Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη
Με σκληρή γλώσσα και χωρίς περιστροφές, ο Γιάννης Παρασκευάς, μιλά για όλους σε συνέντευξή του προς την «δημοκρατική» τόσο για την κεντρική όσο και για την τοπική πολιτική σκηνή.
Μιλά για τις προσδοκίες του Αλέξη Τσίπρα με τον νέο εκλογικό νόμο, απαντά σε όσους συγκρίνουν τον πρωθυπουργό με τον Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρεί ότι η Φώφη Γεννηματά αποφάσισε να είναι η τελευταία πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γι αυτό και προχωρά σε «συνεχείς παλινωδίες», κάνει λόγο για «πολιτικές μπαρούφες» αναφερόμενος στη συζήτηση για την συνένωση των δυνάμεων της κεντροαριστέρας, εκτιμά ότι το νησί της Ρόδου πισωδρομεί, δίνει… οδηγίες στην δημοτική αρχή και μιλά για την νέα του συγγραφική δουλειά.
Αναλυτικά, η συνέντευξη του κ. Γιάννη Παρασκευά:
• Κύριε Παρασκευά, θα ήθελα να ξεκινήσουμε την συνέντευξη από την γενικότερη πολιτική κατάσταση. Πώς βλέπετε τα πράγματα; Θα καταφέρουμε να βγούμε από τον λαβύρινθο;
Δεν θα έλεγα σε καμία περίπτωση το «όσο ζω ελπίζω» αλλά δυστυχώς το «ελπίζω για να ζω». Έτσι όμως, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν θα αργήσει να φτάσει η στιγμή που δεν θα υπάρχει ούτε και αυτή η ψευδαίσθηση της απέλπιδος ελπίδας. Αποτελεί εκρηκτικό μείγμα η συνεύρεση της οικονομικής κρίσης με την πολιτική ανεπάρκεια. Εάν είχαμε ένα από τα δυο, ίσως τότε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο γρίφος, θα δεχόταν κάποια λύση.
Η χώρα μας, ευτυχώς για κάποιους, δυστυχώς για κάποιους άλλους, είναι μέλος μιας Ένωσης Κρατών με κοινό νόμισμα και κοινή δημοσιονομική πολιτική, που αυτές οι δυο δεσμεύσεις περιορίζουν αφόρητα τις όποιες δυνατές επιλογές ξεπεράσματος της κρίσης. Οι επιλογές που μας επιβάλλονται, δεν οδηγούν σε οικονομική ανάκαμψη αλλά στην παγίωση μιας κοινωνίας, όχι του ενός τρίτου αλλά του ενός δεκάτου. Στα χρόνια της κρίσης και μετά από τόσα μνημόνια, δεν προτάθηκαν και δεν έγιναν εκείνες οι παρεμβάσεις που θα οδηγούσαν στην αναγκαία διοικητική μεταρρύθμιση και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Η λογική των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας, νομοτελειακά οδηγεί στην φτώχεια και στην υποτέλεια.
• Γιατί, κατά την άποψή σας, ο Αλέξης Τσίπρας φέρνει τώρα τον εκλογικό νόμο και με αυτές τις προϋποθέσεις; Τι προσδοκά να καταφέρει;
Κατά την άποψή μου δυο είναι οι λόγοι, ο ένας άμεσος βραχυπρόθεσμος και ο άλλος μακροπρόθεσμος. Ο κ. Τσίπρας είχε ανάγκη να αλλάξει γήπεδο, να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα, ή από ανικανότητα ή από αδυναμία. Δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα, ίσως γιατί δεν υπάρχει σχεδιασμός και δυνατότητα απαντήσεων.
