Όσο ο καιρός περνάει, ο δημόσιος διάλογος μοιάζει με τηλεόραση που «παίζει», με κλειστή τη φωνή. Τι χρειάζεται άλλωστε; Οι φιγούρες των πολεμιστών είναι οι γνωστές, τα επιχειρήματά τους πασίγνωστα. Ο φανατισμός άλλωστε, έχει το δικό του υπόκωφο ήχο, που καλύπτει τα πάντα. Ευθύνη των κομμάτων, ιδίως των δύο μεγαλύτερων, είναι να ξαναδώσουν φωνή στην πολιτική, περιεχόμενο στο διάλογο, αξία στην αντιπαράθεση…Η πολιτική διαπάλη – ακόμα και η πιο σκληρή – είναι οξυγόνο για τη δημοκρατία. Οι σπονδές στο μίσος είναι δηλητήριο, χωρίς αντίδοτο. Ας αποφασίσουν…
Σπονδές στο μίσος
