Πικρός ο καφές μας καθημερινά με τις τόσες δυσάρεστες ειδήσεις που ακούμε και διαβάζουμε. Ειδήσεις γεμάτες μελαγχολία και απογοήτευση γιατί δεν περιμέναμε και τα χείριστα να ναι αυτά που συμβαίνουν καθημερινά.
Αρχικά τα «ρίχναμε» όλα στον Κορωνοϊό, αλλά τελικά καταλήγουμε ότι το φταίξιμο είναι καθαρά δικό μας. Από τις μεγάλες τραγωδίες μέχρι τις γυναικοκτονίες ή ακόμα και τις πιο ελαφρές καταστάσεις και συμπεριφορές και δήθεν πολιτικές χωρίς ιδεολογική βάση.
Σίγουρα φταίει ο υπέρμετρος εγωισμός των ατόμων και γι αυτό τον τελευταίο καιρό ακούμε για ίντριγκες και προδοσίες, όχι μόνο στην πολιτική σκηνή αλλά παντού. Δεν υπάρχει ίχνος σεβασμού είτε «πολιτικής» σε ότι γίνεται και έχουμε μπερδέψει μάλλον την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο έμμεσα ή άμεσα με την αυταρέσκειά μας, να μας λένε μπράβο και να μας θαυμάζουν.
ΟΚ, σε όλους αρέσει η εξουσία και η δημοσιότητα αλλά μερικοί έχουν παρεξηγήσει τα όριά τους, γιατί πολύ απλά όσοι δίνουν το παρόν εδώ και πολλά έτη στην πολιτική σκηνή θα έπρεπε να γνωρίζουν ή έστω να μπορούν να αντιληφθούν ότι θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελούν παράδειγμα για τις νεότερες γενιές. Μήπως τελικά δείχνουμε παράδειγμα προς αποφυγήν στους νεότερους με τόσο εγωισμό και αυτοπροβολή ;
Μας ανατριχιάζουν οι πρόσφατες τραγωδίες που κάθε μέρα αναδεικνύονται από τα ΜΜΕ και τα Social Media. Γιατί πολύ απλά όταν κάποιοι έτυχε να βρεθούν σε θέσεις ευθύνης δεν έπραξαν τα δέοντα αντιθέτως τους ενδιέφεραν οι εγωιστικοί τους μας χαρακτήρες και η προβολή τους.
Δυστυχώς παρωδίες ή τραγωδίες συναντάμε σε κάθε δρόμο που διασχίζουμε κυριολεκτικά ή μεταφορικά, ειδικά όταν από την διαδρομή αυτή απουσιάζουν η αγάπη και η αυταπάρνηση για το καλό του τόπου μας. Κάπως έτσι λειτουργεί και χρόνος, μας μεταφέρει από το ένα σημείο στο άλλο. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ο τόπος παραμένει και δείχνει τα σημάδια του χρόνου αναλόγως της θετικής ή αρνητικής επίδρασης που είχαν όσοι πέρασαν. Τελικά η διαδρομή καταλήγει να είναι γεμάτη σκοτάδι αντί να έχει Φως.
Δυστυχώς η αλήθεια πονάει ακόμα περισσότερο όταν εμπιστευτήκαμε κάποιους που θεωρήσαμε αξιόλογους τελικά όμως με τις συμπεριφορές τους αποκαλύφθηκε η φαιδρότητά τους. Η δήθεν ταπεινότητα τελικά αποδείχθηκε συμπεριφορά βασισμένη σε ένα κακογραμμένο θεατρικό έργο με ατάλαντους ηθοποιούς ή ακόμα ένα κακόγουστο παιχνίδι ρόλων, για να μην κατηγορούμε και την τέχνη…
Όσο για τη νέα γενιά και τις γυναίκες που αγαπάμε όλοι μας, όταν βλέπουμε ή βιώνουμε καθημερινά σκηνές βίας ή και αδικίες εις βάρος τους, καλό είναι να επεμβαίνουμε καμία φορά αντί να γελάμε και να κοροϊδεύουμε, αν πραγματικά μας ενδιαφέρει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας όπως μας αρέσει να διατυμπανίζουμε γιατί στεναχώρια κατόπιν εορτής θυμίζει μνημόσυνο.
Οποιαδήποτε παρομοίωση με την πραγματικότητα είναι απλά συμπτωματική.
Ελένη Ν. Καραγιάννη Αθλήτρια Τριάθλου
