A-τυπος και υπογραμμός: «Κάτι σάπιο υπάρχει…»

Την περίοδο αυτή, που τα θύματα απέκτησαν φωνή πρέπει και η κοινωνία να κάνει το χρέος της και να ανοίξει τα αυτιά της.
Πολλά πράγματα σήμερα θα ήταν διαφορετικά και πολλά θύματα, κορίτσια και αγόρια, δεν θα ήταν αναγκασμένα να ζουν με την ντροπή που τους φόρτωσαν οι θύτες.
Οι συγκλονιστικές περιγραφές σεξουαλικής κακοποίησης που δημοσιοποιούνται η μία μετά την άλλη, είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου για το τι πραγματικά συμβαίνει στην σάπια κοινωνία μας, που απλώς την πασπαλίσαμε με λίγη λάμψη και την μακιγιάραμε, για να μην δείχνει το πραγματικά αποκρουστικό της πρόσωπο αλλά και για να μην φαίνονται οι ευθύνες μας.
Οι γενιές του «τι θα πει ο κόσμος» μεγάλωσαν φοβισμένα παιδιά και έθρεψαν διεστραμμένους συγγενείς, άρρωστους οικογενειακούς φίλους, εξουσιολάγνες σεξομανείς καρικατούρες που ξερνούσαν την ανωμαλία τους σε άγουρα παιδιά, σε ανασφαλείς έφηβους, σε αδύναμες προσωπικότητες και κάθε φορά που άνοιγαν το παντελόνι τους, άνοιγαν ακόμα μια πληγή σε μια αθώα ψυχή που πάντα θα αναρωτιέται τι έκανε λάθος.
Η σεξουαλική κακοποίηση έχει ορισμένη χρονική διάρκεια, η αηδία που βιώνει το θύμα όμως, ο βιασμός της ψυχής και η ανοιχτή πληγή που δεν σταματά να αιμορραγεί, δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν διάρκεια, δεν έχουν λυτρωμό.
Η κοινωνία που τόσο καιρό ήξερε και δεν μιλούσε, που τόσο καιρό ανεχόταν και δεν αντιδρούσε, που τόσο καιρό κάλυπτε και δεν ντρεπόταν, ήρθε η ώρα να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στα θύματα που μεγάλωναν αλλά το παιδί που έκρυβαν μέσα τους συνέχιζε να κλαίει απαρηγόρητο.
Απέναντι στις καταγγελίες που διαδέχονται η μία την άλλη αποκαλύπτοντας ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας», το χρέος της κοινωνίας είναι να αντιληφθεί τα απανωτά σφάλματα που οδήγησαν στο σημερινό βόρβορο ώστε να μπορέσει να θεραπεύσει τις αδυναμίες της.
Είναι η ώρα της τιμωρίας για τους απανταχού θύτες, είτε κρύβονται στο χώρο του θεάτρου, είτε του αθλητισμού, είτε στη show biz, είτε στους χώρους εργασίας, είτε στα σχολεία, είτε στις εκκλησίες, είτε στη γειτονιά, είτε στο διπλανό σπίτι, είτε στο διπλανό δωμάτιο…
Και είναι επιτέλους η ώρα που τα θύματα, προβεβλημένα ή μη, μπορούν να μιλήσουν χωρίς να σκεφτούν τι θα πει ο κόσμος, χωρίς να φοβούνται, χωρίς να δέχονται απειλές.
Ηρθε η ώρα να επιστρέψουν την ντροπή που κουβαλούσαν σαν βαρίδια στους ώμους τους, σε αυτούς που τους πρέπει να την κουβαλούν. Γι΄αυτό, τώρα…