Γράφει ο
Νεκτάριος Καλογήρου
«Το 98% του πληθυσμού της Γης εξαφανίσθηκε ξαφνικά και ο εναπομείνας πληθυσμός βρήκε τον ουρανό καλυμμένο από πυκνά σύννεφα, που γεννούν χαοτικές καταιγίδες και βρέχουν ανθρώπινα πλάσματα που μοιάζουν με ζόμπι. Αυτά τα ζόμπι, με την ονομασία ‘φλοιός’ επιτίθενται στους ζωντανούς που προσπαθούν να επιβιώσουν. Στην προσπάθειά τους οι επιζώντες βρίσκουν τρόπους να κατασκευάσουν “ασπίδες θύελλας” και καταφέρνουν έτσι να προστατευτούν από τον ουρανό και τους “Φλοιούς”. Οι “ασπίδες θύελλας”, τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν μικρούς θύλακες – βάσεις επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Εσύ ως παίκτης είσαι ο διοικητής σε μια από αυτές τις βάσεις, που πρέπει να βρεις πόρους, επιζώντες κι άλλους συμμάχους για να βοηθήσεις τους ανθρώπους να επιβιώσουν και τη Γη να ξαναγίνει όπως ήταν».
Κάπως έτσι, με την πρόκληση προς το παιδί να γίνει ο ήρωας της Γης, αρχίζει το Fortnite. Το παιχνίδι πρωτοκυκλοφόρησε στο διαδίκτυο τον Μάρτιο του 2017 και μέσα σε τρεις μήνες κέρδισε τους πρώτους 500.000 παίκτες. Τους επόμενους 500.000 παίκτες τους κέρδισε μέσα σε μόλις ένα μήνα (από τον Ιούλιο μέχρι τον Αύγουστο του 2017) γεγονός που με υπερηφάνεια ανακοίνωσε η ίδια η Epic (η δημιουργός εταιρεία). Στους επόμενους 12 μήνες για το Fortnite (έκδοση Battle Royale) οι παίκτες έφτασαν τα 125 εκατομμύρια. Σήμερα το παιχνίδι αυτό βρίσκεται εγκατεστημένο στα περισσότερα σπίτια με σύνδεση στο ίντερνετ, σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη και αποτελεί μια από τις πιο βασικές αιτίες ενδοοικογενειακών συγκρούσεων.
«Μετά από αρκετές πιέσεις συμφώνησα να αγοράσουμε το παιχνίδι, αυτό έγινε στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη» περιέγραψε προς τη “δημοκρατική” η Μαίρη, Ροδίτισσα και μητέρα ενός αγοριού 11 ετών. «Με έπεισε λέγοντάς μου συνεχώς ότι ήταν ο μόνος από την παρέα των φίλων του στο σχολείο που δεν είχε αυτό το παιχνίδι. Το αγοράσαμε και αυτό ήταν η αρχή όλων των προβλημάτων μας. Στην αρχή έπαιζε μια – δυο ώρες την ημέρα και σταδιακά ο χρόνος αυξανόταν. Με το που επέστρεφε από το σχολείο έκανε στο πόδι τα μαθήματά του κι άρχιζε να παίζει. Απαιτούσε να τρώει μπροστά στην οθόνη για να μη διακόψει το παιχνίδι του. Εκείνος απαιτούσε κι εγώ ένιωθα αδύνατη να του αρνηθώ. Η αρχική συμφωνία για μία ώρα την ημέρα, έγιναν τέσσερις, πέντε, έξι, εφτά, μέχρι και 12 ώρες κάποιες Κυριακές. Το σπίτι μετατράπηκε σε αρένα. Οι καυγάδες με το σύζυγό μου ήταν καθημερινές μέχρι που φτάσαμε στην επομένη της 7ης Μαρτίου. Στη Ρόδο τα σχολεία είχαν γιορτή κι εκείνος είχε ήδη ξυπνήσει από τις 06.00’ το πρωί και έπαιζε Fortnite. Όταν του είπα να πάμε στη γιορτή, εκείνος όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά επιπλέον μου είπε ότι βρίσκεται σε κρίσιμη πίστα και είναι αδύνατο να σταματήσει. Τότε ήταν που του πήρα το χειριστήριο από τα χέρια. Του το πήρα και το κράτησα, επέμεινα παρά τις προσπάθειές του να μου το πάρει. Το κράτησα και του είπα τέρμα. Τότε ο γιος μου με έβρισε. Ο γιος μου με έβρισε χυδαία».
Εθισμός στα άκρα
Η ιστορία της Μαίρης είναι μία από τις πολλές. Το παιδί της είναι ένα από τα εκατοντάδες στο νησί της Ρόδου, ένα από τα εκατοντάδες εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο που έχουν πλήρως εθιστεί με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Το πιο τραγικό ξεκινά από την επιστημονική διαπίστωση ότι «από ένα σημείο κι έπειτα ο εθισμένος παύει να απολαμβάνει αυτό που κάνει, αλλά συνεχίζει να το εκτελεί από αδυναμία να το σταματήσει».
Η Μαίρη μάς είπε πως τελικά πήγε στο κυνοκομείο της Ρόδου και πήρε ένα σκύλο. «Του έκανα δώρο το σκυλί και δυσκολευτήκαμε πολύ στην αρχή. Κάθε φορά που επέστρεφα από τη δουλειά έβρισκα το σπίτι άνω κάτω. Ο γιος μου έψαχνε να βρει το χειριστήριο του παιχνιδιού, δεν πίστευε ότι πήγαινα στη δουλειά και το είχα μαζί μου, μέσα στη τσάντα μου. Οι πρώτες μέρες χωρίς το παιχνίδι ήταν δύσκολες για όλους μας, όμως από προχθές είμαστε κάπως καλύτερα. Το σκυλάκι έχει βοηθήσει, τον πάμε βόλτα και εκείνη την ώρα όλα ξεχνιούνται».
