«Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;». Αυτό ήταν το ερώτημα που επλανάτο πάνω από τις κάλπες στις 25 Ιανουαρίου του 2015.
Τότε που οι Ελληνες είχαν χωριστεί στα δύο∙ Σε εκείνους που είχαν εναποθέσει την τελευταία ρανίδα της ελπίδας τους στον Τσίπρα και σε εκείνους που όταν άκουγαν την ακατάσχετη υποσχεσιολογία του, έβλεπαν μπροστά τους έναν ολίγιστο φαφλατά. Σε εκείνους που πίστεψαν ότι η ψήφος στον Τσίπρα θα σήμαινε τέλος της λιτότητας – όπως ο ίδιος υποσχόταν- και σε εκείνους που διέβλεπαν ότι η έπαρση και η αλαζονεία του, μόνο δεινά θα επέφεραν στην ήδη ταλαιπωρημένη χώρα.
Τελικά, η ανάγκη για εύκολες λύσεις και παχιά λόγια, επικράτησε της κοινής λογικής και της σκληρής αλήθειας: Δεν έφερε το μνημόνιο την οικονομική κρίση, αλλά η οικονομική κρίση έφερε το μνημόνιο. Κι όσο αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, τόσο οι εύκολες λύσεις θα υπερτερούν της σκληρής αλήθειας.
Ενάν χρόνο μετά, η Ελλάδα γέμισε «κοψοχέρηδες». Γέμισε από μετανιωμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα εύχονται να μην τον είχαν ψηφίσει, άλλοι φωναχτά κι άλλοι ψιθυρίζοντας. Δύσκολο να παραδεχθεί κανείς ότι έκανε λάθος επιλογή, κι όμως με μπροστάρηδες ανθρώπους του «πνεύματος» που προεκλογικά ανέμιζαν τις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ο ένας μετά τον άλλον ζητούν συγγνώμη. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο όμως, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
Ο μύθος της Πρώτης Φορά Αριστερής Κυβέρνησης, ξέφτισε και οι δικαιολογίες έχουν από καιρό στερέψει. Η σημερινή συγκυβέρνηση είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης, είναι εκείνη η κυβέρνηση που πήρε την τελευταία ικμάδα ελπίδας του ελληνικού λαού και την έκανε κουρελόχαρτο.
Οι αποκαλύψεις, από πρώην συντρόφους τους, για το τι πραγματικά συνέβη με το δημοψήφισμα και τα σχέδια για το παράλληλο νόμισμα, σοκάρουν. Αποδεικνύουν πως εσκεμμένα και με δόλο παραπλάνησαν τους ψηφοφόρους και εξακολουθούν ανερυθρίαστα στο κεφάλι του Κασίδη να κάνουν τον κουρέα.
Μέσα σε έναν χρόνο η Ελλάδα άλλαξε, σε όλα τα επίπεδα, προς το χειρότερο. Μέσα σε έναν χρόνο η χώρα «μαράζωσε», η κοινωνία κλονίστηκε, η ελπίδα χάθηκε, το χαμόγελο έσβησε.
Η σύγκριση που επιχειρούν κάποιοι με τις προηγούμενες κυβερνήσεις είναι απολύτως άστοχη. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξελέγη γιατί ήταν ίδια με τους προηγούμενους, εξελέγη γιατί ήταν –υποτίθεται- ήταν διαφορετική, γιατί είχε άλλο πλάνο, γιατί μπορούσε να καταργήσει το μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο. Εξελέγη γιατί (ξε)πούλησε ελπίδα στους Ελληνες.
Έναν χρόνο μετά, όλα είναι αλλιώς. Ένα χρόνο μετά η Ελλάδα έχει περισσότερες πληγές να μετρά και δεν υπάρχει μαγικό γιατρικό, όπως αποδείχθηκε περίτρανα. Έναν χρόνο μετά η Ελλάδα βουλιάζει. Χρειάστηκε έναν μόλις χρόνο για να απαντηθεί το ερώτημα «πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;». Η απάντηση είναι: πολύ χειρότερα… Κι ακόμα δεν έχουμε πιάσει πάτο.
Α-τυπος και υπογραμμός: Η απάντηση
