Το ξέρουμε

Το ότι το κράτος μαστίζεται από χρόνιες παθογένειες το ξέρουμε. Δεν ψηφίζουμε τους πολιτικούς για να μας υπενθυμίζουν αυτό που ξέρουμε ήδη, τους ψηφίζουμε για να το αλλάξουν. Εφόσον δεν το κάνουν, οι δικαιολογίες τους μας είναι αδιάφορες. Δεν είμαστε φίλοι τους, εργοδότες τους είμαστε και τους πληρώνουμε πολύ ακριβά για τις υπηρεσίες τους. Όποιος εκλέγεται για να διορθώσει μία παθογένεια αλλά, αντί να τη διορθώσει, καταλήγει να την επικαλείται διαπιστωτικά, έχει πλέον μεταμορφωθεί σε κομμάτι της παθογένειας και είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν. Το γνωρίζουμε ότι η δουλειά είναι δύσκολη. Όποιος δεν μπορεί/δεν θέλει/δεν τολμάει να κάνει αυτό για το οποίο εξελέγη, να παραιτείται εγκαίρως και να δίνει τη θέση του σε κάποιον άλλο ικανότερο/προθυμότερο/τολμηρότερο. Αυτό είναι το νόημα της αριστείας. Όπως διδάσκει και ο διαβρωτικά ευθύβολος παρατηρητής των πολιτικών πραγμάτων Λευτέρης Κουσούλης, «πολιτική είναι η οικειοθελής προσέλευση στην τραγωδία». Όλα τα άλλα,  όπως το χτίσιμο εικόνας και η συμμετοχή στην ατμόσφαιρα ενθουσιασμών και εορτασμών, καταλήγουν να  λειτουργούν αυτο-υπονομευτικά.