Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ζούμε στην εποχή της αβεβαιότητας . Η κρίση εξαφάνισε, όπως το κύμα τα παιδικά σχέδια στην άμμο, ότι είχαμε χτίσει, ότι νομίσαμε ως σίγουρο, ότι είχαμε σχεδιάσει.
Διανύουμε ήδη τον 7ο χρόνο της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε μεταπολεμικά ο τόπος μας. Το κόστος δυσβάσταχτο για όλους μας. Επιχειρήσεις που διαλύθηκαν ή που αγωνίζονται στο όριο της βιωσιμότητας, εργαζόμενοι που έχασαν τις δουλειές τους, επαγγελματίες σε απόγνωση, νέοι που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό, συνταξιούχοι με συνεχείς περικοπές και αδύναμο σύστημα υγείας, φόροι σε ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να δώσουν.
Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση πως πληρώνουμε δεκαετίες δικών μας λαθών και παραλείψεων, αλλά και τη σκληρότητα και λάθος συνταγές των δανειστών και μιας Ευρώπης με θεσμικές αδυναμίες και με καταφανές έλλειμμα αλληλεγγύης.
Και μέσα σε όλο αυτό το θλιβερό σκηνικό ήρθε να προστεθεί το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ως τελειωτικό χτύπημα σε μια χώρα που απελπισμένα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της και να σταθεί στα πόδια της. Δυστυχώς η προσφυγική κρίση της Συρίας απειλεί να εξελιχτεί σε εθνική κρίση υπό το βάρος μιας ανεύθυνης και επικίνδυνα αφελούς κυβερνητικής πολιτικής αλλά και μιας Ευρώπης που υποκριτικά κλείνει τα μάτια της και ξεχνά περί κανόνων που δεσμεύουν τους πάντες όπως με αυστηρότητα μας θύμιζε και μας θυμίζει την οικονομική κρίση. Δύο μέτρα και δύο σταθμά για άλλη μια φορά.
Για όλους αυτούς τους λόγους η στάση της κυβέρνησης του Σύριζα, και προσωπικά του κυρίου Τσίπρα, θυμώνει και εξοργίζει. Γιατί με τη συμπεριφορά της μετατρέπει την εποχή της αβεβαιότητας σε εποχή της απόλυτης απελπισίας. Δεν είναι οι ψεύτικες υποσχέσεις ή τα μεγάλα λόγια που μοίρασε, ούτε καν η ανατροπή μιας πορείας εξόδου από το μνημόνιο όπως πρόσφατα ομολόγησε ο Επίτροπος Ντομπρόφσκι. Το χειρότερο είναι ότι παρά τα συνεχή παθήματά του συνεχίζει τα επικίνδυνα παιχνίδια του λαϊκισμού και του κακότεχνου θεατρινισμού του. Όχι μόνο έφερε το χειρότερο μνημόνιο, τις συνέπειες του οποίου θα πληρώσουμε όλοι πολύ ακριβά, αλλά συνεχίζει και πάλι τα περί δήθεν διαπραγμάτευσης. Το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι πως θα κρατηθεί στην εξουσία, αυτός και οι ημέτεροί του, με οποιοδήποτε κόστος για τη χώρα. Από το Φεβρουάριο του 2015, αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του. Και για κάθε μήνα άρνησης ο λογαριασμός ανεβαίνει. Το κόστος για τους Έλληνες αυξάνει, η διεθνής σχέση της χώρας αδυνατίζει και κινδυνεύουμε ούτε η εγχείρηση να είναι επιτυχής, ούτε βεβαίως ο ασθενής να επιβιώσει.
Αυτή η κυβέρνηση δυστυχώς μας απέδειξε ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί να διαχειριστεί την πολλαπλή κρίση που βιώνει η χώρα. Είναι μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του. Είναι δέσμια του λαϊκισμού και των ιδεοληψιών της. Γι’ αυτό και πρέπει να φύγει τώρα. Ίσως έτσι, και για πρώτη φορά, θα φανεί πραγματικά χρήσιμη στον τόπο.
Παύλος Μπακίρης
