Η Ζωή Παρασκευά, ανήκει στη γενιά των νέων ανθρώπων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα στην περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης, για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στη «χώρα των μεγάλων ευκαιριών». Ο κορωνοϊός, έβαλε «φρένο» στην γνώριμη καθημερινότητά της, όχι όμως και στα σχέδιά της…
Η Ζωή μετακόμισε, ακολουθώντας την οικογένειά της, στην Αμερική το 2013. Η μητέρα της με καταγωγή από τη Ρόδο, μεγάλωσε στην Νέα Υόρκη και έτσι αυτή η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή. Και η ίδια και ο αδελφός της, Γιώργος, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Ρόδο. Ο αδελφός της μετακόμισε στην Αμερική, στα 17 του, και η Ζωή έναν χρόνο αργότερα όταν ήταν 12 χρόνων.
Στη συνέντευξή της σήμερα στη «δημοκρατική», μιλά για τις αγωνίες της γενιάς που χρειάστηκε να βάλει «πάγο» στα όνειρά της για όσο καιρό διαρκεί η πανδημία, για όσα την κρατούν στην Αμερική και την απομάκρυναν από τη Ρόδο και το αγαπημένο της χωριό, τα Λάερμα.
Αναφέρεται σε όσα της λείπουν και ευελπιστεί να της δώσει η Ελλάδα τις ευκαιρίες που αναζητά, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επιστροφής…
• Ζωή να ξεκινήσουμε την συνέντευξη από την κατάσταση που επικρατεί στην Αμερική, λόγω του κορωνοϊού. Τι αλλαγές έχει επιφέρει στην καθημερινότητά σας και πόσο σε ανησυχεί η κατάσταση;
Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο τώρα η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει υπερβολικά. Από τον προηγούμενο Μάρτιο οι δουλειές μας και το πανεπιστήμιο είναι διαδικτυακά και δεν νομίζω ότι αυτό θα αλλάξει μέσα στους επόμενους μήνες. Ευτυχώς για την οικογένειά μου, είμαστε όλοι ευλογημένοι με δουλειές που δεν επηρεάστηκαν δραστικά από τις αλλαγές που υποστήκαμε λόγω του κορωνοϊού. Όταν πρωτοήρθε ο ιός στην Αμερική, τα πράγματα στην Νέα Υόρκη ήταν τρομακτικά. Τα κρούσματα ανέβαιναν κατά χιλιάδες καθημερινά και πόλεις που συνήθως πλημμυρίζουν από κόσμο είχαν ερημώσει. Οι δυο καραντίνες που έχουμε ζήσει από τότε έχουν κοστίσει παρά πολύ στην οικονομία και ακόμα και τώρα βλέπουμε μαγαζιά που αγαπάμε να χρεοκοπούν και να κλείνουν οριστικά. Αλλά η ελπίδα πως όλα θα φτιάξουν σύντομα δεν έχει σβήσει… Ήδη ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει εμβολιαστεί και τα κρούσματα είναι υπό έλεγχο με την συνεργασία των πολιτών. Τώρα δεν ανησυχώ τόσο πολύ διότι πλέον ξέρουμε τα κατάλληλα μέτρα που πρέπει να πάρουμε για να προφυλαχτούμε και ελπίζω ότι με συνεργασία όλων των πολιτών θα το νικήσουμε και αυτό.
• Εσύ πώς βρέθηκες στην Αμερική;
Την απόφαση να μετακομίσουμε την πήρε πρώτος ο αδελφός μου, ένα χρόνο πριν αποφοιτήσει από το λύκειο. Πάντα ήξερε ότι ήθελε να σπουδάσει στην Αμερική και έτσι όταν είδε ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα τον έσπρωχνε προς τους στόχους για το μέλλον, έφυγε πρώτος το 2013. Αρχικά έμεινε με τους συγγενείς μας εδώ στην Νέα Υόρκη, μετά ακολούθησαν οι γονείς μου λίγους μήνες αργότερα και έπειτα από ένα χρόνο, αφού τελείωσα την πρώτη γυμνασίου, πήγα και εγώ. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, και μπορώ να πω πως μέχρι και εγώ που δεν ήθελα αρχικά να έρθω, έχω αγαπήσει αυτή την χώρα. Την αγάπησα διότι μου έχει αποδείξει πως η αλλαγή άξιζε την θυσία- πήγα από τα θρανία του αγαπημένου μου Βενετοκλείου, στα θρανία του Saint John’s University, ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης. Η αλλαγή δεν ήταν εύκολη για μένα, αλλά δεν μετανιώνω γιατί μου έχει δείξει μέρη του εαυτού μου και δύναμη που ούτε εγώ ήξερα πως είχα.
