Συνέντευξη
στην Πέγκυ Ντόκου
Για όλους και για όλα ομιλεί στην «δημοκρατική» ο, εντεταλμένος σύμβουλος Ομίλου Aldemar κ. Αλέξανδρος Αγγελόπουλος, δυναμικό στέλεχος των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Τον κ. Αγγελόπουλο, συναντήσαμε στο Φόρουμ του ΤΕΖ ΤΟUR, που πραγματοποιήθηκε στην Ρόδο, στο ξενοδοχείο Amilia Mare Paradise στην Καλλιθέα και μαζί του είχαμε μια συζήτηση εφ όλης της ύλης για τα ‘καυτά’ ζητήματα που απασχολούν τον ελληνικό τουρισμό.
Η συνέντευξη αναλυτικά:
• Κύριε Αγγελόπουλε, να ξεκινήσουμε από την ερώτηση… κλισέ: ποια είναι τα μηνύματα για τη φετινή τουριστική σεζόν που ήδη ξεκίνησε;
‘Κλισέ’ θα είναι και η απάντηση! Υψηλές προκρατήσεις που δείχνουν μια προτίμηση στην χώρα μας –συγκυριακή ή ευκαιριακή, δεν έχει σημασία- αυτή είναι. Δυστυχώς οι μεγάλες προκρατήσεις σημαίνουν και μεγάλες εκπτώσεις. Άρα η χρονιά θα κριθεί και το τελικό της αποτέλεσμα αρκετά αργότερα. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα αντανακλαστικά των ξενοδόχων, όσο μπορούν να ‘μαζέψουν’ τις απώλειες από τις πολλές εκπτώσεις στην αρχή της σεζόν (το λεγόμενο early booking) –κατά τ’ άλλα… πρέπει να λέμε κι ένα ευχαριστώ που είμαστε σε αυτή την υψηλή ζήτηση και η χώρα μας, κινείται αρκετά καλά σε αυτό το επίπεδο. Το στοίχημα θα είναι να το εκμεταλλευτούμε και όχι να το αφήσουμε απλά να συμβαίνει.
• Από εκεί και πέρα, μπαίνουμε στην σεζόν –και κατ’ επέκταση στην high season. Το ‘παιχνίδι’ θα κριθεί εκεί κατά την άποψή σας;
Παραδοσιακά, Απρίλη, Μάη, Οκτώβρη οι ξενοδόχοι ‘επιδοτούν’ τις αφίξεις. Δηλαδή οι τιμές είναι χαμηλές, κινούνται κάτω από το κόστος σε πάρα πολλές περιπτώσεις σχεδόν στη συντριπτική πλειοψηφία που σημαίνει τον Ιούλιο, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη –για κάποιους, όχι για όλους- να ισοφαρίσουμε τις απώλειες και να δημιουργήσουμε ένα θετικό πρόσημο, ένα θετικό αποτέλεσμα. Θεωρώ ότι τους μήνες αυτούς, οι πληρότητες θα είναι 100% είτε έχουν γίνει μέσω early booking είτε θα γίνουν από κρατήσεις που θα γίνουν από εδώ και στο εξής. Εύχομαι πραγματικά να είναι στις σωστές τιμές, να είναι καλή η πελατεία και κυρίως να έρθουν οι πελάτες απροβλημάτιστα. Διότι, ξέρετε, όταν η ζήτηση είναι μεγαλύτερη της προσφοράς –κι αυτό συμβαίνει σ’ αυτούς τους τέσσερις μήνες- εκεί δημιουργούνται και διάφορα ‘βραχυκυκλώματα’. Αυτό θα ήθελα να το αποφύγουμε.
