Spiegel για αποζημιώσεις: Λεφτά στα θύματα του παρελθόντος και όχι του παρόντος

To Βερολίνο θα πρέπει να υποχωρήσει στη διαμάχη για τις αποζημιώσεις, γράφει στο κεντρικό άρθρο της η ιστοσελίδα του περιοδικού Spiegel. Το άρθρο συνοδεύεται από μια μεγάλη φωτογραφία του πρωθυπουργού να καταθέτει λουλούδια στο μνημείο της Καισαριανής. Όμως ο βασικός λόγος για τις αποζημιώσεις, όπως τίθεται από το Spiegel, είναι άλλος: Με αυτήν την κίνηση η γερμανική κυβέρνηση θα στερήσει από τον Α. Τσίπρα τη δυνατότητα να συνδέει τη σημερινή μιζέρια της Ελλάδας με το παρελθόν.

Οι καθαρές απαντήσεις που δίνουν οι δύο κυβερνήσεις στο ερώτημα των αποζημιώσεων δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, σημειώνει ο αρθρογράφος. Οι ελληνικές αξιώσεις είναι προβληματικές νομικά και ασύμβατες με την πραγματικότητα της Ε.Ε. Οι ισχυρισμοί του Π. Καμένου ότι οι αποζημιώσεις θα μπορούσαν να λύσουν την κρίση χρέους της Αθήνας είναι, 70 χρόνια από τον πόλεμο και συνυπολογίζοντας τις εδώ και χρόνια μεταβιβάσεις κεφαλαίων εντός Ε.Ε., ανέντιμοι.

Όμως και η Γερμανική κυβέρνηση, συνεχίζει το δημοσίευμα, υπεραπλουστεύει τα πράγματα, όταν λέει ορθά κοφτά ότι το πράγμα έχει ξεκαθαριστεί με τελικό και απόλυτο τρόπο. Κι αυτό γιατί η Γερμανία με επιδέξιες διατυπώσεις και τακτικισμούς στις διαπραγματεύσεις εμπόδισε κατά την επανένωσή της την Ελλάδα από το να εγείρει περαιτέρω αξιώσεις. Κι έτσι απέφυγε μεταξύ άλλων την αποπληρωμή ενός αναγκαστικού δανείου 476 εκατ. μάρκων, το οποίο επέβαλαν οι Ναζί στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Άλλωστε, αναφέρει ο αρθρογράφος, η Γερμανία έχει κι άλλες φορές αποζημιώσει τα θύματα των Ναζί όχι από νομικούς λόγους, αλλά επειδή οι πολιτικές και οικονομικές πιέσεις ήταν πολύ μεγάλες. Αυτό συνέβη π.χ. με το ίδρυμα αποζημιώσεων για την καταναγκαστική εργασία που ιδρύθηκε υπό την απειλή μαζικών μηνύσεων στις ΗΠΑ προς γερμανικές εταιρίες.

Ένα τέτοιο ίδρυμα θα έπρεπε τώρα να γίνει και στην Ελλάδα για τους επιζώντες των εγκλημάτων και για τους συγγενείς των θυμάτων των Ναζί. Ηθικά κάτι τέτοιο θα ήταν αναμφισβήτητα σωστό και οικονομικά εφικτό, καθώς π.χ. στην περίπτωση του Διστόμου οι αποζημιώσεις θα έφταναν τα 28 εκατ. ευρώ. Και πολιτικά όμως το μήνυμα θα ήταν ότι η Γερμανία αναγνωρίζει την αξίωση της πολύ μικρότερης Ελλάδας όχι από εξαναγκασμό αλλά από πεποίθηση.

Με ένα τέτοιο ίδρυμα η Γερμανία θα ξεχώριζε τα θέματα του παρόντος από αυτά του παρελθόντος, καθώς τα χρήματα θα πήγαιναν αποκλειστικά στους παθόντες. Η κυβέρνηση του Τσίπρα, από την άλλη μεριά, στην αναζήτησή της για καινούριες πηγές εσόδων θα είχε μια δικαιολογία λιγότερη για τη σημερινή οικονομική μιζέρια.