Διάβασα το σχόλιο που έκανε ο κ. Χρήστος Χωμενίδης σε κοινωνικό δίκτυο, σχετικά με τη συγκίνηση του Έλληνα Πρωθυπουργού στις προγραμματικές δηλώσεις. εγκαλεί τον πρωθυπουργό ότι δεν στέκεται στο ύψος ενός Περικλή, ενός Βενιζέλου (όχι του Ευάγγελου, του άλλου), ενός Ηλιού ή ενός Βελουχιώτη που δεν δάκρυσαν.
Έγραψε τέλος ότι «Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα γενικά, το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό» και πως όλα αυτά είναι Μάρθα Βούρτση και Ξανθόπουλος.
Να υποθέσω ότι ήταν παρών στις προγραμματικές δηλώσεις Περικλή κι Ελευθερίου Βενιζέλου.
Και είναι σίγουρος δηλαδή, ότι ο Άρης Βελουχιώτης δεν έκλαψε στην 4ωρη ομιλία του στη Λαμία τον Οκτώβριο του 1944. Μάλλον οι αυτόπτες μάρτυρες, όπως ο φωτογράφος Σπύρος Μελετζής, είναι ψεύτες που είδαν τον δημόσιο άνδρα να δακρύζει μπροστά σε χιλιάδες Λαμιώτες.
Ο δε Κωνσταντίνος Καραμανλής του θυμίζει Μάρθα Βούτση και Ξανθόπουλο όταν συγκινημένος αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας το 1974.
Το βάρος της ιστορικής ευθύνης είναι που σπάει τη φωνή, από πολιτικούς που δεν είναι φορείς πολιτικής αναισθησίας.
Η συγκίνηση, όταν είναι ειλικρινής, δεν βλάπτει ούτε αποκαλύπτει έναν αδύναμο ηγέτη.
Ακόμη και οι πιο ψυχροί πολιτικοί λυγίζουν.
Αυτό που βλάπτει είναι η διαρκής καχυποψία απέναντι σε ότι δεν ταιριάζει στα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας.
Και εν τέλει, μόνο μέσα απ’ τα δάκρυα μπορούμε να δούμε αυτόν τον κόσμο καθαρά.
Κοντολογίς: Επειδή, δεν γνωρίζουμε αν δάκρυσε ή δεν δάκρυσε ο Περικλής ας κρατήσουμε την ρήση του στον Επιτάφιο «…«φιλοκαλούμεν τε γάρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας».
Οι άντρες δεν… κλαίνε