• Όταν λέτε ότι η ζήτηση είναι μεγαλύτερη της προσφοράς, δεν θα υπάρχουν… κλίνες για να εξυπηρετήσετε τον κόσμο;
Δεν υπάρχουν –ούτε πέρσι υπήρξαν. Νομίζω ότι τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη συνήθως έχουμε αυτό το πρόβλημα, η ζήτηση ξεπερνάει την προσφορά. Από την άλλη, έχουμε πολύ μεγαλύτερη προσφορά τους μήνες που τους λέμε ‘shoulder’ –δηλαδή τους μήνες που σηκώνουμε στους ώμους– Απρίλη, Μάη και Οκτώβρη. Το ανησυχητικό ίσως είναι ότι όταν ο άλλος έχει βάλει τα αεροπλάνα του και έχει σκεφτεί να δημιουργήσει το πρόγραμμα κι εσύ δεν μπορείς να απορροφήσεις, στη συνέχεια αναζητάει τι θα κάνει τα αεροπλάνα του στο επόμενο διάστημα. Γι αυτό πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τη συγκυρία κι όχι να την αφήνουμε να συμβαίνει. Διότι εάν την αφήσουμε να συμβεί είμαι 100% βέβαιος ότι κάποιος θα δημιουργήσει την ευκαιρία της επόμενης ημέρας –και θα το κάνει και καλύτερα από εμάς.
• Σας ανησυχεί το γεγονός πως άνοιξε πάλι δυναμικά η αγορά της γείτονος Τουρκίας; Ή μάλλον πρέπει να μας ανησυχεί;
Δεν πρέπει να μας ανησυχεί αλλά είναι απολύτως φυσιολογικό ότι την πελατεία που τραβήξαμε από την χαμηλή ζήτηση που υπήρξε από την Τουρκία δεν θα την έχουμε φέτος. Θα μου πείτε, την θέλουμε; Αποδείχτηκε ότι την θέλουμε. Θα ήθελα να λέω ότι έχουμε το δικό μας κοινό. Όμως, να σας πω δύο αλήθειες που δεν τις λέει ο κόσμος. Ο πελάτης επιλέγει πρώτα και κύρια από την τιμή, μετά τον προορισμό και δεύτερο και πάρα πολύ σημαντικό, δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε απόλυτα. Οι Τουρ Οπερέιτορς έχουν το ‘πάνω χέρι’. Εμείς δεν έχουμε όχι μόνον το ‘πάνω χέρι’…. δεν έχουμε κανένα χέρι! Αυτά, με ρεαλισμό εάν τα λάβει κανείς ως μηνύματα μπορεί και να τα διαχειριστεί. Εάν δεν τα λάβει ρεαλιστικά και πραγματικά και δεδομένα, τότε το αποτέλεσμα απλά θα του παρουσιαστεί είτε είναι έτοιμος γι αυτό, είτε δεν είναι έτοιμος γι αυτό.
• Πώς βλέπετε το Τέλος Διανυκτέρευσης –είναι ένας ακόμη φόρος…
Δεν τον είδα και δεν θέλω να τον δω!!! Δεν τον είδα, τον άκουσα. Πρέπει οπωσδήποτε να δώσουμε τα πραγματικά στοιχεία σε αυτούς που τον έχουν εμπνευστεί διότι είναι είτε ελλιπώς ενημερωμένοι είτε προφανώς, άσχετοι. Τέσσερα ευρώ, με μέση τιμή στα 88 ευρώ τα πεντάστερα ξενοδοχεία στην Ελλάδα- είναι υψηλό. Μαζί με όλους τους άλλους φόρους, τις φορολογικές επιβαρύνσεις των τελευταίων χρόνων, καταλήγει να είναι ανέκδοτο να δουλεύουμε σ’ αυτό τον κλάδο. Και προσωπικά, σας το λέω, εάν επιβληθεί αυτός ο φόρος, θα κοιτάξω τι δουλειά θα κάνω στο επόμενο διάστημα….
