«Τι άλλο μένει λοιπόν στον άνθρωπο της δημοσιογραφίας απ’ το να παίζει καθημερινά μ’ αυτήν την -άπληστη από την φύση της- εξουσία έναν κρυστάλλινα τίμιο κλεφτοπόλεμο; Τι άλλο απ’ το να απαντά ακούραστα σε κάθε απόπειρα αλλοτρίωσής του ‘δουλειά σου και δουλειά μου’;»
Ημέρα ραδιοφώνου η 13 Φεβρουαρίου, με την πλέον εμβληματική του φωνή να έρχεται στο μυαλό μου. Δεν υπήρχε περίπτωση ν΄ ακούσεις τη φωνή της στο ραδιόφωνο και να μη κοντοσταθείς. Λάτρευα τον τρόπο που έπαιρνε συνεντεύξεις. Σαν ταυρομάχος που κάρφωνε τα βελάκια του σε καίρια σημεία. Δεν χαμπάριαζε διπλωματίες. Κάρφωνε με ευστοχία, αξιοπρέπεια, αυτές τις ευλογημένες αποστάσεις, που ήξερε να κρατάει. Συνεντεύξεις ουσιαστικές αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά τρυφερές. Πώς τα κατάφερε!
Μυθικό το όνομά της στις σελίδες της δημοσιογραφίας. Μαρία Ρεζάν. Μια εξαιρετική γυναίκα, μια σπουδαία δημοσιογράφος. Κλείνω με την τελευταία πρόταση στην βιογραφία της «Και να θυμάσαι πάντα, πως δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στο κόσμο αυτό, από μια νύχτα που τη φωτίζουν τ΄ αστέρια και το συναίσθημα ότι έκανες το καθήκον σου»
