Αναβλητικότητα

«Η Ελλάδα αργοπεθαίνει» ήταν ο τίτλος τη γερμανικής ΤΑΖ. « Από το 2005 μέχρι σήμερα ο πληθυσμός της Ελλάδας έχει μειωθεί κατά περίπου 740.000 ανθρώπους, δηλαδή κατά 7% μέσα σε 16 χρόνια». Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό; Διερωτάται η εφημερίδα και φιλοξενεί  την άποψη του  Βύρωνα Κοτζαμάνη, καθηγητή Δημογραφίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας: «Θα πρέπει μακροπρόθεσμα να σταματήσει η φυγή των νέων από τη χώρα, να επιστρέψουν όσοι έχουν φύγει και πρωτίστως να δημιουργηθεί ένα φιλικό προς τα παιδιά περιβάλλον, προκειμένου τα νέα ζευγάρια να μπορούν να κάνουν όσα παιδιά θέλουν, όταν το θέλουν. Σήμερα όμως δεν υπάρχει κανένα τέτοιο περιβάλλον»  Όπως τονίζει η εφημερίδα του Βερολίνου, «τα μέτρα που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση δεν επιβραδύνουν τη μείωση του πληθυσμού. Το επίδομα παιδιού για ένα νοικοκυριό με ετήσιο εισόδημα έως 15.000 ευρώ είναι 28 ευρώ ανά μήνα και ανά παιδί. Ψίχουλα…» «Η οικογένεια θα στηριχτεί» ακούμε συνεχώς. Με το επίδομα παιδιού, που θα αυξηθεί το νέο έτος, ή με το αντίστοιχο γέννησης; Και μετά τι; Εδώ κινδυνεύουν να μείνουν και εκτός παιδικών σταθμών, καθώς το Δημόσιο  δεν μπορεί να ανταποκριθεί εγκαίρως στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, ώστε να εξασφαλιστεί απρόσκοπτα η παροχή αυτής της υπηρεσίας και από τους ιδιώτες. Τα νέα ζευγάρια αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό και ευθύνη την προοπτική να αποκτήσουν ένα ή περισσότερα παιδιά δεδομένου ότι προβληματίζονται αν θα καταφέρουν να τα μεγαλώσουν σωστά. Επιθυμούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ό,τι καλύτερο μπορούν από άποψη εκπαίδευσης, πληθώρας ερεθισμάτων κλπ. Από τη μια είναι η επιθυμία τους αυτή, από την άλλη η πραγματικότητα που βιώνουν: ανεργία, υποαπασχόληση και χαμηλοί μισθοί. Ανασφάλεια που ενισχύεται από διάφορα σοβαρά γεγονότα (πόλεμοι, κλιματική αλλαγή κλπ.) έχουν αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο ψυχισμό των νέων και ενισχύουν την αναβλητικότητα.