• Αυτές βέβαια οι αυξήσεις, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούν να απορροφηθούν ούτε από εσάς τους ξενοδόχους, ούτε από τους πελάτες…
Μα είναι αδιανόητο! Όποιος το σκέφτηκε είναι άσχετος, τέρμα. Δεν έχει πραγματικά μεγέθη. Κι έπειτα να σας πω και το άλλο: να δεχτώ ότι κάποιες άλλες χώρες τον έχουν επιβάλει. Είναι δημοτικός φόρος με ανταποδοτικότητα. Αλλά επιβάλλεται μέχρι 2 ευρώ στην μέση τιμή μέχρι των 280 ευρώ. Όχι στην μέση τιμή των 88 ευρώ, τέσσερα ευρώ ο φόρος. Και βέβαια, εφόσον υπάρχει η ανταποδοτικότητα και ο φόρος αποδίδεται στον Δήμο ή στην Περιφέρεια, μπορεί ο καθένας να απαιτήσει ένα καλύτερο αεροδρόμιο, ή καθαριότητα, ή υπηρεσίες. Αλλά εδώ μιλάμε καθαρά για έναν φόρο που λέει… τα έκανα χάλια στα δημόσια οικονομικά, δώσε μου κι άλλους φόρους να τα βγάλω πέρα. Ε, δεν είναι φόρος αυτός, αυτό είναι κοροϊδία.
• Θέλω να σας ρωτήσω για το περιβόητο all inclusive, το οποίο απασχολεί πολλά χρόνια την Ρόδο. Μπορούμε να το αποφύγουμε, να το αλλάξουμε ή να το βελτιώσουμε κατά την άποψή σας;
Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε –δεν επιβλήθηκε από τους ξενοδόχους και δεν είναι επιλογή τους. Εάν κάποιος μπαίνει στο αεροπλάνο για το all inclusive αυτός, είναι ο πελάτης μας. Σκεφτείτε ότι πριν από το all inclusive η ζήτηση ήταν χαμηλότερη. Τα ρεκόρ που κάνει η Ελλάδα στον Τουρισμό, τα κάνει πάνω στο all inclusive. Είναι σα να θέλουμε να εθελοτυφλήσουμε και να μην κοιτάξουμε την ζήτηση. Το πακέτο προσφέρει ελκυστικό τρόπο. Αλλά είπατε και τη μαγική ερώτηση: να το βελτιώσουμε. Το all inclusive βελτιώνει με τέσσερις τρόπους –κι αυτούς πρέπει να συγκρατήσουμε όλοι: κατ’ αρχάς το τι είναι all inclusive δεν είναι ένα πράγμα. Είναι κλίμακες. All inclusive για οικογένειες, all inclusive για ανθρώπους που θέλουν μια πολυτέλεια, για εκείνους που κοιτάνε αποκλειστικά την τιμή και θα φάνε και θα πιούνε ό,τι τους δώσει ο άλλος –σε αυτούς, εύχομαι καλή τύχη, αλλά είναι άλλο θέμα. Το all inclusive έχει διαβαθμίσεις. Πάρτε παράδειγμα την TUI έχει βάλει εφτά διαφορετικές διαβαθμίσεις στο all inclusive (για ζευγάρια, για οικογένειες, για πεντάστερα, για τετράστερα κ.ά.)
Εμείς ως χώρα, πρέπει να ‘διαβαθμίσουμε’ το προϊόν μας. Και να μην λέμε all inclusive γιατί είναι ένας περιοριστικός χαρακτηρισμός της υπηρεσίας που θέλουμε να προσφέρουμε. Υπάρχουν όμως και άλλες πλευρές που πρέπει να κοιτάξει κανείς. Τι κάνουμε με την τοπική αγορά; Είναι το ζητούμενο. Τα μεγάλα οργανωμένα ξενοδοχεία που έχουν το all inclusive είναι συγκεκριμένα σε αριθμό. Όλη η άλλη αγορά που δουλεύει όπως δουλεύει, έχει στα χέρια της έναν μοναδικό πλούτο για το all inclusive τον οποίο δεν έχει σκεφτεί και δεν έχει αξιοποιήσει. Δεν μπορεί να βάλει τμήματα. Δεν μπορεί να κάνει τα δωμάτια από 50 σε 150 και να βάλει και τρία εστιατόρια μέσα. Μπορεί όμως να κάνει συμφωνία με την αγορά –διότι και ο πελάτης που επισκέπτεται αυτά τα ξενοδοχεία και θέλει το all inclusive να μπορεί να πάει σε αυτό που εγώ ονομάζω ‘Αστικό all inclusive’. Κάνω μια συμφωνία με το καφέ που είναι δίπλα μου, με το εστιατόριο που είναι παραδίπλα κι έτσι δημιουργώ για τις ώρες μη αιχμής ένα ελκυστικό πακέτο –ένα είδος yielding πάνω στην τιμή με τα υφιστάμενα μαγαζιά που είναι έξω στην αγορά. Ομοίως τα καταστήματα, που δεν περιλαμβάνονται στην διαδικασία υπηρεσίας του all inclusive. Γι αυτό κι εμείς φέραμε τα μαγαζιά μέσα –ενοικιάζοντας καταστήματα στον χώρο. Ακόμη κι έτσι να μην ήταν πάντως, ο Τουρ Οπερέιτορ προσπαθεί να τραβάει τον κόσμο έξω –με εκδρομές κ.λπ. Εκεί ο άλλος χρειάζεται μόνον μία λέξη: Value (αξία). Άμα του σερβίρεις τον καφέ με 4,5 ευρώ, ε! …. καλή τύχη! Συγγνώμη κιόλας, αλλά φταίμε κι εμείς. Γι αυτό λέω, πως πρέπει λοιπόν, να δημιουργούμε αξία.
