“Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943, το αντιτορπιλικό «Ναύαρχος Κουντουριώτης» καταπλέει με όλο του το μεγαλείο στα ήσυχα νερά του λιμανιού.
Το Καστελλόριζο είναι το πρώτο κομμάτι ελληνικής γης που απελευθερώνεται ανοίγοντας συμβολικά το δρόμο που θα φέρει και στους υπόλοιπους τη λευτεριά. Μαζί με τον κατάπλου του «Κουντουριώτης» αποβιβάζονται στο νησί Άγγλοι κομάντος, Ινδοί και άλλοι σύμμαχοι.
Το Καστελλόριζο οχυρώνεται και μεταβάλλεται από τους Εγγλέζους σε κέντρο ανεφοδιασμού του συμμαχικού στόλου. Το νησί γίνεται ο μεγάλος πολεμικός στόχος των Γερμανών και στις 17 Οκτωβρίου 1943 το βομβαρδίζουν δίχως διάκριση, δίχως οίκτο.
Ο Άγγλος Διοικητής του Καστελλορίζου διατάζει την εκκένωση του νησιού. Με μάτια βουρκωμένα και την καρδιά πλακωμένη οι κάτοικοι, θάβουν βιαστικά τους 20 και πάνω νεκρούς αδελφούς τους, μανταλώνουν «άρον-άρον» τα σπίτια τους και φεύγουν για την απέναντι μικρασιατική ακτή.
Μόνο η «Κυρά της Ρω», Δέσποινα Αχλαδιώτη, παρέμεινε στην ομώνυμη βραχονησίδα της για να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία, όπως επί σαράντα χρόνια συνήθιζε να κάνει…”
( απόσπασμα από το αφιέρωμα στο Καστελόριζο του Ν.Λυγερού )
