Συνέντευξη στη
Μαίρη Φώτη
Η Μαρία Χατζηστεφανή, είναι μια γυναίκα με τσαγανό και παρά τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες και τις προκλήσεις εκείνη κατάφερε να γίνει γνωστή στη Γερμανία με το μικρό της όνομα, και να μεγαλουργήσει.
Χρειάστηκε να μεταναστεύσει δύο φορές στη Γερμανία και να στήσει τη ζωή της τρεις φορές από την αρχή. Όμως δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Ξεκίνησε από το μηδέν και έφτασε να στήνει μαγαζιά που το καθένα άφησε τη δική του σφραγίδα και στη Ρόδο και στη Γερμανία.
Σήμερα, έχοντας κάνει έναν μεγάλο κύκλο ζωής, ζει στο Ντύσελντορφ όπου διευθύνει το τελευταίο της δημιούργημα, το φημισμένο εστιατόριο «Taverne Rhodos» -από τους καλύτερους πρεσβευτές του νησιού μας στην Γερμανία- για το οποίο τα τοπικά ΜΜΕ της ευρύτερης περιοχής έχουν γράψει διθυράμβους και που αποτελεί σημείο αναφοράς όχι μόνο για τους Ελληνες, αλλά για όσους ζουν ή επισκέπτονται τη γερμανική πόλη.
Εχοντας κοντά της και τα τέσσερα παιδιά της, η Μαρία επιτυχημένη επιχειρηματίας πια, θέλει να γράψει βιβλίο για όλα όσα έζησε, από την ημέρα που αποφάσισε η μητέρα της να την αρραβωνιάσει πριν ακόμα κλείσει τα 14 (!) και ονειρεύεται να αναλάβει για έναν χρόνο την… καθαριότητα του νησιού για να «λαμποκοπήσει» και να μην το βλέπει σε αυτή την κατάσταση, κάθε φορά που έρχεται για διακοπές στη Ρόδο.
• Μαρία, πώς βρέθηκες στη Γερμανία;
Μεγάλη ιστορία… Η μαμά μου με αρραβώνιασε 13,5 ετών! Ο αρραβωνιαστικός μου τότε ήρθε στη Γερμανία, εγώ ήμουν στον Αρχάγγελο. 14,5 ήρθα κι εγώ στη Γερμανία, παντρεύτηκα το 1970 και το 1972, πριν ακόμα κλείσω τα 16 είχα τον πρώτο μου γιο, που σήμερα είναι 47 ετών. Είχαμε πολλά προβλήματα στην κοινή μας ζωή, δεν ήταν δική μου επιλογή. Οι καθηγητές είπαν της μαμάς μου ότι ήταν κρίμα να με βγάλει από το σχολείο –πήγα μέχρι την πρώτη γυμνασίου- και πως έπρεπε να με αφήσει να προχωρήσω αλλά εκείνη προτίμησε να με παντρέψει. Μετά από 10 χρόνια απέκτησα ακόμα έναν γιο, σε 10 μήνες γέννησα και τον τρίτο μου γιο. Τον δεύτερο τον γέννησα τον Ιανουάριο του 1982 και τον τρίτο τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Λόγω των πολλών προβλημάτων με τον πρώην σύζυγό μου, αποφάσισα τελικά να χωρίσω, θα το είχα κάνει νωρίτερα αλλά τότε ήταν άλλες εποχές και ο οικογενειακός μου περίγυρος αντιδρούσε. Στη συνέχεια γνώρισα έναν άνθρωπο από τις Σέρρες, έμεινα έγκυος στον τέταρτο γιο μου, το παιδί το αναγνώρισε, ωστόσο εγώ δεν είχα σκοπό να παντρευτώ ξανά, όμως η οικογένειά μου και κυρίως η μητέρα μου, με πίεσε πολύ κι έτσι προέκυψε ακόμα ένας γάμος. Ζήσαμε στη Γερμανία και το 1994 αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Ρόδο. Κάναμε στο Φαληράκι, δίπλα από το ξενοδοχείο Καλυψώ, ένα πάρα πολύ μεγάλο γουναράδικο το «Gallery Maria», το οποίο πήγαινε πάρα πολύ καλά. Όμως, ο δεύτερός μου σύζυγος, ερχόμενος στη Ρόδο, άρχισε μια άλλη ζωή με ξενύχτια, σπατάλες χρημάτων και πολλά άλλα, κι έφτασε το ίδιο μου το παιδί όταν ήταν 12 ετών, να μου πει να χωρίσω τον πατέρα του. Η αλήθεια, στο πρώτο μου διαζύγιο ο μεγάλος γιος μου ήταν 13, ο δεύτερος 3,5 και ο τρίτος 2,5 και δεν ήθελα και ο τέταρτος γιος μου να μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα του, όμως δεν γινόταν διαφορετικά. Ζήσαμε δύσκολες καταστάσεις στο σπίτι μέχρι που το ίδιο το παιδί, μου ζήτησε να χωρίσω.
