Αν επιμένεις, βρες ένα μικρονήσι

Είδαμε πάλι τους πολιτικούς, να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο για να προλάβουν τους αγιασμούς και να εκφωνούν λόγους με τα ίδια κλισέ κάθε χρόνο «για τον σημαντικό ρόλο της μάθησης», διανθισμένους προπαγανδιστικά υπέρ των γνωστών κομματικών τους συμφερόντων, με διάφορα που «χρωστάμε ακόμη να κάνουμε στην παιδεία» -εάν είναι της αντιπολίτευσης ή απαριθμώντας τους «καλούς οιωνούς» με τους οποίους ξεκινά η καινούργια σχολική χρονιά, εάν είναι από την πλευρά της κυβέρνησης. Επειδή όλοι ξέρουμε, πως όλοι αυτοί οι δεκάρικοι σε καμία περίπτωση δεν απευθύνονται στα 6χρονα, αλλά είναι στο γνωστό παιχνίδι της επικοινωνίας  που παίζουν όλοι για όλους εμάς τους μεγαλύτερους, μήπως θα ήταν καλύτερα να βρουν άλλους τρόπους, να μας μιλήσουν για τα οράματά τους και να αφήσουν τα παιδιά να χαρούν την πρώτη ημέρα στο σχολείο; Γιατί αυτή η πρώτη μέρα θα έπρεπε να είναι γιορτή, Γιορτή συνάντησης με τους φίλους και δασκάλους για τους παλιούς, γιορτή συνάντησης με το πανηγύρι της γνώσης για τα πρωτάκια, κι όχι αυτό το θλιβερό κακοστημένο θεατρικό. Και εάν τέλος πάντων είναι τόσο εγωιστές που δεν αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους σ’ αυτή τη γιορτή, μόνο γιορτή δεν την κάνει, ας επιλέξουν τον δρόμο του Περιφερειάρχη -και δεν μιλώ μόνο για τους ντόπιους πολιτικούς και πολιτευτές.  Ας διαλέξουν ένα νησί σαν τους Αρκιούς, να βρεθούν δίπλα στον έναν δάσκαλο, στον έναν μαθητή, σε μια συμβολική παρουσία-μήνυμα πως η πολιτεία που εκπροσωπούν, έχει όραμα να μείνουν ανοιχτά τα σχολεία και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Ένα όραμα που σαφώς συμπεριλαμβάνει πολλά  που πρέπει να γίνουν για να  μείνουν ανοιχτά και ακόμη περισσότερα για να γεμίσουν περισσότερες χαρούμενες φωνές, σε μια Ελλάδα που βάζει «λουκέτο» στα χωριά της και στα μικρονήσια, γιατί δεν φρόντισαν όλοι τόσα χρόνια να μεριμνήσουν για το αντίθετο, υποχρεώνοντας έτσι την νεολαία ή να παρατάει το σχολείο ή να φεύγουν οικογένειες από τον τόπο τους.