Αν ξύσεις λίγο…

Η φράση του κ. Μητσοτάκη ότι «η Ελλάδα είναι μία χώρα με καταπληκτική ποιότητα ζωής» προκάλεσε ζωηρό σχολιασμό, επειδή ειπώθηκε σε μια συγκυρία στην οποία πολύς κόσμος δεινοπαθεί λόγω της έκρηξης των τιμών στην ενέργεια τα καύσιμα και τη συνολική αύξηση του κόστους ζωής και με νωπή ακόμη την ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών από τον χιονιά. Η Ελλάδα είναι πράγματι  μια υπέροχη χώρα για να ζεις,  για όλα αυτά που μας μακαρίζουν οι επισκέπτες –κυρίως Βορειοευρωπαίοι- φίλοι μας, τον ήλιο, τη θάλασσα, το ήπιο κλίμα, τις φυσικές ομορφιές και τα μνημεία της, τη χαλαρότητα, την ανοιχτοσύνη των ανθρώπων. Αν έχεις την υπομονή να ξύσεις κάτω από την επιφάνεια όμως, βρίσκεις την Ελλάδα με τα 774 ευρώ βασικό μισθό πίσω ακόμα κι από τη Ρουμανία, με το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρωζώνη, με κάπου μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας που ξενιτεύτηκαν ( brain drain). Τη χώρα, με το ακριβότερο ρεύμα στην Ε.Ε.  και τη δεύτερη ακριβότερη βενζίνη. Τη χώρα, που οι νησιώτες των ξακουστών στον κόσμο νησιών της, δεν έχουν γιατρούς και μεταφέρονται με καρότσες σε Κέντρα Υγείας. Η χώρα με την «καταπληκτική ποιότητα ζωής», είδε να αυξάνεται κατακόρυφα μέσα σε μια δεκαετία η χρήση ναρκωτικών και αντικαταθλιπτικών ουσιών, έχει επίσης έναν από τους μεγαλύτερους δείκτες θανάτων από Covid συγκριτικά με τον πληθυσμό και τα κρούσματα. Και το ζητούμενο σε αυτήν τη χώρα σήμερα, δεν είναι μια «καταπληκτική» αλλά μια τουλάχιστον αξιοπρεπής ποιότητα ζωής, μια ζωή που να αξίζει τελικά να βιωθεί κι ας μη μοιάζει και τόσο με εκείνη που προβάλλουν οι διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΤ…Υ. Γ. Είπε ο Πρωθυπουργός πως ως καταπληκτική χώρα η Ελλάδα για να ζεις «Αν μπορεί να προσφέρει καλή εργασία και καλές απολαβές, για κάποιον ο οποίος είναι Έλληνας η επιστροφή είναι περίπου μονόδρομος», αναφερόμενος στο κάπου μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας ξενιτεύτηκαν αναζητώντας αλλού μια καλύτερη τύχη. “Αν μπορεί…” καλά το είπε. Προς το παρόν όμως οι χαμηλές αμοιβές ακόμα και σε δουλειές που έχουν ένα κάποιο πρεστίζ, το δυσανάλογα ακριβό κόστος ζωής, η έλλειψη ευκαιριών και υποδομών και η αυξανόμενη εργασιακή ασυδοσία απωθούν.