• Οπότε μένεις μόνη σου με τέσσερα αγόρια.
Ναι, μεγάλωσα τέσσερα αγόρια. Σήμερα έχω και τέσσερα εγγονάκια, ο μεγάλος μου εγγονός είναι 21 ετών, σπουδάζει στην Κύπρο. Εχω και μια εγγονή πανέμορφη 17 ετών, μια ακόμα κούκλα εγγονή 10 ετών κι ένα μικρό εγγονάκι 2,5 ετών. Τον Απρίλιο θα έρθει στον κόσμο και το πέμπτο μου εγγονάκι.
• Αρα Μαρία, τρεις φορές ξεκίνησες την ζωή σου από το μηδέν.
Από το μηδέν, αλλά εγώ δεν το έβαλα κάτω ποτέ. Χώρισα τον πρώτο μου άνδρα το 1985 και τον δεύτερο τον χώρισα στις αρχές του 2002.
• Ησουν στη Ρόδο ακόμα.
Ναι.
• Με τα τέσσερα αγόρια σου;
Ναι, τα κατέβασα όλα τα παιδιά μου στη Ρόδο.
• Πώς βρέθηκες ξανά από τη Ρόδο στη Γερμανία;
Αφού έκανα το γουναράδικο, έζησα συνολικά 19 χρόνια εκεί κάτω, με μεγάλες ταραχές και μεγάλα προβλήματα. Όταν χώρισα, έκανα δικό μου γουναράδικο, ακριβώς μπροστά από αυτό που είχαμε κάνει στην αρχή με τον πρώην σύζυγό μου. Εγώ άνοιξα και μια καφετέρια λίγο έξω από τον Αρχάγγελο, που πήγαινε πάρα πολύ καλά. Στη συνέχεια προέκυψε η οικονομική κρίση και οι πωλήσεις της γούνας έπεσαν. Σκέφτηκα λοιπόν, να επιστρέψω στη Γερμανία, όπου τον χειμώνα εγώ εδώ έκανα επιδείξεις. Ηρθα λοιπόν εδώ, το 2013, τον Φεβρουάριο. Ηθελα να κάνω εδώ ένα μαγαζί με ρούχα. Βρήκα ένα μαγαζί, εδώ που είναι η ελληνική συνοικία, στην οδό Bismarckstraße 67 κι έφερνα ρούχα από την Ελλάδα, αλλά δεν πήγαινε πολύ καλά. Εφερα έναν αρχιτέκτονα και του λέω πώς μπορώ να το κάνω αυτό κατάστημα εστίασης και μου λέει θα ρωτήσω. Πήρε τα χαρτιά και αφού μου είπε Σεπτέμβριο μήνα ότι μπορεί, τον Δεκέμβριο έκλεισα το μαγαζί, Ιανουάριο ξεκίνησα τις προετοιμασίες και 15 Μαρτίου του 2015, άνοιξα μια υπέροχη ελληνική ταβέρνα που την ονόμασα «Taverne Rhodos» στην οποία απασχολούνται 10 άτομα. Είναι πολύ γνωστό εστιατόριο, έχουμε αυθεντική κουζίνα, όλα φτιάχνονται από τα δικά μας χέρια. Το μενού το έφτιαξα εγώ, και οι περισσότερες συνταγές είναι δικές μου, αυτά που μαγειρεύω και στο σπίτι μου.