Μακροπρόθεσμα, έχει να κάνει με τους σχεδιασμούς της προσωπικής πολιτικής του επιβίωσης. Πολλά μπορεί να του καταμαρτυρήσει κάποιος, αυτό όμως που δεν μπορεί να πει κανείς είναι ότι είναι βλάκας. Τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους τακτικιστές πολιτικούς. Την αναλογική, έτσι όπως την προτείνει, δεν στοχεύει στο να μην γίνει ο Κυρ. Μητσοτάκης πρωθυπουργός αλλά στην διαμόρφωση εκείνων των προϋποθέσεων, ώστε να είναι ο ίδιος ο κύριος ρυθμιστής των καταστάσεων.
Είναι μόνο σαράντα χρονών, πιστεύει πως το μέλλον του ανήκει, όποιος και αν είναι ο επόμενος πρωθυπουργός θα έχει και αυτός την τύχη όλων των μνημονιακών πρωθυπουργών. Την προσωπική του επανάκαμψη την θωρεί νομοτελειακή εξέλιξη.
• Βλέπετε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για αρκετό καιρό; Ήρθε για να μείνει, όπως λένε πολλοί;
Η «δεδηλωμένη» της Βουλής, δεν έχει πάντα την ανάλογη Κοινωνική αντιστοίχηση. Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ, βέβαιο είναι ότι επιθυμούν να παραμείνουν στην εξουσία και αν είναι δυνατόν, να εξαντλήσουν τις Συνταγματικές προθεσμίες. Αλλο όμως οι επιθυμίες και άλλο η σκληρή πραγματικότητα. Το βάρος των προβλημάτων θα είναι η αιτία που ο ΣΥΡΙΖΑ εκουσίως θα δραπετεύσει από την ευθύνη των κυβερνητικών καθηκόντων και ευθυνών. Είναι αρκετά βολικό γι’ αυτούς να είναι άλλοι οι διαχειριστές των αποφάσεων που έχουν πάρει, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι άλλοι θα «πληρώσουν το μάρμαρο» των επώδυνων αποφάσεών τους και όταν θα έρθει η ώρα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης πιστεύουν ότι ο λαός θα τιμωρήσει τους διαχειριστές και όχι αυτούς που ψήφισαν τα μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές. Πιστεύουν, και όχι άδικα, ότι ο λαός «έχει κοντή μνήμη».
• Εχει κοινά χαρακτηριστικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου ο Αλέξης Τσίπρας; Ποιους εξυπηρετεί, τελικά, αυτή η σύγκριση;
Ημαρτον Παναγία μου, όλοι αυτοί οι «ψοφοδεείς» δημοσιολογούντες, που επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένα γραμμόφωνα αυτήν την άποψη, δεν τους ενδιαφέρει ο Τσίπρας αλλά η μνήμη του Παπανδρέου.
Με αυτήν την άποψη, το μόνο που επιζητούν, είναι την απαξίωση του Παπανδρέου γιατί είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του, τους τρομάζει η μνήμη του και βλέπουν εφιάλτες όταν διαπιστώνουν ότι είναι ζωντανές στη μνήμη του λαού οι παρακαταθήκες του.
Κάθε φορά που κάνουν αυτή την αναφορά ανασύρουν όλα τα κατά την άποψή τους, αρνητικά του Παπανδρέου και ότι μόνο αυτά ενστερνίστηκε ο Τσίπρας και ταυτόχρονα υμνολογούν τους δυο πρώην πρωθυπουργούς που τους ταιριάζουν, τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο και τον Σημίτη. Φανερό είναι ποιους εξυπηρετούν τέτοιου είδους αναλύσεις και δήθεν περισπούδαστες, εάν κρεμούσαν τους αναλυτές θα πήγαιναν αδικοχαμένοι.
Θα ήταν ευλογία για τον τόπο αν ο Τσίπρας έμοιαζε του Παπανδρέου έστω και κατ ελάχιστο στην πολιτική του οξυδέρκεια και στην δυνατότητα πρόβλεψης των εξελίξεων.
• Την πορεία του ΠΑΣΟΚ πώς την βλέπετε κ. Παρασκευά; Απ΄ό,τι φαίνεται αδυνατεί να ανακάμψει και οι παλιές ένδοξες μέρες του κόμματος ανήκουν πλέον στην ιστορία.
