Διαβάζω και ξαναδιαβάζω, την δήλωση του Διονύση Τσακνή για τη Eurovision και το φετινό τραγούδι που θα στείλει η Ελλάδα στον διαγωνισμό. Είναι α’ αυτά που εύχεσαι να έχεις κάτι λάθος καταλάβει. Οσο την διαβάζω τόσο πείθομαι ότι τίποτε δεν έχω καταλάβει λάθος. Είναι σαφέστατος: «Θα συμμετάσχουμε με ένα αισιόδοξο κομμάτι. Ξεσηκωτικό αλλά με ελληνική μελωδία και στίχο και θα μιλήσουμε για όσα ζει ο ελληνικός λαός με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και για τον αγώνα των προσφύγων, δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς στην οικουμένη» Και αποκάλυψε πως το κομμάτι θα έχει έθνικ στοιχεία, βαλκανικό ήχο και θα είναι χωρίς εφέ. «Αυτά μπορούν να τα προσφέρουν κι άλλες χώρες και καλύτερα από εμάς. Και το show πάνω στη σκηνή και τις εκθαμβωτικές εμφανίσεις. Η Ελλάδα, όμως, δεν βρίσκεται και δεν βιώνει αυτήν τη φάση» εξήγησε ο Τσακνής.
Δηλαδή θα τραγουδάει το ευρωποντιακό συγκρότημα που επελέγη και πίσω θα παίζουν φωτογραφίες του μικρού Αιλάν; Θα παίζoυν φωτογραφίες με φορτηγά να μοιράζουν πορτοκάλια και χέρια να απλώνονται; Μήπως συσσίτια; Τις ουρές έξω από τα ΑΤΜ; Ελπίζω οι στίχοι που θα στείλουμε να μην είναι αντίστοιχοι αυτών που τραγουδάνε τα παιδιά των Argo/Europond , γνωστό από το άσμα «Δεν θέλω thi$ θέλω την πατρίδα μ’ οπίς Τραπεζούντα, Κερασούντα, θα έρθει η ώρα, θα δεις», μια θαρραλέα τοποθέτηση του εθνικού μας προβλήματος που ξεκινάει με κρότους πυροβολισμών .
Το… έθνικ δράμα μας