• Θέλω να σας ρωτήσω για το ‘Airbnb’. Δημιουργεί ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού –και φοροδιαφυγής, φυσικά.
Μέχρι το 2020 υπολογίζεται πως οι κλίνες που είναι σε τέτοιο σύστημα –δεν είναι μόνον το ‘Airbnb’, είναι και άλλες εταιρείες που προσφέρουν τέτοιες υπηρεσίες, θα είναι περίπου το 50% του συνόλου των κλινών σε παγκόσμιο επίπεδο. Που σημαίνει η τάση είναι τέτοια. Άρα, τι λέμε; Το αποδεχόμαστε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Θέλουν απελευθέρωση της αγοράς, σεβαστό και αυτό. Τι δεν είναι σεβαστό: εγώ πρέπει να έχω αστική ευθύνη στο ξενοδοχείο μου, ενώ αυτός που διαθέτει μέσω ‘Airbnb’ δεν έχει. Εάν κάποιος πέσει μέσα στο ντους του διαμερίσματος που έκλεισε (ή του συμβεί κάτι άλλο)…. καλή τύχη και σ’ αυτόν. Που σημαίνει πως θα το αποδεχτούμε, είναι μέρος της φιλοξενίας, αλλά να γίνεται επί ίσοις όροις. Και να φορολογούνται. Διότι αλλιώς, ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος το παίζει κυνηγός της φοροδιαφυγής, είναι αυτός ο ίδιος που την επιτρέπει. Απλά την οδηγεί αλλού. Λοιπόν, η απάντηση του επιχειρηματικού κόσμου θα ήταν κατά την γνώμη μου καταλυτική και μ έναν τρόπο εντελώς άκομψο. Ξέρετε τι βλέπω εγώ σ’ αυτή την ιστορία; Ότι απελευθερώνεται ένα κομμάτι αυτής της αγοράς, αλλά σφίγγουν τα λουριά σε ένα άλλο κομμάτι της αγοράς –κυρίως σε αυτό που πρέπει να αποδώσει και να φέρει την ανάπτυξη.
Και κλείνω λέγοντας: ψάχνουν, ζητάνε 80 εκ. ευρώ επιβάλλοντας τον φόρο διανυκτέρευσης από τους ξενοδόχους και χάνουν 400 εκ. ευρώ από φόρους, επιτρέποντας, με τις δικές τους ευλογίες, να λειτουργεί αυτό το σύστημα έξω από οποιαδήποτε ρύθμιση. Άρα, αφήστε το να υπάρχει, το ‘Airbnb’ αλλά βάλτε ένα πλαίσιο από το οποίο να υπάρχει εισπραξιμότητα και μέσα στο οποίο, εγώ, ανταγωνιζόμενος, να μην νιώθω ο χαμένος της παρέας….
Α. Αγγελόπουλος: «Πρέπει να είναι άσχετοι αυτοί που εμπνεύστηκαν το τέλος διανυκτέρευσης»
