Η πορεία της χώρας εκτός μνημονίου η οποία φαίνεται ότι θα επιτευχθεί μέχρι το τέλος του έτους δημιουργεί νέες συνθήκες για το πολιτικό σκηνικό και απαιτεί αλλαγή πολιτικής επιχειρηματολογίας τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από την κυβέρνηση.
Καθώς η Ελλάδα μάλλον θα κλείσει το “κεφάλαιο μνημόνιο” και θα προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της δανειζόμενη από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης κυρίως – αλλά και της κυβέρνησης – πρέπει να αλλάξουν και να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα.
Ο κύριος Τσίπρας για παράδειγμα, όπως και άλλοι πολιτικοί, δεν μπορεί πλέον να μιλά για “σκίσιμο” του μνημονίου, το οποίο ουσιαστικά σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχει.
Εκτός του νέου προέδρου της Ευρωπαικής Επιτροπής κ. Γιουνκέρ και του προέδρου της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας κ. Ντράγκι, τώρα και η πρόεδρος του ΔΝΤ κυρία Λαγκάρντ ουσιαστικά συμφώνησε με την λήξη της συμφωνίας του μνημονίου. Στη χθεσινή της συνάντηση με τον Έλληνα υπουργό οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα βγεί από το μνημόνιο και προσφέρθηκε να διατηρήσει μια χρηματοδοτική δυνατότητα, αν την χρειαστούμε, επειδή οι αγορές δεν μας δανείζουν ή μας δανείζουν πολύ ακριβά, με την προυπόθεση βέβαια ότι εμείς θα προχωράμε τις μεταρρυθμίσεις.
Η εξέλιξη είναι αναμφίβολα πολύ θετική.
Υπό αυτές τις συνθήκες και εφόσον στις 8 Δεκεμβρίου στο Eurogroup συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι ότι η Ελλάδα ολοκλήρωσε το μνημόνιο, τι σημασία θα έχουν πλέον οι κραυγές της αντιπολίτυευσης περί εγκατάλειψης του ή σκισίματος του; Καμμία.
Μετά το τέλος του μνημονίου, μπορεί οι πιστωτές μας να μη στέλνουν κάθε τρίμηνο την τρόικα με το μπλοκάκι να μας ελέγχει τι κάναμε και τι δεν κάναμε, αλλά θα παρακολουθούν διακριτικότερα τις πράξεις μας. Η ελληνική κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, τα επόμενα χρόνια θα έχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων από ότι είχε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αλλά πάλι θα είναι μια ελευθερία περιορισμένη από την έλλειψη χρήματος και από την ανάγκη επιστροφής των δανεικών στους πιστωτές της. Και η αλλαγή που θα επηρεάσει περισσότερο τους πολιτικούς μας θα είναι οτι μέχρι τώρα έριχαν την ευθύνη για την πολιτική της λιτότητας στην τρόικα και στο μνημόνιο. Τώρα όταν θα εφαρμόζουν σκληρά μέτρα για να κλείσουν τις τρύπες που οι ίδιοι θα προκαλούν, την ευθύνη θα την έχουν οι ίδιοι αφού δεν θα υπάρχει μνημόνιο και τρόικα.
Όλα αυτά δημιουργούν την ανάγκη νέων θέσεων από τους πολιτικούς. Δεν περιμένει βέβαια κανείς από την αντιπολίτευση να συνεισφέρει με προτάσεις για την καλύτερη μελλοντικά πορεία της χώρας, ούτε να συμπαρασταθεί στην κυβέρνηση σε κάποιους εθνικούς στόχους που θα έπρεπε να θέσουν από κοινού. Όμως τελικά κάτι θα πρέπει να βρεί να πεί ο κ. Τσίπρας, πέραν του ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι εβαλε τα ρούχα του αλλιώς, που είναι δεδομένο οτι θα είναι το μοναδικό του επιχείρημα. Θα πεί δηλαδή οτι το μνημόνιο καταργήθηκε μόνο στα λόγια και ότι συνεχίζουμε να είμαστε υπό τον έλεγχο των ξένων πιστωτών. Δεν είναι ψέμματα αυτό, αλλά δεν είναι και ολόκληρη η αλήθεια. Και σε καμμία περίπτωση δεν είναι κάτι που βοηθά στην πρόοδο της χώρας και στην ανακούφιση των πολιτών από την σκληρή λιτότητα.