Η κ. Γεννηματά φαίνεται πως αποφάσισε να είναι η τελευταία πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω.
Όλες αυτές οι παλινωδίες με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού χώρου. Κάτω από την πίεση του κατεστημένου, έγινε πρωταγωνιστής μιας φαρσοκωμωδίας που ακούει στο όνομα Κεντροαριστερά. Διάφοροι βολεμένοι του κατεστημένου, σπρωγμένοι, βρέθηκαν μπροστά με την κίνηση των 58,παρέσυραν μαζί τους και κάποιους άλλους που πολιτικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, και όλοι μαζί αναμασούν και δήθεν αγωνιούν για το μέλλον του μεσαίου χώρου. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία δουλειά με όλους αυτούς, είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που έχει ιστορία, έχει παρελθόν, έχει στοιχειώδη οργανωτική δομή και αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι έχει μέλλον. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει δυο προβλήματα. Δεν κατάφερε να διατυπώσει με σαφήνεια την δική του πρόταση υπέρβασης της κρίσης και να ανακαλύψει εκείνον που θα τραβήξει το κάρο μπροστά.
• Αρα τον διάλογο για τη συνεργασία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, μάλλον προσχηματικό τον βλέπετε. Γίνεται για την ουσία ή για το θεαθήναι;
Σε δουλειά να βρισκόμαστε… Στα τόσα χρόνια μου δεν έχω ακούσει περισσότερες «πολιτικές μπαρούφες» από αυτές που άκουσα και διάβασα όλη αυτή την περίοδο, για την γέννηση της Κεντροαριστεράς. Ο ένας το μακρύ του και ο άλλος το κοντό του. Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί που κάθισαν στο ίδιο τραπέζι τι έχουν να δώσουν στο ΠΑΣΟΚ; Ποια είναι η κοινωνική τους αντιστοίχηση; Ποιο είναι το πολιτικό τους παρελθόν; Από όπου και αν πέρασαν, κουβάλησαν μαζί τους τη μιζέρια. Την Κεντροαριστερά και το Σοσιαλιστικό χώρο τον εκφράζει το ΠΑΣΟΚ, κανένας δεν εμπόδισε κανένα να συμπλεύσει με το ΠΑΣΟΚ και αν πράγματι μπορεί, να βοηθήσει στο ξήλωμα όλων των αρνητικών του Κινήματος και να συμμετάσχει στη διατύπωση εκείνου του προγράμματος που θα αναγκάσει τον πολίτη να ακούσει και να προβληματιστεί.
Όλοι οι ανιστόρητοι πιπιλούν την ίδια καραμέλα ότι δήθεν το όνομα δεν πουλάει… Δεν φταίει ο μανάβης όταν οι ντομάτες είναι σάπιες. Ολοι αυτοί που πρωταγωνιστούν, για την Κεντροαριστερά δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα παρά μόνο «θλίψη και κατήφεια».
• Την σημερινή εικόνα της Βουλής πώς θα την χαρακτηρίζατε σε σχέση με αυτήν της περιόδου που ήσασταν βουλευτής;
Δυστυχώς είναι η εικόνα της αποδιαρθρωμένης κοινωνίας.
Κανένας από τους βουλευτές δεν βρέθηκε εκεί από πραξικόπημα, εκεί τον έστειλε η ψήφος του κόσμου. Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει, είναι το πώς και γιατί ο κόσμος ψηφίζει με αυτόν τον τρόπο. Τα πρώτα δείγματα υποβάθμισης του Κοινοβουλίου θα πρέπει να τα αναζητήσουμε τότε που κάθε τηλεαστέρας, ποδοσφαιριστής, καλαθοσφαιριστής, στη λογική να μαζέψουμε ψήφους, γινόταν βουλευτής. Σίγουρα μέσα σε αυτές τις κατηγορίες υπήρχαν και εξαιρέσεις, ήταν όμως τόσο λίγες που δεν δικαιολογούν τον κανόνα. Τα φαινόμενα Χρυσής Αυγής, Λεβέντη, Καμμένου και του κυρίου Σταύρου είναι γεννήματα κοινωνικής αγανάκτησης. Το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα θέλει πολιτικούς πιόνια και δικά του φερέφωνα.
