Προχθές το πρωί, έβλεπα την μετατροπή on air, της ΝΕΡΙΤ σε ΕΡΤ, με υπόκρουση του γνωστού «τσοπανάκου» και του Εθνικού Υμνου.
Συγκινητικό ομολογουμένως, όταν σου έχει τύχει πάλι on air, έτσι ξαφνικά μια μαύρη οθόνη.
Δεν κράτησε πολύ η συγκίνηση.
Με πρώτο καλεσμένο τον εκπρόσωπο της ΠΡΟΣΠΕΡΤ σου περνά αμέσως.
Και μόνο σημειολογικά, η εικόνα του κ. Καλφαγιάννη ως πρώτη εικόνα της νέας ΕΡΤ, δεν μπορεί να σταθεί ως ενθαρρυντικό δείγμα για μια ανεξάρτητη δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Πόσω μάλλον, όταν ακολουθείται από την εικόνα της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Στο σημείο αυτό, άρχισα να κατεβαίνω σιγά-σιγά από το ροζ συννεφάκι μου, μετά και τον διάλογο : Κωνσταντοπούλου προς δημοσιογράφο ΕΡΤ: ” (…) δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα αρθείτε στο ύψος των απαιτήσεων (…)»
Δημοσιογράφος ΕΡΤ προς Κωνσταντοπούλου: «Δίνετε πολλές μάχες καθημερινά, σας παρακολουθώ και – καλά να είστε – σας βλέπω έτσι, με ψυχραιμία, να αντιμετωπίζετε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Δεν είναι φιλοφρόνηση τώρα αυτό. Θα ήθελα όμως… που το βρίσκεται το σθένος, πραγματικά; (…) Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε όλοι να έχουμε το ίδιο σθένος. Είναι κάτι που σας χαρακτηρίζει έτσι… πάντα… το αναπτύξατε;».
Μετά από αυτό, ακολούθησε παρέλαση του μισού υπουργικού συμβουλίου.
Η ημέρα πλέον , ήταν «σαν να μην πέρασε μια μέρα», βγαλμένη από τα παλιά, με τις ασθένειες του παρελθόντος που πρώτη η Αριστερά καταδίκαζε.
΄Ισως, θα πρέπει να διαβάσουν όλοι όσα έγραψε ο νέος παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, σε μια συγκινητική επιστολή, αποχαιρετώντας τους συναδέλφους του πολεμικούς ανταποκριτές.
‘ Ενας αξιόλογος, και από τους πλέον σοβαρούς που υπηρετούν την δημοσιογραφία ο Πάνος Χαρίτος, πολύ καλός στον ρόλο που του ανατέθηκε, να μας παρουσιάσει δηλαδή τα γεγονότα της ημέρας, χωρίς θετικά ή αρνητικά πρόσημα για τίποτε και για κανέναν, αφήνοντάς μας να βγάλουμε εμείς τα συμπεράσματά μας – ας ελπίσουμε ότι θα τον αφήσουν… διάφοροι να κάνει τη δουλειά του- γράφει μεταξύ άλλων :
Ο «αποχαιρετισμός στα όπλα» δεν ήταν μια αβασάνιστη απόφαση. Ωστόσο, το ειδικό βάρος του εγχειρήματος της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ αποτελεί αδιαμφισβήτητη πρόκληση. Ο αποχαιρετισμός αυτός δεν συνεπάγεται παραίτηση από αρχές και τις αξίες που προέβαλα και υπηρέτησα στη δημοσιογραφική μου διαδρομή. Ο αποχαιρετισμός στα όπλα δεν συνεπάγεται παραίτηση από τη μάχιμη δημοσιογραφία. Στη μετά το μαύρο εποχή της ΕΡΤ, το στοίχημα που καλούμαστε να κερδίσουμε είναι μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη πρόκληση. Το μαύρο δεν σβήνει με το πάτημα ενός κουμπιού. Η ΕΡΤ δεν μετατρέπεται από κρατική σε δημόσια με την αλλαγή του σήματος και των προσώπων. Αυτός είναι ο δικός μας ο ρόλος. Να διασφαλίσουμε την αντικειμενικότητα και τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, ώστε να διατηρήσουμε την επαγγελματική μας αξιοπρέπεια.»
Kαι μ’ αυτό το ωραίο, ας ελπίσουμε, ότι κάτι η συγκίνηση, κάτι η αϋπνία των ημερών προετοιμασίας, κάτι η τούρτα που μπορεί να τους έπεσε βαριά, ήταν οι αιτίες για τις ατυχέστατες στιγμές της πρώτης ημέρας, αφιερωμένης σε μια τελετή «υπέρ προσωπικού». Θα δούμε. Υποθέτω πως από το φθινόπωρο και εφεξής, θα δείξει…
Το μαύρο δε σβήνει με το πάτημα ενός κουμπιού