• Με τι ασχολείσαι σήμερα;
Έως και πριν τον κορωνοϊο, πέρα από το πανεπιστήμιο, δούλευα ως δασκάλα ολοήμερου σε ένα δημοτικό σχολείο του Queens. Εργαζόμουν με παιδιά απ’ όλο τον κόσμο, άλλα γεννημένα εδώ, και άλλα που μόλις είχαν έρθει. Η πλειοψηφία ήταν Ασιάτες και Ισπανόφωνοι που πολλές φορές μου θύμιζαν τον εαυτό μου όταν πρωτοήρθα εδώ. Αυτή πιστεύω είναι και η γοητεία του Queens, βρίσκεσαι στην Αμερική αλλά παράλληλα έχεις γύρω σου άτομα απ’ όλες τις άκρες του κόσμου. Τώρα δυστυχώς το πρόγραμμα είναι σε αναμονή λόγω του ιού, αλλά ελπίζω να μπορώ να επιστρέψω στην δουλειά σύντομα. Πέρα από την δουλειά, τον ελεύθερό μου χρόνο συνήθως τον περνάω εξασκώντας πολεμικές τέχνες, ένα χόμπι που αγάπησα από τον πρώτο κιόλας χρόνο στην Νέα Υόρκη. Ξεκίνησα Mixed Martial Arts (MMA) χωρίς καμία εμπειρία και μετά από δυο χρόνια έπιασα την πρώτη μου δουλειά στην ίδια σχολή έως προπονήτρια των μικρότερων τάξεων. Πιστεύω πως οι πολεμικές τέχνες βοήθησαν απίστευτα στην προσαρμογή μου στην Αμερική διότι μου επέτρεψαν να γνωρίσω καινούρια άτομα, να κάνω φιλίες, και πάνω από όλα να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση στις ικανότητες μου. Πλέον εξασκούμαι εκτός σχολής αλλά συνεχίζω να μαθαίνω καθημερινά.
• Ποιος είναι ο στόχος που έχεις θέσει ολοκληρώνοντας τις σπουδές σου;
Η αλήθεια είναι ότι το πλάνο μου για μετά την αποφοίτηση έχει αλλάξει αυτή την χρονιά. Αρχικά είχα αποφασίσει ότι κατά την διάρκεια του τρίτου έτους μου στο Saint John’s University θα επισκεπτόμουν και θα έμενα στις άλλες έδρες του πανεπιστημίου που είναι στο Παρίσι, στην Ρώμη, και στο Λίμερικ της Ιρλανδίας για ένα από τα εξάμηνα. Λόγω κορωνοϊού όμως, δεν είναι ακόμα σίγουρο εάν θα αφήσουν τους Αμερικανούς μαθητές να ταξιδέψουν. Όποτε για την ώρα, το καλοκαίρι μετά την αποφοίτηση ελπίζω να μπορέσω να επισκεφτώ την αγαπημένη μου Ευρώπη και έπειτα να γυρίσω πίσω στην Νέα Υόρκη και να βρω μια σταθερή δουλειά.