• Όταν έφυγες για την Γερμανία, τα παιδιά σου ήρθαν μαζί;
Όχι. Όταν εγώ ήρθα εδώ, τα παιδιά έμειναν όλα στη Ρόδο αρχικά. Και σιγά σιγά ήρθαν κι αυτά στη Γερμανία, όπου αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά και με καλύτερες απολαβές απ΄ό,τι στην Ελλάδα. Στην αρχή ήρθε ο δεύτερος, μετά ο τέταρτος που με βοηθά και στο μαγαζί, μετά ήρθε ο τρίτος και εδώ κι έναν χρόνο ήρθε και ο μεγάλος μου ο γιος, κι έτσι είμαστε και πάλι όλοι μαζί. Ο μεγάλος βέβαια είναι στην Φρανκφούρτη, εμείς είμαστε στο Ντύσελντορφ αλλά όλοι πια βρισκόμαστε στη Γερμανία. Βέβαια, όταν το μαγαζί είναι γεμάτο από κρατήσεις ή στις μεγάλες εκδηλώσεις, βοηθούν όλοι! Από το τέλος του 2002, έχω μια άλλη σχέση και έκτοτε είμαστε μαζί. Οι γερμανικές εφημερίδες, τα ΜΜΕ γενικά του Ντύσελντορφ και όχι μόνο, κάνουν συνεχείς αναφορές στο μαγαζί μου, έχει πλέον καθιερωθεί ως ένα πολύ καλό εστιατόριο και η Ρόδος υπάρχει σε κάθε γωνιά του.
• Πινγκ πονγκ μεταξύ Ελλάδας Γερμανίας κάνεις όλα αυτά τα χρόνια.
Η ζωή μου όλη είναι ένα πινγκ πονγκ. Ημουν μοναχοκόρη, έχω κι έναν αδελφό, ήμουν το πρώτο παιδί. Ονειρευόμουν διαφορετικά τη ζωή μου… Δεν ήταν οι ευκολότερες συνθήκες όταν ήρθα εγώ εδώ, ζούσαμε σε ένα δωμάτιο, είχα την πεθερά, τον πεθερό μου… Στην πορεία βέβαια φτιαχτήκαμε καλά, αλλά οι συνθήκες ήταν δύσκολες στην αρχή. Με τον άνθρωπο που με πάντρεψε η μάνα μου είχε άλλα οκτώ αδέλφια, εκ των οποίων τα έξι κορίτσια και οι τέσσερις ήταν ελεύθερες και μόνο οι δύο παντρεμένες. Άλλες εποχές τότε, δούλευα εγώ και ο άντρας μου και δίναμε κάθε μήνα στον πατέρα του λεφτά για να φτιάξει τα σπίτια των κορών του, στον Αρχάγγελο.
• Εσύ Μαρία, λοιπόν, έζησες την μετανάστευση και στο πρώτο κύμα και στο δεύτερο.
Ακριβώς. Με τον δεύτερο σύζυγό μου, πριν χωρίσουμε, είχαμε την πρώτη ελληνική καφετέρια εδώ. Ηταν πάνω καφετέρια και κάτω ήταν ρεμπετάδικο. Γινόταν ο χαμός. Ολες οι φίρμες που έρχονταν στη Γερμανία, περνούσαν από εκεί για να πιουν τον καφέ τους. Η Σακελλαρίου, η Ρένα Παγκράτη, ο Ξανθόπουλος, η γυναίκα του Αγγελόπουλου η Αννούλα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι. Δεν υπήρχε φίρμα που να έρθει στη Γερμανία και να μην περάσει από το μαγαζί μου να πιει καφέ. Μετά από την καφετέρια και το ρεμπετάδικο, έκανα κι άλλο μαγαζί, περίπου 70 χλμ από το Ντίσελντορφ που έπαιρνε μέσα 1.400 άτομα. Ολες οι φίρμες της Ελλάδας τραγούδησαν σε αυτό το μπουζουξίδικο. Όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα, το μπουζουξίδικο αυτό το έδωσα στον Μπάμπη τον Λαζαρίδη που τότε δούλευε σε εμένα (σ.σ. ο Μπάμπης Λαζαρίδης ήταν Έλληνας επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, ο οποίος δολοφονήθηκε το 2008 στην Αθήνα, μπροστά στα μάτια της τραγουδίστριας συντρόφου του τότε, Αγγελικής Ηλιάδη). Μου ζήτησε να μην το πουλήσω αλλά να τον αφήσω να το δουλέψει και να αναλάβει αυτός όλα τα λειτουργικά έξοδα. Τότε γνώρισε και την Πόπη Μαλλιωτάκη, την έφερε από την Κολωνία και τραγουδούσε στο μαγαζί μου.
