Α-τυπος και υπογραμμός: Το τίμημα

Στην Ελλάδα του 2018, οι νησιώτες πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά για την επιλογή τους να παραμείνουν στον τόπο τους και να μην ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι πριν από εμάς…
Η Ρόδος πληρώνει κι αυτή το δικό της τίμημα. Πρέπει να τιμωρηθεί για όλα αυτά τα χρόνια που υπήρξε «κοσμοπολίτικο νησί», και τώρα φαίνεται πως ήρθε ο λογαριασμός για τα χρόνια της ευημερίας. Τώρα, μόνο κοσμοπολίτικη δεν είναι. Η εικόνα έχει αλλάξει άρδην, τώρα από κοσμοπολίτικη έγινε προορισμός μαζικού τουρισμού με τους τουρίστες να παίρνουν δύο καλαμάκια για ένα αναψυκτικό και μια χωριάτικη σαλάτα για τέσσερα άτομα, αν δεν κρατούν τα καλαθάκια από το all inclusive γεύμα ή πρωινό τους.
Στα μάτια όμως του κράτους-νταβατζή, η Ρόδος παραμένει οικονομικά εύρωστη με πολλά ακόμα περιθώρια αφαίμαξης, μα η άλλοτε παχιά αγελάδα είναι ένα βήμα πριν να ψοφήσει. Και όσο τα χτυπήματα με τον βούρδουλα συνεχίζονται, το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι να ψοφήσει πιο γρήγορα.
Η οικονομική παράμετρος, είναι μία μόνο πτυχή των προβλημάτων που βαρύνουν τους νησιώτες. Για την ποιότητα της καθημερινότητάς τους θα χρειαστούν αναλύσεις επί αναλύσεων, δυστυχώς μάθαμε να ζούμε με αυτά.
Ελλάδα δύο ταχυτήτων… Τα νησιά, ανήκουν στην δεύτερη.
Το άρθρο 1 παρ. 4 του Συντάγματος ότι «ο κοινός νομοθέτης και η Διοίκηση, όταν δρουν κανονιστικά, υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών και ορεινών περιοχών, μεριμνώντας για την ανάπτυξή τους» φαντάζει πλέον μόνον ως ανέκδοτο στα μάτια και τα αφτιά των νησιωτών, που βλέπουν τη ζωή τους να ανατρέπεται και να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Η νέα καραμέλα του μεταφορικού ισοδύναμου, είναι ακόμα ένας όρος που εισήχθη στην καθημερινότητά μας, αφήνοντας παγερά αδιάφορους τους περισσοτέρους, διότι πολύ απλά δεν τους αφορά. Διότι δεν τους περιλαμβάνει. Αρκεί μια βόλτα από τα πρατήρια υγρών καυσίμων στα νησιά, για να αντιληφθεί κανείς ότι οι μεταφορές, στην όποια μορφή τους, μας κοστίζουν ακριβά. Πολύ ακριβά. Καύσιμα, αεροπλάνα, πλοία… Η μοίρα του νησιώτη είναι να πρέπει να βάζει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μετακινηθεί. Για να φάει, για να καλύψει τις ανάγκες του, για να μορφώσει τα παιδιά του.
Χρήσιμοι για να «φυλάμε Θερμοπύλες», αχρείαστοι για να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα με τους στεριανούς.
Δεν ξέρω αν είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, αλλά δύσκολοι καιροί για νησιώτες είναι σίγουρα, με ή χωρίς μεταφορικό ισοδύναμο.