Είχα ξεκινήσει να γράφω, για τα δάχτυλα που υψώθηκαν και τα αναθέματα, εναντίον της μάνας που πέταξε από τον ακάλυπτο το κοριτσάκι της και αυτοκτόνησε. Μέχρι που βρέθηκε μπροστά μου μια ανάρτηση από μια μητέρα που ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά. Και είναι η , μπορεί και πρέπει να έχει λόγο. Είναι η Χρυσάνθη Κατρακαζα και ζει στην Πάτμο. Είναι ένα μικρό απόσπασμα από όσα γράφει, αλλά αρκούν για να μας κάνουν-κυρίως όσους υψώνουν το δάχτυλο- να σκύψουμε το κεφάλι, να σιωπήσουμε, να αναρωτηθούμε… Ξέρεις τι την έφερε σε αυτό το σημείο; Γνωρίζεις τι αντιμετώπιζε παλεύοντας με τον αυτισμό του παιδιού της; Ξέρεις το κόστος του αυτισμού, ψυχικό, σωματικό και οικονομικό; Ξέρεις τι είναι να είσαι γονιός αυτιστικού στην χώρα που λέγεται Ελλάδα; Μήπως την προσπέρασες αυτή τη γυναίκα –και άλλες- όταν δεν έπρεπε;
«Όλοι ακούσατε για την μάνα εκείνη που φούνταρε με το παιδί της? Αγκαλιά με το παιδί της? Δεν μ’ ενδιαφέρει ο τρόπος…πήδηξε στον ακάλυπτο τερματίζοντας την ζωή της 5χρονης αυτιστικής κόρης της και την δική της. Διαβάζω σε διάφορα blocks του καθενός και της καθεμιανής το μακρύ και το κοντό κι απ’ την μια εξοργίζομαι, απ’ την άλλη ειλικρινά δεν αντέχω να λογομαχήσω με τον κάθε ξερόλα τέλειο γονιό. Να ξεκαθαρίσουμε το εξής…. Να μην κουνάει κανείς το δάχτυλο του μπροστά μας γιατί δεν θα την παλέψετε ούτε ολόκληρο 24ωρο να μείνετε ολομόναχοι με τα αυτιστικά παιδιά μας. Δεν σας κρύβω πως θα το ήθελα πάρα πολύ να συμβεί αυτό, παρόλο που η κόρη μου ας πούμε πως είναι ελαφριάς μορφής αυτιστικό πλάσμα! (…)Οι ανησυχίες μου και όλων των ΑμεΑ παιδιών έχουν ξεφύγει απ’ τις κλισέ του τύπου ” Τι βαθμό θα φέρουν, πόσα αριστεία θα πάρουν, που θα βγουν, τι θα φορέσουν”. Οι ανησυχίες μας αφορούν την σωματική και ψυχική τους υγεία, εφόσον οι ψυχές τους είναι τόσο καθαρές και απονήρευτες όσο ένα κρύσταλλο. Μιλάτε για οικογενειακό και φιλικό περίγυρο… Πρόσφατα ένας φίλος με ρώτησε…” οι παρέες ρε παιδί μου που είχες πριν φύγεις για Πάτμο…Δεν τις έχεις πια; οι φίλοι, φιλες”; Οι φίλοι και οι φίλες όταν μαθεύτηκε η διάγνωση της Μαιρούλας άλως τυχαία εξαφανίστηκαν.
(…)Ο αυτισμός κουβαλάει μεγάλη μοναξιά, όχι μόνο για το παιδί αλλά και για την μάνα εφόρου ζωής. Κουβαλάει μεγάλο σταυρό και καλώς ή κακώς, δεν εμπιστευόμαστε να τον ακουμπήσουμε σε κανενός τα χέρια. Ο αυτισμός είναι η άλλη μεριά του νομίσματος, που δεν εύχομαι σε κανέναν μα σε κανέναν γονιό να γνωρίσει. Την καταδίκασαν λοιπόν την μάνα εκείνη που βούτηξε στον ακάλυπτο με την 5χρονη αυτιστική κόρη της. Είχε ψυχολογικά είπαν…. Όλες έχουμε. Όλες. Κι όλες έχουμε σκεφτεί και σκεφτόμαστε τα παιδιά μας να ζήσουν όσο ζούμε κι εμείς. Γιατί δεν είναι δίκαιο να τα αφήσουμε κληρονομιά στα αδέλφια τους και γιατί δεν υπάρχουν υποδομές για αυτά τα κρυστάλλινα παιδιά στην Ελλάδα. Όλες έχουμε ψυχολογικά. Γιατί οι πρώην σύζυγοι μας παράτησαν κυριολεκτικά μόνες μας να παλέψουμε αυτόν τον Γολγοθά, λέγοντας ένα ξερό ” δεν αντέχω”. Ούτε εμείς. Ούτε εμείς πάντα. Μα δεν τα γεννήσαμε μόνες κι ούτε μας έδωσαν εγχειρίδιο για τον αυτισμό. Έχω αρπαχτεί στο παρελθόν με τον αδελφό μου για τις θεραπείες της Μαίρης, για τους γιατρούς της, για το ΚΕΠΑ που δεν έχει περάσει ακόμα, που δεν δουλεύω, με πολύ κόσμο έχω λογοφέρει. Ξέρω πολύ καλά πλέον ότι μόνο μια μάνα ίδια με εμένα, μπορεί να καταλάβει γιατί δεν δουλεύω. Γιατί δεν είμαι μες’ τα κομμωτήρια όλη την ώρα και για καφεδάκια. 40 χρονών είμαι ακόμα. Δεν με πήραν τα χρόνια Ε; Όμως μόνο όμοιες μου μανάδες μπορούν να διαβάσουν τα μάτια μου όταν κοιτάω την κόρη μου. Και δεν θα επιτρέψω ούτε στον τάφο μου, να έρθει κανείς και να μου κουνήσει το δάχτυλο όταν ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ για τις δυσκολίες, την εγκατάλειψη και την απόλυτη μοναξιά του αυτισμού. Κι όπως συνηθίζω να λέω, μιας και χάνω εύκολα την υπομονή μου σε τέτοιες στιγμές…. « Βγάλτε τον σκασμό για την μάνα που φούνταρε μαζί με το παιδί της…. Δεν ξέρετε τι κότσια θέλει αυτό το πράγμα και τι βαθμού απόγνωση» Υ.Γ. Οσοι διαθέτουν facebook, καλό θα είναι να ανατρέξουν στο προφίλ Χρυσάνθη Κατρακαζα και να διαβάσουν ολόκληρη την ανάρτηση. Αξίζει τον κόπο