Σε κάποια στιγμή με πήρε ο ιδιοκτήτης τηλέφωνο και μου είπε ότι ο Μπάμπης δεν του είχε πληρώσει ούτε ένα ενοίκιο. Φεύγω από τη Ρόδο, ανεβαίνω πάνω και του ακουμπώ τα λεφτά, γιατί όλα ήταν στο όνομά μου, αυτός είχε φύγει στην Αθήνα με την Μαλλιωτάκη. Αν ήξερα ότι ο Λαζαρίδης, είχε φύγει για την Αθήνα, θα τον έψαχνα να μου δώσει τα χρήματα που έδωσα. Εδωσα τότε 62.000 μάρκα για να ξεπληρώσω τις οφειλές. Όταν, λοιπόν, επέστρεψα στη Γερμανία τη δεύτερη φορά για να ζήσω μόνιμα, ήμουν ήδη γνωστή. Εμένα με ξέρει όλος ο κόσμος εδώ και δεν ήταν δύσκολο να ξαναστήσω τη ζωή μου. Το εστιατόριο, από τους πρώτους μήνες λειτουργίας του έχει καταφέρει να κερδίσει τους πελάτες και έρχονται εδώ άνθρωποι που αγαπούν την καλή κουζίνα και το καλό φαγητό, όχι μόνο Ελληνες. Το μαγαζί αυτό είναι σημείο αναφοράς στην ευρύτερη περιοχή και οι πελάτες έρχονται εδώ και με ψάχνουν προσωπικά. Όλα τα μαγαζιά που έχω στήσει μέχρι σήμερα, πήγαν πολύ καλά, δεν είχα καμία αποτυχία, με μοναδική εξαίρεση το γουναράδικο που άνοιξα, όμως το αντιλήφθηκα πολύ γρήγορα, το μυαλό μου πήρε στροφές και δημιούργησα αυτή την πολύ φημισμένη ταβέρνα που έχω σήμερα. Είμαι πολύ δυναμική, παρά τα όσα μου έτυχαν. Σκέφτομαι να γράψω βιβλίο για τη ζωή μου, γιατί έχω περάσει πάρα πολλά. Όμως όλα τα ξεπέρασα με αξιοπρέπεια.
• Αφού δημιούργησες αυτή την τεράστια περιουσία εκεί στη Γερμανία, πώς την άφησες για να έρθεις στη Ρόδο;Είπα ή θα φύγουμε τώρα, ή δεν θα φύγουμε ποτέ. Δεν ήταν οικονομικό το πρόβλημά μας, όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη Ρόδο.
• Στη Ρόδο έρχεσαι τακτικά;
Ναι αμέ. Το καλοκαίρι που πέρασε, ήρθα για τρεις εβδομάδες. Βέβαια πηγαίνω κι αλλού, και Κρήτη και Κύπρο. Φεύγω για λίγες ημέρες όμως, γιατί σαββατοκύριακο πρέπει να είμαι στο μαγαζί.
• Τα παιδιά σου έρχονται στη Ρόδο;
Ναι, συνέχεια, έρχονται για διακοπές.
• Τους λείπει η Ρόδος;
Τους λείπει αλλά ως προς την διασκέδαση, τους κοινούς φίλους. Πλέον ξέρουν ότι εδώ η ζωή τους είναι καλύτερη, η ιατρική περίθαλψη εδώ είναι άριστη και έχουν μεγαλύτερες προοπτικές και σίγουρα ένα καλύτερο μέλλον. Οι δύο μου γιοι αγόρασαν ήδη δικό τους σπίτι. Η ζωή μας, είναι εδώ πια. Αλλά η Ρόδος δεν φεύγει ποτέ από την καρδιά μας. Ξέρεις, ποιο είναι το όνειρό μου; Το όνειρό μου είναι να αναλάβω για ένα χρόνο την καθαριότητα στον Δήμο, θα λαμποκοπούσε το νησί. Λυπάμαι που έρχομαι και βλέπω το νησί σε αυτή την κατάσταση. Φταίμε και οι πολίτες αλλά φταίνε και οι άρχοντες.
