με την ανάδειξη Πρόεδρου με πλειοψηφίες απλού νόμου αποτελεί μία εσχατολογική ταπεινωτική για την Δημοκρατία μας λύση, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί, καθώς από το 1975 όλοι οι Πρόεδροι αναδεικνύονταν με ευρύτερη αποδοχή.
Δεύτερο λόγο-αφορμή για προσφυγή στις κάλπες αποτελεί ο τρόπος διαχείρισης της οικονομικής κρίσης που συνεχίζει να ταλανίζει την Πατρίδα μας για 6η χρονιά και η ώρα λήψης αποφάσεων για το πώς θα πορευτούμε ως έθνος στο δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας. Και σε αυτήν την περίπτωση ο ελληνικός λαός με μία σύνθεση ομαδικότητας αλλά και μεμονωμένης ώριμης συμπεριφοράς οφείλει με μαεστρία να δώσει τη λύση-απάντηση ανάμεσα στην καταστροφική κινδυνολογία της μίας πλευράς και την ανεδαφική υποσχεσιολογία της άλλης. Λύση -απάντηση και σε αυτόν τον δεύτερο λόγο των εκλογών είναι και πάλι η δημιουργία και η σύνθεση από το εκλογικό σώμα μίας ισχυρής συναινετικής αντιπροσώπευσης. Συναίνεσης μάλιστα διευρυμένα αναγκαίας σε επίπεδο εξουσιαστικής κορυφής. Μόνο αν οδηγηθούμε σε μία οικουμενική εθνική κυβέρνηση με την συμπόρευση και την αποδοχή και των δύο μεγάλων κομματικών σχηματισμών, θα μπορέσει η Ελλάδα να έχει ισχυρή διαπραγματευτική ικανότητα και γιατί όχι να συμπαρασύρει και την υπόλοιπη Ευρώπη σε μία αλλαγή πολιτικής.
Σε αυτές τις κρίσιμες περιστάσεις δεν χωράει ούτε ο κατακερματισμός ούτε ο διαχωρισμός. Οφείλουμε στη δύσκολη αυτή μάχη να μας αντιπροσωπεύσουν αξιόλογοι Έλληνες από όλα τα στρατόπεδα, πάνω από τα κομματικά μικροσυμφέροντα που μόνο στη μιζέρια μπορούν να μας κατευθύνουν. Με αυτόν τον τρόπο όλοι θα βρεθούν προ των ευθυνών τους μπροστά σε μία κοινωνία γεμάτη αντιθέσεις. Δεν πρέπει αυτές τις κρίσιμες περιστάσεις να ψάχνουμε για εσωτερικές αντιπαλότητες , ώστε επιφανειακά ο ένας να φανεί καλύτερος από τον άλλο. Μόνο με κοινή σύμπλευση θα πείσουμε τους εαυτούς μας , την Ευρώπη και τις αγορές να μας εμπιστευτούν και να επέλθει η επιθυμητή σε όλους ανάπτυξη. Όταν ο ένας επιθυμεί να υποσκάψει τον άλλο ουσιαστικά αποδεχόμαστε τον φασισμό και την μισαλλοδοξία ως κοινωνία.
Γι’ αυτούς του λόγους , μέσα από αυτή την εκλογική αναμέτρηση κανένα κομματικό ρεύμα δεν πρέπει να βγει παντοδύναμο. Οι ψήφοι πρέπει να μοιραστούν, ώστε να οδηγηθούμε έστω σε μία αναγκαία συναίνεση. Νικητής πρέπει να είναι ο ελληνικός λαός, που το συμφέρον του είναι ενιαίο ενάντια στην ακραία έκφραση καπιταλιστικής πολιτικής που μας εφαρμόζουν…συναινετικά (γι’ αυτό και το επιτυγχάνουν) οι έξωθεν δυνάμεις. Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα εμπνευστούν και θα συμπορευτούν μαζί μας μόνο αν δουν μία ενιαία σοβαρή γραμμή κρούσης ενός λαού που εκλέγει ισχυρό Πρόεδρο Δημοκρατίας και ισχυρή Οικουμενική κυβέρνηση.
Τέλος, με βάση την παραπάνω τακτική , οφείλουμε να προσπεράσουμε ομαδικά άλλο ένα αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό αγκάθι που λέγεται «εκλογικός νόμος». Οι 50 έδρες δώρο στο πρώτο κόμμα και οι ποσοστώσεις των μικρών κομμάτων που δεν θα μπουν στη Βουλή (κάτω του 3 %) μπορούν να οδηγήσουν το όποιο πρώτο κόμμα σε μία έντονα…μειοψηφική….παντοδύναμη κοινοβουλευτικά πλειοψηφία. Πιο συγκεκριμένα, είναι εφικτό με τον ισχύον τυχοδιωκτικό καθεστώς, το πρώτο κόμμα με ποσοστό 30% αυτών που θα έχουν ψηφίσει, που δεν αναμένεται να είναι πάνω του 60 % του συνόλου των ελλήνων πολιτών , να εξασφαλίσει 151+ έδρες στη Βουλή. Δηλαδή δίχως υπερβολή το 18 % του συνόλου του ελληνικού λαού, να αναδείξει αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση! Γεγονός επικίνδυνο για την Δημοκρατία και την Κοινωνία μας, με ιστορικές προεκτάσεις για την πορεία του τόπου μας. Συνεπώς , ας ψηφίσουμε όσο δυνατόν περισσότεροι αυτή την ύψιστη στιγμή για την Ελληνική Πολιτεία , με την μεγαλύτερη δυνατή συνείδηση για συναίνεση και δημιουργική πορεία.