Η Σύμη της Δωροθέας Μερκούρη

Ένα πράγμα ξέρω όταν φτάνω στη Σύμη και το καράβι στρίβει για να μπει στο προστατευμένο της λιμάνι: νιώθω ότι έφτασα σε ένα μαγικό μέρος της Ιταλικής Ριβιέρας. Είναι χρωματιστή με παστέλ χρώματα, έτσι ακριβώς όπως την έφτιαξαν οι Ιταλοί με τη νεοκλασσική αρχιτεκτονική του ’50. Φαίνεται να είχε τη δική της τύχη και δεν άλλαξε, παραμένοντας ίδια, γι’ αυτό και μου θυμίζει τόσο έντονα το Positano ή ένα μικρό λιμανάκι της Νότιας Ιταλίας. Πέρασα πολλά παιδικά καλοκαίρια στην παραλία του Αγίου Γεωργίου με το ζεστό καταπράσινο νερό, συζητώντας με την παιδική μου φίλη πάνω σ’ ένα φουσκωτό στρωματάκι στη μέση της θάλασσας, καθώς η Σύμη δεν έχει σχεδόν καθόλου αέρα, υπάρχει μια υπέροχη ηρεμία παντού και το άκουσμα των τζιτζικιών διαρκεί μέχρι τη νύχτα. Τα βράδια στο λιμανάκι με το νόστιμο συμιακό γαριδάκι είναι μαγικά. Ένα μέρος που αγαπώ είναι το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας, χτισμένο πάνω στον βράχο που μαζεύει πάνω του όλο τον κόσμο που θέλει να κάνει θεαματικές βουτιές ή να τραβήξει τη φωτογραφία του καλοκαιριού. Στη Σύμη έγινα φίλη με όλο τον κόσμο. Το βράδυ κατεβαίνουν όλοι στο λιμανάκι και δεν γίνεται, αφού τους βλέπεις όλη την ημέρα, να μη τους χαιρετάς μετά. Το νησί είναι τόσο μικρό που ευνοούνται οι γνωριμίες.

Οπωσδήποτε αξίζει να πας στη Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη στο ομώνυμο χωριό. Μπορείς να νοικιάσεις για λίγο ένα δωματιάκι μέσα στο μοναστήρι και να ζήσεις μια μοναδική εμπειρία.

Στη Σύμη, αν έχεις αντοχές και κουράγιο, καλό είναι να περπατήσεις μέχρι το πάνω χωριό για να δεις μια άλλη ζωή που εμένα τουλάχιστον φέρνει μνήμες από τη Νάπολη του Vittorio De Sica. Σκάλες κι αναπαλαιωμένα σπίτια φτιαγμένα με σεβασμό στα παλιά σχέδια και τεχνικές. Είχα την τύχη να μείνω σ’ ένα από αυτά με τα αναγεννησιακά ταβάνια και τα καθολικά αγγελάκια που συναντάμε συνήθως στα ιταλικά μουσεία.

Δεν ξέρω γιατί αγαπώ τόσο πολύ αυτό το νησί. Το γεγονός ότι είμαι μισή Ελληνίδα και μισή Ιταλίδα κάνει, νομίζω, αυτό τον τόπο ιδανικό για να μη νοσταλγώ καμία από τις δυο μου πατρίδες!