• Γνωρίζω ότι αν και σπούδαζες εγκληματολογία, εντέλει άλλαξες κατεύθυνση. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;
Η αγάπη μου για την εγκληματολογία και την εγκληματολογική ψυχολογία ξεκίνησε στην β’ λυκείου όταν εντάχθηκα στο πρόγραμμα εγκληματολογίας του σχολείου μου. Παρέμεινα στο πρόγραμμα μέχρι το τέλος και βραβεύτηκα με ασημένιο μετάλλιο στην αποφοίτηση, έχοντας βγει δεύτερη σε όλο το σχολείο στην συγκεκριμένη κατηγορία. Έτσι, μπήκα στο πανεπιστήμιο πιστεύοντας ότι αυτή ήταν η πορεία που θα ακολουθήσω. Μετά από σχεδόν δυο χρόνια όμως, όταν ήρθε η ώρα να αρχίσω να ψάχνω για πρακτική είτε στο NYPD ή σε κάποια άλλη υπηρεσία επιβολής του νόμου, συνειδητοποίησα ότι χτίζοντας μια καριέρα σε αυτό το επάγγελμα δεν ταίριαζε με αλλά πλάνα που είχα κάνει για την ζωή μου. Στο μέλλον θέλω να μείνω κάπου σταθερά, και έχοντας μια τέτοια δουλειά θα ήταν πολύ δύσκολο, διότι απαιτεί διαθεσιμότητα όλη την ώρα σε περίπτωση που ένα έγκλημα διαπραχθεί σε άλλη πολιτεία. Έτσι, μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να ακολουθήσω μια πιο γενική κατεύθυνση που θα μου ανοίξει περισσότερους επαγγελματικούς ορίζοντες στο μέλλον- Communication Arts & Media Management. Φυσικά δεν έχω κλείσει όλες τις πόρτες της εγκληματολογίας πίσω μου. Έχω ακόμα αρκετές καλές επαφές και με το NYPD από τους προφέσορες μου, και με ιδιωτικές υπηρεσίες σε περίπτωση που αλλάξω γνώμη στο μέλλον.
• Οι ομογενείς της Αμερικής, βρίσκεστε μεταξύ σας;
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, το Queens φιλοξενεί ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα όμως, η Αστόρια, μια πόλη του Queens, είναι σπίτι για χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες. Αυτό φαίνεται και στα μαγαζιά της πόλης που αποτελούνται από καφετέριες, ταβέρνες, μέχρι και περίπτερα, επιχειρήσεις που δεν βρίσκεις εύκολα μαζεμένες στην Αμερική. Εκεί λοιπόν συχνάζουν οι περισσότεροι Έλληνες της Νέας Υόρκης και εκεί έχω γνωρίσει και εγώ πολλές από τις φίλες μου. Εάν και είναι καλή η ποικιλία ανθρώπων σε μια παρέα, έχω προσωπικά βρει ότι είναι πιο ευχάριστο και εύκολο το να είσαι με άλλους από τον τόπο σου. Άτομα που ξέρουν την νοσταλγία για την Ελλάδα, ξέρουν το ελληνικό χιούμορ, και δεν λένε ποτέ όχι στο να πάμε για καφέ! Το να έχω κοντά μου τέτοια άτομα είναι μια ευλογία για την οποία είμαι ευγνώμων καθημερινά.
• Τι είναι αυτό που σας απασχολεί περισσότερο;
Ανάμεσα στους Έλληνες φοιτητές και νεαρούς, φέτος το μόνο που φαίνεται να συζητείται καθημερινά είναι το εάν θα καταφέρουμε να πάμε Ελλάδα το καλοκαίρι. Πέρσι κάποιοι τα κατάφεραν και πήγαν, και έτσι όλοι μαζί μοιραζόμαστε την εμπειρία μέσα από αυτούς. Γενικά, οι περισσότεροι είμαστε συγκεντρωμένοι στις σπουδές ή στις δουλειές μας και προσπαθούμε να χτίσουμε ένα μέλλον που αξίζει τις θυσίες που έκαναν οι γονείς μας ώστε να είμαστε εμείς εδώ.
• Στη Ρόδο έρχεστε τακτικά;
Προσπαθούμε να κατεβαίνουμε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο. Εγώ συνήθως έρχομαι το καλοκαίρι και οι γονείς μου είτε φθινόπωρο ή άνοιξη, λόγω δουλειάς. Από τότε που μετακομίσαμε το 2014, έχω περάσει μόνο δυο καλοκαίρια στην Αμερική. Ελπίζω φέτος οι συνθήκες με τον κορωνοϊό να καλυτερέψουν ώστε να τα καταφέρω να έρθω ξανά.
• Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα, από τη Ρόδο;
Αυτό που μου λείπει περισσότερο από τη Ρόδο είναι σίγουρα η οικογένειά μου και οι κολλητές μου. Φυσικά μου λείπει το νησί, η θάλασσα και η ζέστη, αλλά πάνω από όλα αυτά τα πρόσωπα. Μου έχουν λείψει τα Λάερμα, οι 40 βαθμοί Κελσίου που χτυπάνε το καλοκαίρι, και η μυρωδιά του ψωμιού της γιαγιάς κάθε πρωί πριν καν ανατείλει ο ήλιος. Η απόσταση μού έχει μάθει να εκτιμώ αυτά τα πράγματα που όσο ζούσα στην Ρόδο θεωρούσα δεδομένα. Έτσι κάθε καλοκαίρι, ξυπνάω λίγο πιο νωρίς και κοιμάμαι λίγο πιο αργά, ώστε να μην χάνω στιγμή μαζί με αυτούς που αγαπώ. Είναι δύσκολο να μην βλέπεις τα άτομα που σε μεγάλωσαν καθημερινά αλλά συνεχίζουμε από εδώ ξέροντας ότι τους κάνουμε υπερήφανους. Όσο για τις κολλητές μου, τις Μαρίες μου, αν και μου λείπουν, ξέρω ότι και αυτές είναι σε αλλά μέρη και κάνουν τα δικά τους όνειρα πραγματικότητα. Μετράω τις μέρες που θα ξαναβρεθούμε όλες μαζί στο νησί μας για καινούργιες περιπέτειες και αναμνήσεις.
• Η επιστροφή στην Ελλάδα, είναι κάτι που σε απασχολεί;
Αυτή την στιγμή η μόνιμη επιστροφή στην Ελλάδα δεν είναι στα σχέδιά μου για τα επόμενα χρόνια. Οι καταστάσεις αλλάζουν καθημερινά και έτσι το μέλλον είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, αλλά ξέρω ότι εδώ τα πράγματα είναι πιο σταθερά. Φυσικά το αύριο μόνο ο Θεός το ξέρει, όποτε ποτέ δεν λέω ποτέ. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να συνεχίσω τις σπουδές μου και αφήνω όλα τα άλλα στα χέρια του Θεού που ξέρει τι σχέδια έχει για μένα – όποια και να είναι αυτά, θα είναι καλοδεχούμενα!
• Ζωή ανήκεις στη γενιά των νέων, που θα κληθεί να υποστηρίξει τη μετάβαση της χώρας στο επόμενο στάδιο, αυτό της επόμενης ημέρας του κορωνοϊού, της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Τι θα ήταν εκείνο που θα σε οδηγούσε πίσω στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα θα γυρνούσα αν ήξερα πως η κατάσταση της πατρίδας μου θα μου επέτρεπε να φτάσω τον καλύτερο εαυτό μου επαγγελματικά- τον λόγο που η Αμερική ελκύει νεολαία από όλο τον κόσμο. Για την ώρα αυτό δεν γίνεται, οπότε παραμένω εδώ, αλλά πιστεύω πραγματικά πως η Ελλάδα θα επανέλθει στην δόξα της στο μέλλον.
• Ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στη Ρόδο, στην Ελλάδα γενικότερα; Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει περισσότερο;
Για τις καθημερινές εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά κυρίως στη Ρόδο ενημερώνομαι συνήθως από την οικογένεια και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τους τελευταίους μήνες προσωπικά ακολουθώ τα νέα γύρω από τον κορωνοϊο και τα μέτρα που έχει πάρει η χώρα για την προστασία των πολιτών, αλλά μαθαίνω και άλλα νέα από τον πατέρα μου που ακούει καθημερινά τα νέα του νησιού μας στο ραδιόφωνο.