• Να περάσουμε στα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στην λειτουργία του Δήμου Ρόδου, για τον οποίον ενδιαφερθήκατε να ηγηθείτε ψηφοδελτίου. Πώς θα την χαρακτηρίζατε;
Αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν μπορείς να κάνεις. Η λειτουργία ενός θεσμού αυτοδιοίκησης κρίνεται σε δυο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την καθημερινότητα του δημότη και το δεύτερο αφορά τις προοπτικές και τις στοχεύσεις που βάζει για το μέλλον. Το νησί πισωδρομεί και κάθε χρόνο διαπιστώνουμε ότι χλωμιάζουν τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και παύουν να είναι ανταγωνιστικά.
Θεωρώ ότι ο Δήμος οφείλει άμεσα και χωρίς αναστολές να δώσει απαντήσεις στην οργανωτική του δομή, στην λειτουργία των υπηρεσιών του, στην εξυπηρέτηση του δημότη και στον σχεδιασμό του μοντέλου ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η διαχειριστική λογική θυμίζει θεραπείες καρκινοπαθούς η κατάληξη του οποίου είναι δεδομένη.
• Για την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου ποιο είναι το σχόλιό σας;
Τα περιθώρια είναι ασφυκτικά για την επιλογή μιας άλλης μορφής λειτουργίας. Το θεσμικό πλαίσιο είναι λειψό και ο ασφυκτικός εναγκαλισμός της κεντρικής εξουσίας μετατρέπει τις Περιφέρειες σε εκτελεστικά όργανά της. Η ελευθερία επιλογών για τα μικρά και ασήμαντα που δίνεται στις Περιφέρειες, είναι το τυράκι για να οδηγηθούν στην φάκα της απαξίωσης. Κύριο ζητούμενο από τους Αυτοδιοικητικούς θεσμούς δεν θα πρέπει να είναι η αναζήτηση κάποιων πόρων αλλά η πλήρης ανατροπή του σημερινού θεσμικού πλαισίου, η νέα διοικητική ανασυγκρότηση της χώρας και η διοικητική αυτοτέλεια και οικονομική αυτοδυναμία των θεσμών Αυτοδιοίκησης. Στα δίσεκτα χρόνια που βιώνουμε οι μικροδιευθετήσεις και μικρές παρεμβάσεις δεν αφήνουν το αποτύπωμα αυτών που ασκούν εξουσία, χάνονται στον χρόνο και προσθέτουν μελλοντικά προβλήματα.
• Τέλος, κ. Παρασκευά, θα ήθελα να μου πείτε αν συγγραφικά ετοιμάζετε κάτι καινούργιο, αφού πλέον αφήσατε πίσω την πολιτική και ασχολείστε με την συγγραφή.
Το να αναμετριέσαι με μια λευκή κόλλα χαρτί και να μετράς στο τέλος το μπόι σου με αυτά που σου αντανακλά, αποτελεί την πιο παραγωγική διαδικασία αυτογνωσίας και προσωπικής ολοκλήρωσης. Πολλές είναι οι φορές που οικτίρεις τον εαυτό σου και πολλές είναι πάλι οι φορές που συμφιλιώνεσαι μαζί του.
Νοιώθω ότι χρωστώ πολλά σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που γεννήθηκα και πήρα την απόφαση κάτι να γράψω για αυτόν.
Το καινούργιο μου βιβλίο θα είναι μια μυθοπλασία, μια προσπάθεια ανάδειξης ηρώων, μύθων και καταστάσεων την περίοδο του Τρωικού πολέμου.
