Και τώρα;

Η λογική και η πολιτική ηθική φαντάζομαι, λέει, ότι μπορεί να πιστεύεις ότι θέλεις, αλλά δεν μπορείς να το παίζεις υπουργός σε μια κυβέρνηση, η οποία προτίθεται να εφαρμόσει μια πολιτική που είναι αντίθετη με αυτά που πιστεύεις. Που σημαίνει, ότι παραιτείσαι και ψηφίζεις το όχι σου. Το αυτό και για όσους δήλωσαν «παρών». Αφήστε που δεν καταλαβαίνω αυτό το «παρών» , του είμαι και δεν είμαι. Πολλά γίνονται για την καρέκλα, αλλά μήπως να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι; Εντελώς ωμά: είναι δύσκολο, ως αδύνατο, για τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει μνημόνιο. Δεν είναι μόνο πολιτικό θέμα. Είναι πιο πρακτικό. Είναι ζήτημα απλής συνεννόησης. Πέντε μήνες βλέπουμε ότι, καλώς ή κακώς, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα με τους άλλους. Ο κ. Λαφαζάνης είναι ένας έντιμος πολιτικός, συνεπής στις αρχές του. Αλλά σε λάθος θέση σε λάθος χρόνο. Πώς μπορείς να κάνεις παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα σε ένα σύστημα που θέλεις να γκρεμίσεις; Αλλά ο Λαφαζάνης δεν είναι ο μόνος. Θα κόψει ο Στρατούλης συντάξεις; Ας αφήσουμε τη Ζωή. Αυτή είναι ένα προβληματικό κεφάλαιο μόνη της. Υ.Γ. Το αυτό ισχύει και για τον συγκυβερνήτη Καμμένο, ο οποίος έκανε μια θεαματική κυβίστηση, έβαλε ήσυχα-ήσυχα τα σπίρτα στην τσέπη του, με τα οποία θα άναβε το μπαρούτι στο Κούγκι και ο οποίος κάθε τρεις και λίγο, θα τα βγάζει πλέον να τα δείχνει στον πρωθυπουργό. Το έκανε προχθές εν μέσω της κρίσιμης συνεδρίασης και τον κυνηγούσε ο Παππάς στους διαδρόμους της Βουλής να του τα πάρει. Αλλά δεν κάνουμε δουλειά έτσι παιδιά…