Με την υπ’ αρίθμ. 565/2017 απόφαση του Α’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης που άσκησε ο Δήμος Ρόδου κατά της υπ’ αριθ. 1580/2010 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς η οποία επεδίκασε αποζημίωση σε συγγενείς του αποθανόντος σε ατύχημα Νίκωνος Κοψιά.
Την 25η Οκτωβρίου 2011 επιδόθηκε στον Δήμο η σχετική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά.
Με αυτήν επιδικάσθηκε στους κληρονόμους του Νίκωνος Κοψιά ως αποζημίωση για ψυχική οδύνη για τον θάνατό του συνολικά (για επτά άτομα) το ποσό των 67.202 ευρώ. Η πρωτόδικη απόφαση είχε επιδικάσει το ίδιο ποσό.
Οι ανωτέρω άσκησαν αγωγή με ημερομηνία 20.1.2000 με την οποία ζήτησαν να υποχρεωθεί ο Δήμος να τους καταβάλει συνολικά εξήντα εκατομμύρια δραχμές.
Την 7.11.1999 ο Νίκων Κοψιάς είχε μεταβεί στον Ιερό Ναό Ταξιαρχών του Δημοτικού Νεκροταφείου για να παρακολουθήσει τον Εσπερινό. Βρέθηκε τις πρωινές ώρες της επομένης μέσα στο ρέμα μπροστά από το Δημοτικό Νεκροταφείο, νεκρός, εξ αιτίας της πτώσεώς του σ’αυτό.
Δόθηκε η εξήγηση ότι είχε μεταβεί στην άκρη του χειμάρρου για προσωπική του ανάγκη και από άγνωστο λόγο έπεσε σ’αυτόν.
Οι στενοί συγγενείς του (σύζυγος, δύο υιοί, νύμφη και τρία εγγόνια ) άσκησαν αγωγή στην οποία υποστήριξαν ότι ο Δήμος είχε υποχρέωση να έχει περιφραγμένο τον χείμαρρο, ότι η παράλειψή του ήταν η αιτία της πτώσεως του θανόντος και ότι ο Δήμος ήταν υποχρεωμένος να τους καταβάλει το χρηματικό ποσό πού προαναφέρθηκε ως αποζημίωση για την ψυχική τους οδύνη.
Η νομική υπηρεσία του Δήμου Ρόδου υποστήριξε ότι δεν βρήκε νόμο ο οποίος να επιβάλλει στους Δήμους ρητή υποχρέωση περιφράξεως των χειμάρρων και μικρών ρεμάτων που ευρίσκονται στην περιοχή τους.
Το θέμα είχε χαρακτηριστεί μάλιστα θεμελιώδες γιατί μόνο η παράβαση συγκεκριμένης υποχρεώσεως πού να προκύπτει από τον νόμο, παράβαση με την μορφή είτε της πράξεως είτε της παραλείψεως είτε και της απλής υλικής πράξεως οργάνου, υπαλλήλου , εργάτη κλπ χωρίς προηγούμενη απόφαση συγκεκριμένου οργάνου των ΟΤΑ , θεμελιώνει παράνομη συμπεριφορά η οποία να γεννά υποχρέωση για αποζημίωση.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας ωστόσο έκρινε ότι η κατ’ αναίρεση διαφορά με χρηματικό αντικείμενο του οποίου το ύψος, ως προς κάθε ένα από τους αναιρεσίβλητους, είναι κατώτερο, του ορίου των 40.000 ευρώ, το οποίο, προκειμένου περί διαφορών με χρηματικό αντικείμενο, τίθεται από τον νόμο ως μία από τις προϋποθέσεις του παραδεκτού της ασκήσεως αιτήσεως αναιρέσεως.
Ως εκ τούτου έκρινε ότι η αίτηση του Δήμου Ρόδου ασκήθηκε απαραδέκτως κατά την παράγραφο 4 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989 και την απέρριψε.
Απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης του Δήμου Ρόδου από το ΣτΕ
