Οι Κοινωνίες αποτελούν ζωντανούς οργανισμούς και υπόκεινται στον αμείλικτο νόμο της εξέλιξης, της συνεχούς μετάλλαξης τους.
Αρνούνται την στασιμότητα και επιδιώκουν μονίμως την ΑΛΛΑΓΗ, έστω και αν τις περισσότερες φορές, αδυνατούν να την προσδιορίσουν και να την περιγράψουν.
Η αδυναμία διατύπωσης προγραμματικής-πολιτικής πρότασης, με στόχευση την ΑΛΛΑΓΗ, ως επιθυμητό τελικό στόχο, δεν είναι έξ ορισμού αδυναμία μόνο του πολιτικού προσωπικου, αλλά συνάρτηση πολλών παραγόντων.
Μετά την σχεδόν πλήρη, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο επικράτηση των πολιτικών εκφραστών του Νεοφιλελευθερισμού, τα Σοσιαλιστικά, Σοσιαλδημοκρατικά και Αριστερά κόμματα, για αρκετά χρόνια, φθίνουν σε εκλογικά ποσοστά και έχουν χάσει την όποια Κοινωνική τους αντιστοίχηση.
Η απώλεια της Κοινωνικής τους αντιστοίχισης, είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας κατάθεσης θέσεων και προτάσεων, οι οποίες ή θα συμπυκνώνουν σε πολιτική πρόταση, το κοινωνικά ζητούμενο ή θα είναι πρόταση υπέρβασης, πρόταση οδηγός για το μέλλον, πρόταση που θα κληθεί η κοινωνία, αν πεισθεί να υιοθετήσει.
Η διαμόρφωση όμως της πρότασης για το κοινωνικά ζητούμενο, προσκρούει στο μέχρι σήμερα άλυτο πρόβλημα της γνώσης της Κοινωνίας.
Οι συλλογιστικές και οι όροι του παρελθόντος για την ανάλυση και μελέτη της κοινωνίας και του κοινωνικού γίγνεσθαι, είναι ξεπερασμένα και δεν βοηθούν.
Οι συντελεσθείσες κοινωνικές μεταλλάξεις του παρελθόντος και διαστρωματώσεις, δεν έχουν κοινά σημεία με αυτά που βιώνουμε τα τελευταια δέκα πέντε χρόνια.
Η αδυναμία γνώσης και μελέτης των κοινωνιών μεγενθύνεται, λόγω της εξατομίκευσης και λόγω της εξαφάνισης κάθε συλλογικότητας.
Οι μόνες κατ επίφαση συλλογικότητες που απέμειναν, είναι οι κομματικοί φορείς, οι οποίοι όμως δεν εκπροσωπούν και δεν εκφράζουν κανένα, ειμί μόνο τα κομματικά στελέχη και εμμέσως ιδιοτελή συμφέροντα.
Μετά την επικράτηση της λεγόμενης «Παγκοσμιοποίησης», με τα γνωστά αποτελέσματα, της κυριαρχίας του «Διεθνούς χρηματωπιστωτικού συστήματος» και της «Κοινωνικής αποδιάρθρωσης», με την βοήθεια των συστημικών μέσων ενημέρωσης, έγινε αποδεκτή η λογικη του «μονόδρομου» και της αντικατάστασης της πολιτικής, από την «οικονομική διαχειριστική λογική».
Το σύνολο του πολιτικού κόσμου απεμπόλησε την πολιτική λειτουργία και ενεδύθει τον μανδύα του διαχειριστή και μάλιστα του εντεταλμένου διαχειριστή.
Το πρωτόγνωρο της δομής των σημερινών κοινωνιών, εκτός από την αδυναμία περιγραφής και ορισμού των διαστρωματώσεων τους, εμφανίζει και το πρόβλημα της ερμηνείας, της συμπεριφορικής λογικής των μελών τους.
Η ανισοκατανομή του πλούτου, η ελαχιστοποίηση των περιθωρίων οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης, μεταμόρφωσε την κλασική πυραμιδική αποτύπωση της κοινωνικής διάρθρωσης.
Τα λεγόμενα μεσαία στρώματα για τα οποία ερίζουν σχεδόν όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί, τείνουν προς εξαφάνιση και οι κοινωνίες διχοτομήθηκαν, στην ομάδα την μειοψηφική των «εχόντων» και στην πλειοψηφική ομάδα «των μη εχόντων».
Οι κοινωνίες σχηματικά παίρνουν την μορφή πυραμίδας οξυκορύφου, πλατιά βάση και στενή κορυφή και το ίδιο σχηματικά, μπορεί να αποδοθεί και η κατανομή του πλούτου, στην βάση τα φτωχοποιημένα στρώματα και στην κορυφή οι έχοντες.
Η επικρατήσασα διαχειριστική λογική, η αποδοχή του μονοδρόμου για το δέον γενέσθαι, η αποδοχή της κυριαρχίας και απόλυτου ελέγχου από το χρήμα, η αποδοχή των τραπεζιτών, ως εντεταλμένων εκφραστών πολιτικής και οικονομικών διαχειριστών, δημιουργούν
αξεπέραστα προβλήματα, για τα λεγόμενα Δημοκρατικά κόμματα, διαμόρφωσης και κατάθεσης μιας άλλης, εκτός του Νεοφιλελευθερισμού, εναλλακτικής πρότασης.
Οι δυνάμεις της αγοράς και οι συστημικοί εκφραστές της, έχουν ήδη ακονισμένα τα ξίφη τους για την μετάλλαξη και προσαρμογή του Καπιταλισμού, στις νέες συνθήκες που οι ίδιοι δημιουργούν.
Η επικράτηση του Διαδικτύου, οι άυλες συναλλαγές και το άυλο χρήμα, δημιουργούν συνθήκες καθυπόταξης και κινδύνους παρόμοιους με αυτούς που επέφερε η Βιομηχανική επανάσταση, τότε θύμα της, ήταν το περιβάλλον, τώρα θύμα, θα είναι οι κοινωνίες και ίσως το σύνολο της ανθρωπότητας.
Παρασκευάς Γιάννης
Ρόδος 12/02/2021
