Άρθρο του Αν. Γραμματέα Τουρισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ Βάιου Καλοπήτα
Είναι δεδομένο πως για να έχει λόγο ύπαρξης ένας πολιτικός φορέας χρειάζεται μια πολιτική αφήγηση . Συνήθως η πολιτική αφήγηση για μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση αποτελεί τη βάση διαλόγου με τους πολίτες και λίγο ή πολύ βασίζεται στην προεκλογική ρητορεία με την οποία κέρδισε τις εκλογές. Εκτός βέβαια αν βρισκόμαστε στην Ελλάδα του 2016 όπου η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται σε αναζήτηση εδώ και ενάμιση χρόνο.
Η Κυβέρνηση εξελέγει με την υπόσχεση της εφαρμογής του προγράμματος της Θεσσαλονίκης , κέρδισε δημοψήφισμα λίγο αργότερα υποσχόμενη καλύτερη συμφωνία και ΟΧΙ μέτρα λιτότητας και επανεξελέγει με την υπόσχεση της εφαρμογής ενός παράλληλου προγράμματος . Από όλα αυτά βέβαια δεν πραγματοποίησε το ελάχιστο. Έχοντας εξαντλήσει τις ανοχές του εκλογικού σώματος και δη αυτούς που τους στήριξαν σε τρείς εκλογικές αναμετρήσεις συνειδητοποιούν πως εάν δεν πάρουν σχετικά σύντομα κοντά τούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους δεν έχουν πολλές πιθανότητες να διατηρηθούν στην εξουσία.
Μετά λοιπόν το παράλληλο πρόγραμμα, το ταξικό πρόσημο , τον αγώνα κατά τις διαπλοκής έρχεται μία ακόμη απόπειρα να συσπειρώσει γύρω του ο ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά στρώματα που του έφυγαν , το νομοσχέδιο για την δίκαιη ανάπτυξη. Η νέα πολιτική αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται για άλλο ένα κυβερνητικό καθρεφτάκι για να κοροϊδέψουμε τους ιθαγενείς καθότι περισσότερο τους απασχολεί η ανάπτυξη της επικοινωνιακής τους στρατηγικής παρά η οικονομική ανάπτυξη της χώρας εκτός βέβαια αν πιστεύουν πως θα φέρουν ανάπτυξη με σταθερό φόρο 29% σε επιχειρήσεις για 12 έτη .
Και επειδή η αξία του καθρέφτη είναι τεράστια, εάν σκεφτεί κανείς πως οι Ινδιάνοι την εποχή του Κολόμβου δεν δίσταζαν να δίνουν το χρυσάφι τους με αντάλλαγμα καθρεφτάκια μετά την ‘’δίκαιη ανάπτυξη’’ έρχεται και το ‘’σύνταγμα πολιτών’’.
