«Τι άλλο μένει λοιπόν στον άνθρωπο της δημοσιογραφίας απ’ το να παίζει καθημερινά μ’ αυτήν την -άπληστη από την φύση της- εξουσία έναν κρυστάλλινα τίμιο κλεφτοπόλεμο; Τι άλλο απ’ το να απαντά ακούραστα σε κάθε απόπειρα αλλοτρίωσής του ‘δουλειά σου και δουλειά μου’;»
Ημέρα ραδιοφώνου η 13η Φεβρουαείου, με την πλέον εμβληματική του φωνή, να έρχεται στο μυαλό μου. Δεν υπήρχε περίπτωση ν΄ ακούσεις τη φωνή της στο ραδιόφωνο και να μη κοντοσταθείς. Οι συνεντεύξεις της μνημειώδεις. Λάτρευα τον τρόπο που έπαιρνε συνεντεύξεις. Σαν ταυρομάχος που κάρφωνε τα βελάκια του σε καίρια σημεία. Δεν χαμπάριαζε διπλωματίες. Κάρφωνε με ευστοχία, αξιοπρέπεια, με αυτές τις ευλογημένες αποστάσεις, που ήξερε να κρατάει. Συνεντεύξεις ουσιαστικές αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά τρυφερές.Πολλές φορές της τηλεφωνούσαν δημοσιογράφοι και τη ρωτούσαν για το παρασκήνιο μιας υπόθεσης και κείνη απαντούσε: “Για το παρασκήνιο δε ξέρω τίποτα, για το προσκήνιο να το κουβεντιάσουμε όσο θες!”.
Μυθικό το όνομά της στις σελίδες της δημοσιογραφίας.
Μαρία Ρεζάν. Μια εξαιρετική γυναίκα, μια σπουδαία δημοσιογράφος.Η Μαρία Ρεζάν με τη βραχνή φωνή και τις ερωτήσεις που αρκετές φορές “δεν χάιδευαν αυτιά” κατάφερε να αφήσει το δημοσιογραφικό της χνάρι και να γίνει η πρώτη γυναίκα δημοσιογράφος μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.
Κλείνω με την τελευταία πρόταση στην βιογραφία της «Και να θυμάσαι πάντα, πως δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο στο κόσμο αυτό, από μια νύχτα που τη φωτίζουν τ΄ αστέρια και το συναίσθημα ότι έκανες το καθήκον σου»
Υ.Γ. Ο τίτλος από το βιβλίο της “Με νοσταλγία… για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα”
