O μεγάλος συνασπισμός Μέρκελ – Σουλτς υπήρξε, εξ αρχής, το επιθυμητό σενάριο της Αθήνας για τις πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πόνταρε σ’ αυτό το σενάριο, το έδειξε και το στήριξε ανοιχτά, κι έχτισε πάνω του μια από τις βασικές παραμέτρους του δικού του σχεδίου για την μεταμνημονιακή Ελλάδα.
«Μην ξεχνάς ότι μια πραγματικά αριστερή και προοδευτική θέση δεν έγκειται στο να διατηρείς όσο γίνεται πιο καθαρή τη δική σου ταυτότητα, αλλά στο να αγωνίζεσαι για πραγματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, προς το συμφέρον των πολλών. Είμαι σίγουρος ότι θα λάβεις τη σωστή απόφαση», είχε γράψει ο έλληνας πρωθυπουργός προς τον επικεφαλής του SPD τον περασμένο Νοέμβριο στο γνωστό μήνυμά του με το οποίο προέτρεπε τον Μάρτιν Σουλτς να μπει στις διαπραγματεύσεις για συγκυβέρνηση με την Μέρκελ.
Το μήνυμα – όχι μόνον του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και του Εμμανουέλ Μακρόν και των Βρυξελλών – προφανώς ελήφθη για πολλούς και σύνθετους λόγους, και μετά την χθεσινή κατ΄ αρχήν συμφωνία στο Βερολίνο, η προοπτική ενός μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών δείχνει πλέον εξαιρετικά κοντά. Είναι μια προοπτική που στην Αθήνα γίνεται δεκτή με εμφανή ανακούφιση, ειδικά στην παρούσα συγκυρία: Στην κρίσιμη καμπή ακριβώς πριν ανοίξει η συζήτηση για την μορφή εξόδου της Ελλάδας από το Μνημόνιο και την ρύθμιση του χρέους.
Οι αλλαγές στην Ευρώπη
Σ’ αυτήν την συζήτηση, η ελληνική πλευρά επενδύει στο ευρύτερο περιβάλλον «αλλαγής» που διαμορφώνεται στην Ε.Ε. – στους νέους συσχετισμούς κόντρα στο δόγμα της λιτότητας, στην στροφή προς την κοινωνική Ευρώπη και στη νέα «αρχιτεκτονική» της ευρωζώνης που κομίζει το σχέδιο Μακρόν. Κι όπως εξηγούν κυβερνητικές πηγές, η συμμετοχή του SPD στην γερμανική κυβέρνηση – τον πιο ισχυρό «παίκτη» του ευρωπαϊκού παιχνιδιού – ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε σ’ αυτό το περιβάλλον των αλλαγών μετά την αποστρατεία της σκληρής «φρουράς Σόιμπλε», την εκλογή του Μάριο Σεντένο στην ηγεσία του Eurogroup και τις κινήσεις Μακρόν – Ρέντσι για την ενίσχυση των συμμαχιών μεταξύ μετριοπαθών κεντρώων, σοσιαλιστών και αριστεράς.
Οι ίδιες πηγές επισημαίνουν πως κομβικά σημεία του γενικού πλαισίου που συμφωνήθηκε ανάμεσα στην Μέρκελ και τον Σουλτς δίνουν ήδη στίγμα αλλαγής πλεύσης από το Βερολίνο. Σ’ αυτά τα σημεία υποδεικνύουν την συμφωνία για την ισότιμη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών από εργοδότες και εργαζομένους, την απόφαση να μην μειωθεί το ποσοστό αναπλήρωσης των συντάξεων, την αύξηση των κοινωνικών δαπανών από τα 45 στα 95 δις και, κυρίως, την δέσμευση για προσέγγιση στις προτάσεις Μακρόν για τις θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη. «Δεν γίνεται… επανάσταση», είναι το χαρακτηριστικό σχόλιο κυβερνητικού στελέχους, «αλλά είναι καθαρό ότι η Μέρκελ δεν μπορεί να κυβερνά πλέον εις το όνομα της υπέρ πάντων λιτότητας».
Η υπόθεση του χρέους
Πέραν της νέας δυναμικής συνολικά για το status quo στην Ευρώπη, το πρώτο απτό όφελος που προσδοκά η Αθήνα από την συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών – εάν και εφόσον αυτή επικυρωθεί από το συνέδριο του SPD βεβαίως – στην γερμανική κυβέρνηση είναι μια πιο ευέλικτη στάση του Βερολίνου στις επικείμενες διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του χρέους.
«Κλειδί» εδώ θα αποτελέσει το σε ποιο κόμμα, και επίσης σε ποιο πρόσωπο, θα πάει το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, ωστόσο τους τελευταίους μήνες οι δίαυλοι του Μαξίμου τόσο με τον ίδιο τον Μάρτιν Σουλτς όσο και με τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ έχουν ενισχυθεί θεαματικά. Οι δημόσιες και διακηρυγμένες, θέσεις Γκάμπριελ για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους είναι από τις πλέον προωθημένες στην Ευρώπη, ενώ συνολικά η προσπάθεια του SPD να επιστρέψει στις βασικές κοινωνικές αναφορές του σοσιαλισμού εκτιμάται ότι μπορεί να λειτουργήσει θετικά στο εγχείρημα «αντι-λιτότητας» του ευρωπαϊκού Νότου.
Ολα αυτά, βεβαίως, μένει να αποδειχθούν και να κριθούν και στην πράξη. Οπως επίσης, σε πολιτικό επίπεδο πλέον, μένει να φανεί εάν η «συμμαχία» της ελληνικής κυβέρνησης με το SPD μπορεί να έχει – και ποιο – αντίκρυσμα και στις σχέσεις της με την εγχώρια κεντροαριστερά…
tvxs.gr
