Η νέα γενιά μετατρέπει σήμερα το πένθος σε οργή και κινητοποίηση, ακριβώς γιατί στις πολυεπίπεδες ευθύνες που οδήγησαν σε τόσες τραγικές απώλειες ζωής βλέπει ουσιαστικά τη συνολικότερη απαξίωση που αισθάνεται. Ομως, θα ήταν λάθος να περιορίσουμε την οργή απλώς και μόνο στα τμήματα της νεολαίας. Ανάλογα αισθήματα φαίνονται να διαχέονται ευρύτερα μέσα στην κοινωνία. Το ατομικό τραύμα μετατρέπεται σε συλλογικό. «Το συλλογικό πένθος διατρέχει όλη την κοινωνία, γιατί για όλους τους πολίτες, το κράτος ισοδυναμεί στο μυαλό των ανθρώπων με την παροχή της προστασίας και της φροντίδας. Είναι δύσκολο να δεχτείς ότι αυτός που είναι υπεύθυνος με το να σε κρατάει ασφαλή, σε “προδίδει” με τέτοιο τρόπο. Και έτσι ξυπνάει η οργή και στη συνέχεια και το αίσθημα ότι είσαι απροστάτευτος εδώ όπου ζεις. Η σκέψη που έρχεται και εγκαθίσταται μόνιμα στο μυαλό είναι: “δεν ξέρω πια τι να περιμένω”» εξηγεί η Παναγιώτα Τούμπα, κλινική ψυχολόγος. Η σύγκρουση των τρένων και η απώλεια των συνανθρώπων μας που βρήκαν τραγικό θάνατο στις ράγες δεν εντάσσεται στον απόηχο κάποιου παγκόσμιου δυσάρεστου γεγονότος. Εισέβαλε με τον εκκωφαντικό κρότο του άδικου θανάτου των συνανθρώπων μας, διαλύοντας τις εκσυγχρονιστικές ψευδαισθήσεις μιας εθνικής πορείας που αποδεικνύεται πως εντέλει, ήταν και παρέμεινε εκτροχιασμένη όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης. Και αυτό μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ρηγμάτων και μετατοπίσεων που δύσκολα μπορούν να αντιμετωπιστούν με απλά εργαλεία πολιτικής και επικοινωνιακής διαχείρισης και αναδεικνύουν την ανάγκη συνολικότερων κοινωνικών αλλαγών.
Εκτροχιασμένη ψευδαίσθηση