Η αντιπολίτευση θα συνεχίσει να υπόσχεται παροχές με λεφτά που δεν έχει και μάλλον το ίδιο θα κάνει και η κυβέρνηση εφόσον βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο λίγων ή περισσότερων μηνών. Είτε όμως φερθούν ώριμα και οι μεν και οι δε, είτε φερθούν ώς συνήθως επιπόλαια, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Και η νέα πραγματικότητα για την χώρα είναι οτι ναι μεν δεν θα έχει μνημόνιο, αλλά θα είναι υπό επιτήρηση – όπως είναι και όλες οι άλλες χώρες του κόσμου – από τις αγορές και επιπλέον από όλες τις άλλες χώρες του κόσμου που μας έχουν δανείσει 190 δισ ευρώ τα τελευταία χρόνια για να επιβιώσουμε. Διότι αυτά τα λεφτά μας τα έχουν δανείσει οι άλλες ευρωπαικές χώρες, δηλαδή οι πολίτες τους και όχι οι τράπεζες τους, βαραίνουν τους προυπολογισμούς τους και τα χρεώνονται οι ευρωπαίοι πολίτες σε φόρους αλλά και όσες μη ευρωπαικές χώρες συμμετέχουν στο ΔΝΤ και είναι πολύ φτωχότερες από την Ελλάδα και όμως – διαμαρτυρόμενες – δανείζουν την Ελλάδα. Όλα αυτά τα λεφτά τα χρωστάει η Ελλάδα, είτε πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς είτε ο Τσίπρας, είτε ο κάθε Έλληνας. Και τα χρέη δεν διαγράφονται.
Λογικά, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να ξεχάσει την παροχολογία και να βρεί ένα νέο σύνθημα για να παραπλάνησει τους ψηφοφόρους αφού το μνημόνιο δεν μπορεί να το σκίσει πιά και ο κ. Σαμαράς θα πρέπει επιτέλους να δεί τι θα κάνει για την ανάπτυξη της οικονομίας και την εύρεση ρευστότητας αφού εγκαταλείψει το μνημόνιο. Θα πρέπει επίσης να δεί τι θα κάνει με τους βουλευτές του και τους υπουργούς του που μπορεί να θεωρήσουν οτι τώρα που έφυγε η τρόικα κάνουμε ότι γουστάρουμε.
Για να είμαστε ειλικρινείς ίσως η θέση του κ. Σαμαρά να είναι πιο δύσκολη από τη θέση του κ. Τσίπρα, ο οποίος ώς αριστερός μπορεί να οραματίζεται τεράστιες κοινωνικές παροχές και ώς αντιπολίτευση ούτως ή άλλως μπορεί να λέει οτι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα ή μάλλον χωρίς να του έρχεται ο λογαριασμός. Στον κ. Σαμαρά όμως ο λογαριασμός θα έρχεται και θα πρέπει να τον λάβει πολύ σοβαρά υπόψη του. Διότι αν είναι να δανειζόμαστε από τις αγορές με διπλά και τριπλά επιτόκια από αυτά με τα οποία μας δάνειζε η τρόικα και να τα δίνουμε για προσλήψεις καλαματιανών στο δημόσιο και για εξαγορές ψήφων σε διάφορους κλάδους του δημοσίου που φοράνε ή δεν φοράνε στολή, χίλιες φορές το μνημόνιο και η τρόικα.
Τι θα περιμέναμε λοιπόν να δούμε – που αποκλείεται να το δούμε από αυτούς τους πολιτικούς; Θα περιμέναμε να δούμε μια συνάντηση Σαμαρά – Τσίπρα – Βενιζέλου στην οποία θα συμφωνηθούν απλώς και μόνο οι εθνικοί στόχοι και οι προτεραιότητες της χώρας. Θα περιμέναμε μια συνεννόηση για το μέγεθος του δημοσίου και για τον τρόπο αποπληρωμής των χρεών. Θα περιμέναμε μια συνεννόηση για βασικά ζητήματα που αφορούν τις μεταρρυθμίσεις. Φυσικά δεν θα δούμε τίποτα από όλα αυτά. Θα δούμε απλώς να συνεχίζονται οι κραυγές και τα ψέμματα από όλες τις μεριές εις βάρος βεβαίως της προόδου και των πολιτών. Αυτά στην Ελλάδα δεν γίνονται. Αν γινόντουσαν δεν θα είμασταν εκεί που είμαστε.
Πηγή:www.reporter.gr