Η πιο υγιής οδός…
Ο κάθε ένας από τους ψυχολόγους έχει να διηγηθεί ιστορίες εθισμού στο Fortnite, στο Minecraft και σε μια ολόκληρη άλλη σειρά παιχνιδιών και εφαρμογών, διαδραστικών και μη, που έχουν σχέση με την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού. «Η οθόνη είναι εξάρτηση, όμως εμείς μέσα από τη δουλειά μας αναζητούμε να βρούμε ποια είναι τα κενά που καλύπτει η οθόνη» εξήγησε προς τη ‘δημοκρατική’ ένας από τους πιο γνωστούς ψυχολόγους της Ρόδου. Ο ίδιος, διευκρίνισε πως για τέτοιες ηλικίες ο κλάδος της παιδοψυχολογίας είναι πιο αρμόδιος να δώσει όλες τις απαντήσεις: «μπορεί να υπάρχει κάποια διαταραχή και να εκδηλώνεται εκεί, μπορεί το παιδί να έχει κατάθλιψη, ο ψυχολόγος θα δει το υπόβαθρο που οδηγεί σε αυτή τη συμπεριφορά».
«Σαν γονείς το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε το βαθμό εξάρτησης του παιδιού μας και να προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις. Η έξοδος από το σπίτι ένα πρώτο βήμα, μια αθλητική δραστηριότητα είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα».
Στο νησί σήμερα έχουν δημιουργηθεί ομάδες γονέων που συζητούν τα θέματα αυτά με τη βοήθεια επιστημόνων. Το πρόβλημα της εξάρτησης είναι ένα από τα πιο τακτικά θέματα προβληματισμού και μέσα σε αυτές τις ομάδες γίνεται πραγματικά σπουδαία δουλειά. «Η οικογένεια είναι ένα δυναμικό σύστημα και όταν ένα μέλος της αντιμετωπίζει μια δυσκολία τότε το σύστημα επηρεάζεται ολόκληρο». Στις ομάδες αυτές το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά οι ψυχοθεραπευτές, βήμα – βήμα οδηγούν τους γονείς στο να αναγνωρίσουν τις δικές τους προσωπικότητες, να δουν τις συμπεριφορές που οι ίδιοι προβάλλουν στα παιδιά τους, τους βοηθούν να κατανοήσουν τις ανάγκες του συστήματος που έχουν δημιουργήσει και όλοι μαζί να ανακαλύψουν τα βήματα συνολικής βελτίωσης της ζωής τους.
Η σεζόν τινάζει
στον αέρα
την οικογένεια
Σε περίπου 15 ημέρες θα ξεκινήσει και επίσημα η τουριστική περίοδος. Αυτό για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού σημαίνει εργασία 12 – 16 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα συνεχόμενα για τους επόμενους επτά μήνες. Σε αυτό το διάστημα είναι υπολογισμένο πως ένας επιτηδευματίας στον τουρισμό εργάζεται περίπου 2900 ώρες, όταν ένας μέσος εργαζόμενος, με δύο ώρες υπερωρίες την ημέρα, εργάζεται ολόκληρο το χρόνο 2300 ώρες.
Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των εποχικά απασχολούμενων δεν υπάρχουν εκδρομές στη θάλασσα, φυγή για διήμερο, ή χειρότερα… τριήμερο (πλάκα μας κάνεις;), δεν υπάρχουν γάμοι, ούτε βαπτίσεις, ούτε πρωινό χουζούρι, ούτε κοπάνα από τη δουλειά, ούτε κοινωνικές εκδηλώσεις, τίποτα. Στη διάρκεια της σεζόν τα παιδιά εγκαταλείπονται σε γιαγιάδες, παππούδες, γείτονες, ακόμα και μόνα στο σπίτι.
Οι ρυθμοί δουλειάς στη διάρκεια της τουριστικής περιόδου δεν είναι απλώς εξοντωτικοί, είναι κυρίως καταστρεπτικοί. Τα παιδιά μεγαλώνουν έγκλειστα στα διαμερίσματα, καθώς πλέον δεν έχουν τη δυνατότητα να τρέξουν έξω ελεύθερα και μόνα. Δεν ζουν τις μικρές, καθημερινές χαρές που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη και τη διατηρούν σε μια ισορροπία. Τα παιδιά δεν έχουν πού να δείξουν την αξία τους και τις ικανότητές τους. Το ίδιο ισχύει και για τους ενήλικες, που είναι εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που την έχουν βαπτίσει ως “δουλειά” και εν τέλει στο όνομα των υποχρεώσεων παραμερίζουν οτιδήποτε φυσιολογικό και ανθρώπινο.
Υπό το πρίσμα όλων αυτών, τα προβλήματα του εθισμού και των λανθανουσών συμπεριφορών ανηλίκων και ενηλίκων είναι τα συμπτώματα μιας ζωής που βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Η διόγκωση των συμπτωμάτων αυτών είναι το επόμενο στάδιο που με τη σειρά του θα διαμορφώσει τις συνθήκες για άλλα ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
Είναι πια ξεκάθαρο. Ηρθε ο καιρός για όλους να δούμε τη ζωή μας αλλιώς.
.
